Bir evi kimi zaman bir afet yıkar, çoğu zaman ise bir
insan... O evi onarmak biraz liyakat ister, bir parça sabır,
ama en çokta birlik ve dirlik ister...
Hayat da onarılması gereken bir eve benzer nihayetinde...
Kimi zaman dilin afeti yıkar duvarlarımızı, çoğu zaman ise
vicdanımızın ağır cüssesi..
Yıkıklarımızı, yıktıklarımızı, yıkmaya yeltendiklerimizi
onarmak bize düşer; biraz sevgi, bir avuç hüzün, bir tutam
empati, ama en çokta vefa ister... Çünkü insanoğluna en
yakışandır vefa...
İnsanı insan yapandır vefa... İnsana değer katandır vefa...
Geçmişin gölgesinde serinlemektir vefa...
Vefa bir sokaktır...
Vefa "Vefa sokağı” dır...