Açıklama: Dalından kopuşların, hüzünlü ayrılışların
ve yalnız kalışların mevsimiydi zaten sonbahar.
Yaprak dökümü, bağ bozumu ve hazan mevsimi de derlerdi ona.
Bu mevsimde ağaçlar,
kurumaya yüz tutmuş seyrek yapraklı dallarıyla
yoksul sokak çocukları gibi mahzunlaşır,
dua için açılmış çıplak bilekli eller gibi
gökyüzüne doğru uzanırlardı.
Yerlere dökülmüş yapraklarıysa,
sarıya dönen yeşillerin, küflü kahverengilerin
ve matlaşmış kırmızıların en açığından en koyusuna kadar
bütün tonlarını önümüze serer, bir yandan da
toprağa karışmak, onunla bütünleşmek ve yaşamın
başka bir boyutuna geçmek için hazırlanırlardı.
Yaralı gönüller bu mevsimde hüzünlenir
ve ölüm en çok bu mevsimde hatırlanırdı.
Yusuf da hatırladı ölümü, biraz ürpererek ama
korkmadı bu sefer, hatta umutlandı bile ilk defa,
bir çıkar yol, bir kurtuluş gibi görünmüştü gözüne ölüm.
Derdine derman, parlak bir fikir misali düşmüştü aklına
zehre bulanmış bir ilaç gibiydi aslında ölüm.