unun üzerine halk, beyinsiz, dilsiz, gözsüz kelleleriyle
dağılmak üzereyken, aralarında canından bezmiş biri,
'Böyle başın da bana lüzumu yok!' diyerek, boynuzundan
tuttuğu kelleyi fırlatıvermiş. İşte o zaman herkesin şaştığı
bir şey olmuş; hızla gidip sırça köşke çarpan kelle orada
'Şangır!..' diye koskocaman bir gedik açmış. Halk her
şeyden sağlam, hiçbir zaman yıkılmaz, kırılmaz bildiği o
koskoca sırça köşkün bu kadar çürük olduğunu görünce,
elindeki kelleleri birbiri arkasına ona fırlatmaya başlamış,
göz açıp kapayıncaya kadar tuzla buz olan sırça köşk
çökmüş, yıkılmış, içindekilerin çoğu cam kırıklarının
altında ezilmiş, kapıya yakın yerlerdeki beş on kişi zor
kurtulmuş...
Halk sırça köşkün enkazını çabuk temizlemiş, dünyada
onsuz da yaşanabileceğini anlayarak eski hayatına dönmüş, işini yine arasından seçtiği adamlara gördürmüş, ama sırça
köşkün kötü hatırasını uzun zaman zihninden çıkaramamış. İhtiyarlar çocuklarına ondan bahsederlerken,
şu nasihati vermeyi unutmazlarmış: 'Sakın tepenize bir sırça köşk kurmayınız. Ama günün birinde nasılsa böyle bir sırça köşk kurulursa, onun
yıkılmaz, devrilmez bir şey olduğunu sanmayın. En heybetlisini tuzla buz etmek için üç beş kelle fırlatmak
yeter.'