‘’Kaçmak yok! Bu gece kendinle hesaplaşma, bana hesap verme zamanı!’’ Sesi öfkeli, gözleri fırtınanın
Habercisi bulutlar kadar siyah… ‘’Artık kendine gel! İnsanları sevmek, insanlarla yaşamak için yanlarında
Olmak gerekmiyor.. Uzakta da olsa sen yüreğini açtığın anda göreceksin onlar hep senin yanında olacak.
Yanında olmak; elini tutmak, saçını okşamak, onlara sarılmak değil. Yanında olmak; sevgi, saygı, o insanın
seni ilk gördüğü, seni tanıdığı, sevdiği andaki seni ona geri vermendir, paylaşmaktır. Temmuzda beraber
üşüyüp, mart ayında beraber yanmaktır.’’Kalktı, elini omzuma attı, ‘’Hadi, kalk artık… Sen sen ol, Can
olduğunu hatırla. Can ol, Can gibi yaşa. Ben artık seni izlemek, arkanı toplamak istemiyorum. Her saniye
‘Denizcan’ olmak istemiyorum…’’Gözlerinde toplanan yaşları görmeme gerek kalmadı. Gözlerimde
toplanan yaşlar yanaklarıma süzülürken, Deniz’in uzaklaşan ayak seslerini duydum, hızla kalktım, onun ayak
seslerine kendi ayak seslerimi kattım, onun ayağını kaldırdığı yere ben ayağımı basarak aynı yöne yürümeye
başladım.