Cihan sessiz bir Kur'ân, Kur'ân da sesli bir cihan olduğuna göre; Ehl-i Kur'ân da, her ikisinin feyz ve rûhâniyet kavşağında bulunan bir irfan mihrâkı ve tecellî âbidesidir. Erişilmez incelikler ve dibi görülmez derinliklerin örneği olarak yaratılan insan, yüksek kıymetini, ancak Rabbine kulluk istikameti üzere Kur'ân ve Sünnet dünyasında yaşamakla muhafaza eder. Kur'ân'ın en mühim berekâtından biri de insanı içinden uyandırmak, dış güzelliklerle hislendirmek, âfak ve enfüs cilveleri içinde onu Rabbinin muh

Peygamberimizi ne kadar dikkatli okuyup, hayatını hayatımıza taşırsak o derece insanız. Bu günkü temel ihtiyacımız; Rasûlullah'ın rûhâniyetinden gönlümüze manevî gıdalar sunan okumalardır. Efendimiz'i bir de Muhterem Osman Nuri Topbaş Hocaefendi'nin kaleminden okumalısınız. O öyle bir rahmet ki, olmasaydı bütün âlemler ıssız çöllere dönerdi.

O'nun gönlünde ne vardı? -O'nun gönlünde; hidâyet bekleyen insanlık vardı. -O'nun gönlünde; takvâya eriştirilecek ümmet vardı... -O'nun gönlünde; dertlerine derman olunacak garipler, mazlumlar, kimsesizler ve yetimler vardı. Çünkü; O'nun âlemlere rahmet olan gönlü, uçsuz bucaksız bir cihan gibiydi. Bütün mahlûkat o gönlün derûnundaydı. Kezâ; O sav bir yağmur gibiydi; bütün ücrâları bile yeşertiyordu. O sav bir güneş gibiydi; bütün kuytuları bile aydınlatıyordu. Bu dâvâda; Ömür boyu Rasûlullah sav Efendimiz,

Hazret-i Mevlânâ buyurur: Benim beytim; beyt değil, bir mânâ cihânıdır. Hezlim (mîzah ve lâtifelerim) de hezl değil, te'dîbdir (terbiye etmek maksadıyladır.) Kıssalarım; basit ve sıradan sözler değil, tâlimdir. Sırları ve hikmetleri îzah ve idrâk ettirmek içindir. Anlayışlar, istîdatlar ve kabiliyetler her insanda farklı olduğu için zaman zaman Hazret-i Mevlânâ, hezl vâdisine de girer. Yani basit gibi görünen kıssalarla; insanın derûnundaki tefekkür ve mücadeleyi, nefsânî ve rûhânî temâyüllerin esrârını, in

Bizim Sinanlarımız, Karahisârîlerimiz, Fu­zû­lî­lerimiz vardı. Dünyaya müslümanın gönül dünyasının güzelliğini, estetiğini, zarâfetini, ihtişâmını yansıtan âbide şahsiyetlerimiz vardı. Zikrine mânî olmamak için bir çiçeği bile koparmaya kıyamayan, rakik kalpli Hüdâyîlerimiz vardı. Bir karıncaya bile ulu nazarla bakan, "Yaratılanı severiz, Yaratan'dan ötürü" diyen, derin duygulu Yunuslarımız vardı. Bu millet, Mevlânâların, Yunusların, Geylânîlerin, Nakşibendlerin, Hüdâyîlerin, Fatihlerin, Akşemseddinlerin,

İnsanoğlu aslında her gece ve gündüz, farkında olarak veya olmaksızın, sayısız ölüm sebepleri ile karşı karşıyadır. Ölüm, insanı her an pusuda beklemektedir. Hazret-i Mevlânâ Mesnevî'sinde şöyle buyurur: "Ey insan! Aynadaki son nakşa bak! Bir güzelin ihtiyarlığındaki hâlini ve bir binânın günün birinde harâbe hâline geleceğini düşün de aynadaki yalana aldanma!.." Gerçekten her gün şu fânî hayattan bir gün daha uzaklaşırken kabre bir adım daha yaklaşmıyor muyuz? Her gün ömür takvimimizden bir sayfa kopmak

Mevlânâ Hazretleri buyurur: "Gönlün yitirdiği hikmet kumaşı, gönül ehlinin katında ele geçer." "Sen katı bir taş olsan, mermer kesilsen bile, bir gönül ehline ulaştın mı inci olursun." "Velîlerin sözleri âb-ı hayatla dolu, saf, dupduru bir ırmak gibidir. Fırsat elde iken ondan kana kana iç de gönlünde mânevî çiçekler, güller açılsın..."

