“... Bizim çocukluğumuzda sıkça sorulurdu: “Büyüyünce ne olacaksın bakiim yavrucum” diye... Gerçi aynı soru hala soruluyor ya neyse... Sanırım henüz 9-10 yaşlarında filandım... Bize oturmaya gelen amcam bana bu soruyu sormuştu. Bende o dönemde çocukluğun keyfine öylesine kaptırmıştım ki kendimi, amcama şu cevabı vermiştim o zaman: “Valla amca, ben çocukluğu çok sevdim, o yüzden büyüyünce de çocuk olucam!..” Bu muzip cevabı o günden beri aklımdan hiç çıkarmadım. Mizahçı olacağım aslında o cevapta gizliymiş ya neyse... Çocukluğumda acılar, sıkıntılar, üzüntüler yaşamadım mı, tabii ki yaşadım, belki fazlasıyla ama çocukluk öylesine büyülü ve tertemiz bir dünyaydı ki, tüm bu üzüntülü anların önüne geçen hep neşe, keyif, haz ve mutluluk olmuştu benim için...”