Diplomatik ilişkilerin kurulmasında, süreklilik kazanmasında ve
gelişiminde elçilik müessesesinin oldukça önemli bir yeri vardır.
Öyle ki devletler arasındaki diplomatik ilişkiler, elçilikler
vasıtasıyla kurulmakta; diplomatik ilişkilerin kesilmesinin sonucu
olarak da elçilikler kapatılmaktadır. Peki diplomatik ilişkilerde
son derece kritik bir role sahip olan elçilik müessesesinin tarihi
kökeni nereye kadar uzanmaktadır? Biz de çalışmamızda bu
sorunun cevabını çivi yazılı metinler ışığında bulmaya çalıştık.
Çivi yazılı metinler bize resmi devlet kavramı olarak elçilik
müessesesinin kökeninin Sümerlere kadar uzandığını
göstermektedir. Eski Çağda diplomatik ilişkiler, kralların bir
araya gelmemesinden dolayı, elçileri vasıtasıyla sağlanmıştır.
Krallar arasındaki ilişkiler elçilerin yetki alanına girmektedir. Bu
elçiler başlıca, krallarının sözlü/yazılı mesajlarını ve hediyelerini
muhatap krala getirip götürmekle yükümlüydüler. Ayrıca elçiler,
kralları adına toplantılara, festivallere, nişan merasimlerine
katılıyor; yabancı sarayda gelin olarak bulunan kralın kızı ya da
kız kardeşleriyle görüşebiliyor; durumunu takip edebiliyordu.
Aynı zamanda bu elçiler barış müzakerelerinde bulunabiliyor;
hatta savaş çığırtkanlığı da yapabiliyorlardı. Bu elçiler seçilirken
güvenilir olmaları, yabancı dil bilmeleri, kültür seviyeleri,
kılavuzluk yapabilecek coğrafya bilgileri ve diplomasi
deneyimleri dikkate alınmış, bazı özel durumlarda ise elçilik
görevi haberci (ulak/atlı haberci/koşucu), temsilci, tüccar,
tercüman ve komutanlar tarafından yürütülmüştür.