Dimitri Dimov önündeki dosyadan bir dilekçe çıkartıp elime uzattı. Dilekçeyi
elime alıp okumaya başladım. Dilekçede şunlar yazılıydı: Hiçbir baskı altında
kalmadan Müzeyyen olan adımı bundan böyle Minka, Mustafa olan oğlumun
adını Mihail olarak değiştiriyorum.
Aman Allah'ım! Öyle incindim, öyle üzüldüm ki hiçbir şey söyleyemedim.
Dimitri Dimov'un insanı delip geçen keskin bakışları bir hançer gibi saplandı
yüreğime. Konuşmak güçtü. Çok çaba istiyordu. Hani doğruluğuna inandığım
fikirleri hangi şartlar altında olursa olsun sonuna kadar savunacak, etrafımdaki
insanlar ne tıynette olursa olsunlar kendime sadık kalacaktım? Yasak, yasaktı.
Hain yasaklar kördüğüm olmuştu içimde. İtiraz edersem başka belalar, başka
kahırlar üstüme üstüme gelecekti. Nihayet doğduğum, büyüdüğüm, hatıralar
edindiğim Tuna boyundaki köyümden göçe zorlandım.
Şimdi ana kucağı kadar sıcak ve şefkatli Türkiye'deyim. Yaşadıklarım aklıma
geldikçe kendime soruyorum: Neden insan doğduğu, büyüdüğü, hatıralar
edindiği bir yerden göçe zorlanır ? Ben bilmiyorum. Siz biliyor musunuz ?
Bunları düşündükçe yaşadıklarımı ve tanıklıklarımı sizlerle paylaşmak istiyorum.