Ilık bir sonbahar günü doğdum. Uzun hayat hikayemde çok insan tanıdım, çok olay yaşadım, çok kaybettim, çok kazandım, çok yanıldım, çok aldandım, aldatıldım, aldattım, düştüm, kalktım, yenildim, dirildim.
Herkes gibi.
Uzaktan baktığım, içine girdiğim, birlikte yol aldığım herkesin hikayesi benzerdi aslında. Hepimiz aynı şeyleri yaşıyorduk, değişen sadece isimler, mekanlar ve tarihlerdi. Mutluluk hepimiz içindi, getirdiği mutsuzluklar da, acıyı tatmayan insan yoktu, hayal kırıklığı yaşamayan, yaşatılmayan, hayatın bir dönemecinde umudunu yitiren, ve hep yeniden yeni başlangıçlarla devam eden, ve her başlangıçta biraz daha olgunlaşan, sakinleşen insanlardık.
Bizi birbirimizden farklı kılan ise olaylara karşı gösterdiğimiz tepkilerimizdi. Kendi masumluğumuza inandığımız tepkilerimiz. Önce kendimize hak verdiğimiz, haklılığımızı anlatmaya çabaladığımız, bazen anlaşıldığımız, çokca anlaşılamadığımız, bazen bencilce davrandığımızı fark edemeyen yanımızla, bazen gerçekten çok haklı olduğumuzu kanıtlayabilmenin kıvancıyla... Kendi hikayemizin masumlarıyız hepimiz.
Ve;
Bu uzun hayatın bana öğrettiği en güzel kelimelerden birisidir barış. Geç kalmadan barışmak dileğiyle, önce kendimizle, ve insanlarla ve insanlıkla.