Çarmıhta gerili ruhum Istıraplar taşıyor ömre Çivi ve tahtanın ihaneti ile Dalına çakılı kaldığımız hayat Ekmeksiz şaraba banıyor Bulamacında yıkandığımız tarih Vaftizsiz kılıyor ömrü Sıvamıyor hafızada geçmişi Tökezlediğim sayfaların Ara duraklarında   Bu dağ sonsuz izdivaçlar besliyor Namahreminde Çocukluk ayak izleri Ayak bileklerinin ağrısı Sızlıyor çocukluğun düş varoşlarında İzlerin peşinden sürüklüyor Emeklemelerimi   At binerken karanlık Üzengisinde sallanıyor Dağ Beynime saplanan düşünüşlerin keder

Sê Koçrewan, destana çîyayekî ye, çîya jî destana ehlekî ji qelşên zinêr kişiyaye koka ehlê çiyê û darmazîyê ji ber vê ye ev deyax û ev carrisî. Êvar bi xew’v diçûn Ez li pê diçûm Xeyyam’ek û Heyam’ek Pêrgî hev bûne li topografîya zemên Zeman, êvar Êvar, xirrûxalî Heyam, rêyeke bixof î tarî Xeyyam, şa’irekî meykêş î rêwî Lewma cirra xwe venakî Ji xefikên Epîka Modern û talûkeyên Destana Parodîk… Zerdeşt Cemal vê carê berê me dide asêgeha destan-şi’êrê û şi’êr-destanê… H.Kovan Baqî *

KÜÇÜK Işıklar Uzak diyarların şarabı mayalanınca hislerin deryasında Geleceğim Yetim akşamlar uyumadan hiçbir adres sormadan Rüzgârın hükmüne katacağım bedenimi Ruhumu Dalına asacağım gelgitlerin Sana kavuşmak yalanına kanmak için Ay tepemde Dikilmiş Hükmünü sürmekte geceye Ben ise yorgun düşlerin sağanağında üşüyorum Mayhoş akşamların deltası sanat sokağı Küçük ışıklar Geçici kıldığım yurt Ve gözlerim sokağın dilber yurdunda geziniyor Bakakalıyorum çiçek açan baharlara Uzaktan öpülen güller kucağımda beşi

TANRIÇALARIM Başı mamur adımlarla Yol alıyorum İnatçı ve katı bi( r)uhla Istıraplarınıza sığınıyorum Yorgun bir akşamın Sise damıtılmış mısralarında Kendime baktırıyorum Yetişmek için kendime Düş ve gerçek arasında Kıblesiz Eğiliyorum doğduğunuz gün(e)şe Ruhumda birer tapınak Şarapla kutsadığım... Sözlerin öz ve kısa indirildiği Birer ayet Giyindiğim Kadim Tanrıçalarım... Yitirildim sizde bir bir Ayin ve töresel yalnızlıklar içinde Yıkandım

Anlatamadıklarım Tenimin gözeneklerine Gömdürülmüş lal ve saf Duygular...

Yaşam, bir ayrıntıdan öteye gidememekse eğer, bir buluta benzetiyor o zaman hayatın rengini Şair, dizelerinde göçebe... Geleneksel koşuk ya da lirist ve yahut hiçbir günübirlik hesap gütmeden, Şiirin ezberlenmiş gölgesine sığınmadan, acıya körleşmenin, ağıda dilsizleşmenin, umuda hissizleşmenin kefaretini ödetiyor adeta bize Şair. Zerdeşti öğretinin, modern zamanın vurgusuyla satır aralıklarından taşırıyor sanki Dünü, bu günü, yarını, sözün özünü ve özün sözünü mısralarından taşırarak... Davetkâr tanrıçala

Şair Zerdeşt Cemal'in 3. şiir kitabı yaraların imbiğinden damıtılmış mısralar hepimizin acıları üzerine ince bir işçilikle ürülmüş bir mısralar bütünlüğüdür... Zerdeşt Cemal, Düş ve Düşüş'ü en uç noktalara sürüklüyor bu kez şiirlerinde. Alışılmış Kanonlar ve Kanunlar yıkılıyor bir bir. Yıkılmış Babil Kuleleri'nin hikâyesi de yapısöküme uğrayıp alışılmamış yıkımın yakıcılığını öğrenmiş oluyor böylece. Ve şiirin parodik atmosferinde yıkıntıların yıkıntılarından alışılmadık kaotik kuleler yükseliyor Hade

Şair hiç kimseye ait değil Bir evrenin ışıtmadığı yıldızlara Ruh işler mısralarında Şair. Ne bir düzene boyun eğer Ne de bir düzen yaratma görevi Biçer kendine. Her dikilmiş akıllı gömleğinin bir numarası var Şair numarasız yaşar Çünkü Şair deli gömleğine sığmayacak kadar Çıplak... -Zerdeşt Cemal- (Tanıtım Bülteninden)