“Her zaman benim uçtuğum yerde uçan siyah bir kuş var. Onu gördün mü?”
Babası güldü. “O senin gölgen, Larus. Hepimizde var.”
“Neden?”
“Bilmiyorum ama durum bu.”
“Ne işe yarıyor?”
“Bence bir işe yaramıyor. Ya da belki bize hayatta olduğumuzu hatırlatıyor çünkü ölü martıların
gölgeleri yoktur.”
***
Uçmaya başladığı ilk günlerde, Larus kendi gölgesini izlemekten keyif alıyordu. Bazen onu altta
görüyor, bazen solda, bazen sağda, bazen de sanki kaçmak istercesine, onu yakalamaya cüret edercesine
önünden gidiyordu. Bir süre sonra Larus onu yakalamaya çalışmış ama o ne kadar hızlı uçarsa gölge de o
kadar hızlanmış ve kendisine yetişmesine asla izin vermemişti.