Si è trattato di restare in casa e vedere la città svuotarsi di
persone e riempirsi di cielo e di silenzi... Ricordo il buio nella
mente di quei primi giorni e la difficoltà dei miei tre figli per
seguire online la scuola.
Ma poi ho capito: dovevo gestire e selezionare le impressioni.
E le distanze si sono d’improvviso accorciate quando la mia
amica Mine Turkili, da Istanbul, mi ha chiamata e mi ha chiesto
di condividere le emozioni di quegli strani giorni con altre
persone, sconosciute. Tutto è iniziato dal gruppo whatsapp
multilingue turco, e dopo poco abbiamo sdoppiato il gruppo e
ne è nato uno nuovo italiano.
Marilia Di Giovanni Mascali
Ne mi istedim? Korkumuz, acımız ve yalnızlığımız yazılı kalsın,
yüreğimizdeki acı sözcüklerle azalsın. Edebi kaygı olmadan
sadece hissettiklerimizi, kendi içimizdeki diyaloğu aktaralım
istedim. Aktarmazsak unutulacaktı, bizde bile kalmayacaktı.
Neden İtalya- Türkiye diyaloğu. Çünkü Pandeminin ilk ayak
seslerini İtalya’dan arkadaşlarımdan duydum. Simona
telefonun bir ucunda “500 ölü Mine, günde 500 ölü, en çok da
yaşlılar” diyordu. Benim için ölümün yaşı yoktu. Yaşlı, genç
insanlar o çok sevdiğim, yüreğimde hep çarpan İtalya’da
ölüyordu.