Gür yapraklı yemyeşil ağaçların ve altından derelerin aktığı, birçok hayvan
türünün neşe içinde vakit geçirdiği, güneşin ısıttığı ancak yakmadığı bir
vakitte, bir kayanın üzerinde oturmuş etrafı seyrederken buldum kendimi.
Etrafta da oldukça fazla sayıda insan vardı. Bu insanlar birbirlerine hep
güzel, sımsıcak bakıyorlar ve değişik bir dil konuşuyorlardı. Benim dilimden
değillerdi. Anlayamıyordum ama gönlüm hissediyordu. Herkeste hep bir
tebessüm, bir iş üzerinde olanların dahi zevkle çalıştığı o kadar belli ki.
Kimse kimseye kötü gözle bakmıyor, herkes iç içe ancak tek bir tartışma,
tek bir kavga, tek bir gürültü yok. Herkes tok. Herkes giyinik. Kimi
koltukların üzerine uzanmış, kimi bir şeyler yiyip içiyor kimi de bir iş ve
oluşla meşgul. Ama herkes tebessüm ediyor. Bir kelimelerini hatırlıyorum
ve sürekli aynı şeyi gözlerinden yaşlar aka aka tekrarladıklarını. Mutluluk
gözyaşlarıydı belli ki. ‘Yacheua’ diyorlardı. Bazen toprağa, bazen göğe,
bazen birbirlerine bakarken ve bazen de gözlerini kapatmış oldukları anda,
‘Yacheua’.