Dedi ki: Başımı Allah’ın Dizine Koysam, Ağlasam Ağlasam Bir gün yazdığım tüm cümleleri tek tek sildim. Yüzüm alev alev yanıyordu ama bir çılgınlık yapmadım. Sakince arkama yaslandım. Baktım baktım ve fark ettim. Fark ettiğimde ayrıştım, oturduğum koltuktan, koltuğa yasladığım sırtımdan ayrıştım. Ayrışınca hayret ettim. Her şeyin çok fazla ve hiç oluşu, zıddıyla kaim ve iç içe oluşu, birin içindeki çokluk ve çokluğun bire koşuşu dudağımı uçuklattı. Kötüyle iyinin çirkinle güzelin, pirincin içindeki beyaz taş gibi süte katılmış su gibi karışmış olması, onları birbirlerinden ayıracak kudretin varlığına delildi, bu azamete hayran kaldım. Sürgünde ve makamda oluşuma baktım sonra. Şaşırdım bu şatafata. Hayret ettim her şeyin çapraşık gizemine ve bu gizemin mükemmel işleyişine.