Başımıza geleceklerden habersiz, göz açarız fani âleme. Geldiğinde başa belâ; adı bazen kader, bazen ihmal olur. Düş ile gerçek arasında gidip-geldiğimizde; önce ürperir, sonra derin bir ‘oh’ çekeriz, “Çok şükür bu bir rüyaymış” deriz. İşte o zaman açılır önümüzde bir uzun yol, başlarız adımlamaya o yolu; hayatın acı-tatlı sürprizlerinden habersiz. Güzel ise gördüğümüz düş; adımlarız cesurca umuttan yana hayat yolunu. Kimi zaman hasretlik çekeriz hayattan yana. Yaratan armağan ettiğinde bir evlat, umut bağlarız büyük bir sevgiyle. Umutlarımız sönmeye başladığında, feryadımız yükselir buz mavisi göklere. Bulutlar titrer, gök yarılır şiddetinden. Ders alırız hatalarımızdan, tövbe ederiz kimi zaman. Hayatın sıfırına kilometresinde yeni sürprizlere yelken açarız, Fitne-fesat arasında şaşınsak da, kalp temizliğidir mühim olan. En ümitsiz anımızda bir el hissederiz omzumuzda; bizleri kötülüklerden çekiveren. Gün gelir, sahte suratlar çıkar karşımıza, meleksi gülümsemesi aldatır bizi; attığında bizi dipsiz kuyuya. Şeytani gülümsemesinden anlarız aldatıldığımızı, İşte o an bir dost eli ararız, çaresiz bakışlarla; çekip çıkarsın diye. Adımlarımız taşıdığında bedenimizi karanlığa; korkunun sesi çınlar kulağımızda. Azrail’in gölgesi düşer gözlerimize; felaket geliyorum dediği anda. Pişmanlıklar fayda vermez, son anda son nefeste. Dile geldi hayatımız, döküldü beyaz sayfalara. Kimi zaman kendimizi, kimi zaman yakınlarımızı, kimi zaman başkalarını kimi zaman da kurgu öyküleri okuyacağız bu sayfalarda