İsraf, sadece malı-mülkü ölçüsüzce harcayıp hebâ etmek değildir. O, hayatın bütün safhalarıyla alâkalıdır. Bilmeliyiz ki; ömrü boş geçirmek, yeme-içme ve giyimde haddi aşmak, sıhhati lüzumsuz yerlerde zâyî etmek, tefekkürü rûhânî manzaralara değil de nefsânî vitrinlere yönlendirmek, faydasız ilimle meşgul olmak ve ilmi, nefsânî menfaatlere âlet etmek, birer israftır. Hele eğitimde, evlâtları sırf dünyevî istikbâl kaygılarıyla mânevî terbiyeden mahrum olarak yetiştirmek, israfların en büyüğü olan "insan isrâ

Biz âciz kullarını lûtf u keremiyle yoktan var eden, varlıklar içinde insan, insanlar içinde de ümmet-i Muhammed'den kılan; İslâm, îman ve Kur'ân nîmetleriyle şereflendiren Allah Teâlâ'ya sonsuz hamd ü senâlar olsun! Bu dünyada istikâmet rehberimiz, kıyâmette ise şefâat melceimiz, Sevgili Peygamberimiz Hazret-i Muhammed Mustafâ'ya, O'nun mübârek ehl-i beytine ve ashâbına sonsuz salât ü selâmlar olsun!.. Ebedî saâdet yolunda ilâhî hakîkatleri öğrenip hayatımıza tatbik edebilmek için, vahyin tebliğâtına ve

Bizleri, lûtf u keremiyle yokluktan varlığa çıkaran, sayısız mahlûkat içinde en mükerrem varlık olan insanlardan kılan, ebedî saâdet kapısının anahtarı mevkiindeki îman nîmetine mazhar eyleyen, 124 bin küsur peygamber içinde En Sevgili Rasûlüne ümmet olma bahtiyarlığını ihsân eden, sözlerin en güzeli, mûcizelerin en büyüğü Kurân-ı Kerîme muhâtap kılmakla şereflendiren Allah Teâlâya nihâyetsiz hamd ü senâlar olsun.Câhiliye karanlıklarında, izzet, şeref ve haysiyetini kaybetmiş olan insanoğlunu, İslâmın nurlu

Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz, Allâhın en sevgili kulu, mahlûkâtın en şereflisi, iki cihânın medâr-ı iftihârı ve insanlığın dünya ve âhirette kurtuluş vesîlesidir. O Varlık Nûru, Fahr-i Âlem, Habîb-i Hüdâ, Nûr-i Hidâyet, Yüce Peygamberin fazl u kemâline yaklaşmak, Onu bütünüyle idrâk ve ihâtaya sığdırmak, kelimelerin mahdut imkânlarıyla mümkün değildir. Biz âciz kullar için, bu bahsi sükûtun sonsuzluğunda noktalamaktan başka bir çâre yoktur. Onu tasvirde en fasih lisanlar bile acziyete mahkûmdur. Ona dâir sö

Bizleri, lûtf u keremiyle yoktan var eden, sayısız mahlûkat içinde en mükerrem varlık kıldığı ?insan" olarak yaratan, îman nîmetiyle şereflendiren, ?Habîbim" buyurduğu En Sevgili Rasûl'üne ümmet olma bahtiyarlığını ihsân eden, sözlerin en güzeli Kur'ân-ı Kerîm'e muhâtap kılan Allah Teâlâ'ya nihâyetsiz hamd ü senâlar olsun... Zulüm ve cehâlet karanlığında kaybolmuş, nefsin sultası altında insanlık vakar ve haysiyetini kaybetmiş gönülleri İslâm ile buluşturan, kulu Rabbine yaklaştıran, en güzel muallim, en zi

Ubeydullah Ahrâr (rahmetullahi aleyh) anlatıyor: "Bir aziz zât, dünyadan ayrıldıktan sonra Şâh-ı Nakşibend Hazretleri'ni rüyasında görmüş ve ona: «–Ebedî kurtuluşumuz için ne yapalım?» diye sormuş. Hâce Hazretleri şu cevâbı vermiş: «–Son nefeste neyle meşgul olmak gerekiyorsa onunla meşgul olun!» Yani, son nefeste nasıl ki tamamen Hak Teâlâ'yı düşünmeniz lâzımsa, hayatınız boyunca da o şekilde uyanık olunuz!"

