Venezis'le Sait Faik'in yapıtları arasında bir benzerlikten söz edebiliriz. Konularının hepsi örtüşmese de, üslupları, ayrıntıyla ele aldıkları insan ilişkileri ve insan psikolojisinin anlatılması zor inceliklerini kelimelerle döküşteki sadelik bu benzerliği akla getiriyor. Bu kitaptaki öyküler gibi, Venezis'in kahramanlarının çoğu balıkçılar, sade insanlar ve Anadolu'dan göçmüş olan muhacirler. Hikayelerinde çoğu zaman hüzün ve umutsuzluk var. Şöyle diyor Venezis:

"Egenin doğu kıyısında yaşayanlara bir sözümüz var, eğer efsanelerimizi ve şehitlerimizi unutmamızı istiyorsanız bunu yapamayız. Ama onurlu ve önemli olan başka bir şeyi, kin gütmemeyi başarabiliriz. Tarihimizi yok saymadan, haklarmızın kardeşliğini şöyle sağlayabiliriz: Bir kefeye bütün çektiklerimizi, onca yüz yılın yükünü, acılarımızı ve yurdumuzdan sökülüp atışımızı koyacağız. Öbür kefeye ise barışa karşı duyduğumuz sevgiyi, haklarımızın bir daha savaşa girişmemesi ve birbirini yok etmeye kalkışmaması gereğinin bilincini..."
-İlias Venezis-