Karakter´in dramatik teori içinde işlenişini Aristoteles´ten günümüze kadar takip eden Fuchs, Karakterin modern ve postmodern zamanlarda geçirdiği evrimi, Aristoteles-Hegel-Nietzsche yörüngesini izleyerek ve postyapısalcıların ´70 sonlarında ve 80´lerde ilan ettikleri ölümler [Lacan´ın öznelliğin sembolik yapılandırılışına ilişkin kavrayışı, Foucault´nun insanın sonunu ilan edişi, Derrida´nın Varlık´ın metafiziğine saldırışı, Barthes´ın Yazarın Ölümü, Baudrillard´ın yıkıcı simülakr düşüncesi, Lyotard´ın modernizmin meta anlatılarının yıkıma uğraması ve Cixous, Irigaray ve Kristeva´nın eril, genellikle de yukarıda adı geçen kuramcılara ait felsefi ve psikanalitik yorumları sergileyişleri] ile desteklenmiş okumalar odağından geçerek, haniyse imbikten süzüp aktarıyor bize.