Sohbetlerin ibâdet vecdiyle yapılabilmesi ve ondan arzu edilen neticenin hâsıl olabilmes si için, sohbet eden ve sohbete gelenlerin riâys yet etmesi gereken bâzı âdâb ve kâideler vards dır. Zira âdâbına riâyetle ve rûhânî bir heyecs canla yapılan işlerden güzel netice alınırken, usulsüzce ve gâfilâne yapılan işlerden hayırlı bir netice alınamayacağı âşikârdır. Sohbet meclislerinde de hem sohbet eden kişi, hem de sohbete iştirâk edenler, kendi hâl ve davranışlarına îtinâ göstermelids dirler. Sohbetçi, hitâb

eygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), Cenâb-ı Hakk'ın var ettiği en büyük ilâhî sanat harikasıdır. Zâhir ve bâtın îtibarıyla her bakımdan öyledir. En mükemmeldir, en mükerremdir ve en sevgilidir. Öyle ki, beşeriyet tarihinde birer hakîkat kutbu olan sulehâ, asfiyâ, evliyâ, hukemâ, hak ve adâlet tevzî eden cihangirler ve takvâ ehli muhaddisler, müfessirler, fakihler, ancak O zirve şahsiyetten bir akistir. O emsalsiz örnekten bir cüzdür. O Güneş'ten akseden bir parıltıdır. Zira O r, bütün âlemle

Hayatın ve ölümün manası nedir? Gençlerimizi bekleyen tehlikeler nelerdir? Bu ve benzeri sorulara tatminkâr cevaplar bulmak gayesiyle kaleme alınan bu roman, günümüz gençliğinin karşılaştığı başlıca problemlerden çıkış yoluna işaret etmektedir. Gençlerimizin gönül dünyaları ve onların tesis edeceği aile müesseseleri, gittikçe artan insanlık yangınında ilk kurtarılması gereken değerlerimizdir.

Hüdâyî'nin Ziyâfet Sofrası Yazar: Osman Nuri Topbaş Bir sofra düşünün; bereketli mi, bereketli. Sofrayı açan cömert diyor ki, herkes davetli. "Manevî dertlere çare bulmak, maddî dertlere çare bulmaktan daha zordur." Kitapta, toplumda her gün binlercesi yaşanan dramatik hadiselerin çaresine işaret ediliyor. Manevî ziyâfet sofrasında nasibiniz bol olsun.

Ecdâdımızın ruh dünyasını yeniden hatırlayalım. O Anadolu dervişinin sahsiyet ve karakterini gönlümüze yeniden nakşedelim. Bu faziletlerden geriye ne kaldı? O aileden, o hayran bırakan şahsiyetten, o huzur ve saâdet yuvası hânelerden geriye ne kaldı? Nereden nereye geldik?!. 

En küçüğünden en büyüğüne kadar yaratılmış her şey, birer ibret levhası, ilâhî sanat harikası...Hal böyleyken Eserden Müessir'e, sanattan Sanatkâr'a, sebeplerden Müsebbib'e varamamak, aklın cinneti değildir de nedir?Zerreden kürreye, mikro âlemden makro âleme aklı ve idrâki en güzel şekilde irşâd eden sayısız yüce hakikatler ve ilahî manzaralar karşısında alık, duygusuz ve nâdan bir şekilde kalmak, aklın cinneti ve iflâsı değildir de nedir?İlahî vahiy ve yüce duygulardan uzaklaşarak robotlaşan beyinler, in

Tarihler Şahittir ki: Bir harpte eğer ruhsuz kalıplar tabir-i caizse molozlar ölüyorsa, ardından yıkımlar ve hezimetler geliyor, vatan toprakları viranelere dönüyor.Fakat eğer hakiki şehidler veriliyorsa, ardından fetihler ve zaferler geliyor. Dolayısıyla; Bir milletin istikbalini görmek keramet değildir. Eğer gençlik; Gücünü ve kuvetini nefsi arzuları peşinde ziyan ediyorsa, istikbalde hüsran vardır. Fakat gençler, Gücünü ve kuvetini hayra ve hasenata sarf ediyorsa, istikbalde zafer rahmet var demektir.