“... Dünya dertlerine hapsetme kendini. İnsanın ve dünyanın özrünü değil, kendi özünü aramaya koyul. En nihayetinde bir avuç toprak olduğunu anlamaktır insan için maharet. Gerisi çer çöp!”
...
“Şehrin rutine boğulmuş bunaltıcı sabahlarından birinde, karşılaştığı yaşlı çöpçüden aldığı nasihat, o güne değin ruhuna saplanan bir azap gibi taşıdığı korkularından sıyrılmasına vesile olmuştu. Şimdiye değin sahip olduğunu sandığı her şeyi kirli bir gömlek gibi üzerinden çıkarmış, ihtiyarın çöp topladığı bidona atmıştı. Böylece ıssız bir dağ yamacında sonlanan yolculuk, şehirlilerin pisliklerini döktükleri o yerde başlamıştı.”

Özgür Uzun, çağımız insanının, doğayla bağı koptukça unutmayı seçtiği birtakım değerleri, yine doğanın bir parçası olduğumuz gerçeğini hatırlatarak ele alıyor. Bunu yaparken kimi zaman bir kuşun can yakan acısına, kimi zaman da bir çocuğun düşlerine ortak ediyor okuyucusunu.
Son derece nahif ve yalın bir dille yazılmış bu öyküler, kaybolduğumuz şehirler ve bizi daraltan bina yığınlarına inat, içimizi ferahlatan bir pencere açıyor.