Şehir merkezinden uzak ağaçlıkların içinde küçük bir evde doğdum. Gece oldu mu yabani hayvan
sesleri, cırcır böcekleri, rüzgar uğultusu, yaprak kıpırtısından ürkerdik bazen. Sağ olsun büyüklerimiz
de bu ürpertiyi amansız korkulara çevirmede pek mahirdiler.
"Gece çişini dışarıda yapma, ıslık öttürme, şarkı söyleme cin çarpar..." diyerek korkularımıza korku
katarlardı.
Ayet'el Kürsi'yi yedi kere okuyup yatacağımız yerin etrafına daire şeklinde üflerdik. Gece tuvalete
dışarı çıktığımızda insan olsun, hayvan olsun önce ayaklarına bakardık ters mi diye. Allah uzun ömür
versin babam da böyle şeylere çok inanırdı. Muskalar, rukyeler üzerimden hiç eksik olmazdı.
"Falanca hocanın cinleri varmış suya bakıp her şeyi biliyormuş üzerine salarsa çarpılırsın, erliğini bile
yitirirsin, dellenirsin ha" dediklerini çokça duymuşumdur çevremden...
"Cin" dediğimizde bile çok kere "Aman adını anma! Üç harfliler de! Çarpılırsın maazallah!" karşılığını
çok kere almışımdır. Halbuki cin kelimesi Arapça kökenli olup aslı "cinn" dir. Yani üç harfli değil dört
harflidir. Cinlerden olan şeytan Türkçe altı, Arapça beş harflidir. Keza İblis de beş harflidir.
Neden kimse şeytana "Beş harfli" demiyor ve ismini zikretmekten de korkmuyor, oysa "en çok
korkulması gereken" bir cin türü varsa o da şeytanlardır.