Bêje; bêdeng, bêerk, bêkes, bi serê xwe û jibîrkirî dibin... Bêje kederan jî dikişînin, bi janan dinalin, dimînin... Ku bi pênûsê tav xwe dide ser, bi xwe de tên, gazî dikin, peyaman ji hev digirin; ma ne pêkan e hestkirina dilşahiyên wan ên vejîna jinûve... Dema ku min ew ber hev kirin, bi hestên wisa tev geriyam.

Sözcükler; sessiz, işlevsiz, kimsesiz, yalnız ve unutulmuş olabilir mi... Kederlenir, acılarla kıvrılır, inlerler mi... Ve kalemle güne erişince kendine gelir ve çığrışırlar mı; yeniden diriliş sevinçlerini hissetmemek mümkün mü... Onları derlediğimde böyle duygularla yüklendim.