Türk edebiyatında manzum tarih yazma geleneğinin, Ahmedî'nin 15 yüzyılın başlarında kaleme aldığı İskender-
nâme adlı manzum eserinin sonuna eklediği Dâsitân-1 Tevarih-i Mülük-1 Âl-i Osman başlıklı bölümde Osmanlı
Tarihi'ni anlatmasıyla başladığı kabul edilmektedir. Bu eserden sonra 20 yüzyılın başlarına kadar birçok Türkçe
ve Farsça manzum tarih kaleme alınmıştır. Manzum tarihlerin değeri Türk edebiyatında edebi türlerle
disiplinlerarası ilişkinin boyutlarının modernleşme döneminden itibaren değiştiği algısını kıran bir yapıya sahip
olmasıdır. Klasik dönemde baskın tür olan şiir, yalnızca diğer edebi türlerin değil farklı disiplinlerin de kendini
ifade ettiği, yararlandığı baskın bir alan olarak kabul görmüştür. Tarih yazıcılığında şimdinin ve geçmişin
kaydının estetik değerlerle tutulduğunun belirgin Örneği manzum tarihlerdir.
Hasan Akgül, çalışmasında -farklı kültürlerdeki yansımalarından başlayarak- Klasik Türk edebiyatındaki manzum
tarihleri, muhteva, dil ve üslup bakımından inceliyor.
Uzun ve titiz bir süreçte, yoğun emeklerle ortaya çıkan bu çalışma, edebiyat tarih ilişkisini estetik boyutlarıyla
gözler önüne sererken bu ilişkinin modern dönemlerde romanlardan çok daha önce başladığının altını da çiziyor,
aslında.