Anasını çok seviyordu. “Ah anam ah. Seni oralardan ben getirdim. Bilirim derdini ama elden ne gelir
artık? Ağıtını anlarım. Anlar da ne yaparım? Hiçbir şey. Düştük bi kere buralara anam. Allah’ın Yörük’ü
ne anlar köylünün tarlasından, çubuğundan, bağından, bostanından, bokundan, püsürüğünden. Köylü
gızıylan evlendik köylü olduk işte. Bilirim. Bi çok şey yitirdik. Kazandıklarımız yitirdiklerimiz yanında
önemsiz. Bak, altına bi yatak bile seremedim. Bi yastık bile veremedim sana. Yıllarca bana küstüğünü
sandım. Sen bana hiç küsmedin ki. Sen bana hiç darılmadın ki. Sen, sen, sen, sen, bu hallara düştüğümüze
içerledin. Kör talihin, beni, anasını ahırın bi odasına goyacak kadar yoksul bırakmasına içerledin. Hep
sustum. Zaten susmaktan başka ne yapabilirdik ki? Yanına gelemiyom anam. Gelseydim de beni
dövseydin. Bana bağırsaydın. Ulan eşekoğlueşek, ulan puşt pezevenk, ulan marazlı hayvan deseydin.
Yaşlı bi anana bile bakamıyon deseydin. Kafama süpürgenin topuz kısmıynan vursaydın. Çocukluğumda
çok vururdun. Ağlardım. Sonra beni susturmak için memeni ağzıma verirdin. Isırırdım. Isırma ülen, diye
beni severdin. Kaç yıl oldu sana sıcak sıcak dokunmayalı? Kaç bayramdır elini çabucak öpüp kaçıyorum.
Kaç yıl oldu, seninle şöyle bir oturup da iki çift söz etmeyeli? Geçti o günler değil mi anam? Ocak
başındaki yerini elkızı aldı.”