“78” kuşağı, cumhuriyeti kuran kuşağın ilk torunlarıydı. Çok okudukları için sahip oldukları parlak politik zekâ ile ülkesinin ağır siyasal sorunlarına çözüm bulmayı ve daha güzel bir ülkede yaşamayı akıllarına koymuşlardı. İnsanın insan tarafından sömürülmediği, hak, hukuk ve adaletin egemen olduğu bir Türkiye hayali kurmuşlardı. ‘Sağ-sol çatışmaları’ sırasında acılar çeken, tutuklanan, mahkûm olan, insanlık dışı işkencelere maruz kalsa da ser verip sır vermeyen ve canını inandıkları davaya adayanlardı. Hiçbiri kreş, özel okul görmemiş, beslenme çantası olmamış ve ABD yardımı süt tozu ile beslenmişlerdi. Çağdaşı olan genç kızın elini tutarak aşk dolu bakışlarını doyasıya yaşamak varken; gizli güçler, yapacak çok işiniz var deyip, onları silahlı propagandaya yönlendirirdi. Onlar bedenlerine sığmakta zorlanan kocaman yürekleriyle pireye yorgan yakan delifişek gençlerdi. İşte o muhteşem ‘altın kuşak’, harcanıp kayıp kuşak yapıldı. Bu roman onlardan birilerinin ve anlamı artık bilinmeyen onurlarının öyküsüdür.