Türkiye’nin 1980 sonrasında dünya kapitalist sistemiyle hızlı bir
şekilde bütünleşmeye yönelmesi, her alanda yeni-liberal
Politikaların uygulanmasını kaçınılmaz kılmıştır. Yeni-liberalizm,
2000’li yıllarla birlikte kentsel politikalar üzerinde de egemen
anlayış haline gelmiştir. Kentsel dönüşüm uygulamaları, yeni-
liberal politikaların kent mekânındaki egemenliğinin en açık
şekilde gözlemlendiği alanlar olmuştur. Bu uygulamalar
sonucunda, oluşan kentsel rantın eşit ve adil olmayan biçimde
dağıtıldığı ve bu olumsuzlukların giderek büyüdüğü yönündeki
eleştiriler artmaktadır. Kentlerin sağlıklı ve düzenli bir biçimde
gelişebilmesi için, insan yerleşimlerinin bugününe ve
geleceğine planlı olarak müdahale edilmesi kaçınılmazdır.
Ülkemizde, imar planı değişikliklerinden çoğu, rant yaratıp
paylaştırmayı ilke olarak benimsemiş durumdadır. Çarpık
kentleşmeye çare olarak sunulan “çarpık kentsel dönüşüm”
uygulamalarının en rahatsız edici örnekleri, merkezi bir kurum
olarak bütün ülkede yetkili kılınan TOKİ tarafından hayata
geçirilmektedir. Bu kurumun kimi belediyelerle işbirliği yaparak
gerçekleştirdiği kentsel dönüşüm projelerinde, kent toprağının
artan değerinin paylaşım yönteminden, halk ve geleceğin
kuşakları sürekli olarak zarar görmüş ve bugün de görmektedir.