İnsanların birbirleriyle olan çıkar münasebetlerinin adını arkadaşlık, dostluk koymaları canımı sıkmaya
başlamıştı. Ah... Bu korkunç bir şey... Eşim de benim gibi düşünüyordu. Doğup, yaşayıp ölüyoruz. Hayat
bu muydu? Bunu hep düşündüm. Onca yıl sonra neden bu dünyaya geldiğimizin cevabını hâlen tam olarak
bulabilmiş değilim. Ancak, ancak cevabını bulduğum şeyler de oldu elbette. Kent hayatı beni ve benim gibi
düşünenleri bünyesinde barındırmıyordu, bir nevi o kentin iltihabıydık ya da bir yarası. Bu nedenden ötürü
çevremde pek kimse kalmadı zaman içinde. Bir iki arkadaşım ve eşim, işte hepsi bu kadardı. Beni omzuna
alıp yukarıya kaldıran insanların daha da yüksekten düşmem için omuz verdiklerini anlayınca dayanamayıp
terk ettim kenti...