Saat dörde doğru kapı tıkırdadı, tanıdık gelmeyen bir sima içeri girdi. “Geçmiş olsun,” dedikten
sonra yüzünü daha iyi seçmem için yakınlaştı. Gözlerimi kısıp açarak bulmacayı çözmeye
çalıştım. Olmadı. Sağ elini ters şekilde yüzüne doğru yukarı kaldırıp “tamam” der gibi iki kere,
başıyla birlikte öne arkaya salladı. Kısa bir yoklamadan sonra yatağa dönük duran ikili koltuğun
ucuna yerleşti. Yüzüme tekrar baktı, “Ben Kont!” dedi. Polo yakalı mavi tişörtünün tüm düğmeleri
ilikliydi ve kucağına yerleştirdiği eskimiş siyah deri çanta, kendisinden daha ciddi görünüyordu.
Kont’un çökmüş avurtları tanınıp tanınmama faslını önemsiz kılıyor, bir yemek sofrasına
oturacakmış gibi iştahla söylenmeyi bekleyen kelimeler o ağzın içinde hazır bekliyordu. Tıraş
kolonyası ve parlayan yüzüne uyacak anılar da yoktu hafızamda. Hangi dünyanın kontuysa
acemi işi çıkmıştı tornadan.