“Hayatımın bir amacı var; ve insan bilimlerinin de amacının bu olması gerektiğine inanıyorum. Önemli bir devrimden geçiyoruz. Dünya değişiyor ama daha iyiye doğru değişiyor. Mesela, kent ve kır arasındaki denge değişti, yaşam beklentisi değişti, altmış yaşındaki bir kadının ölüme 17. yüzyıldakinden daha uzak olduğunu biliyoruz. Yani beden değişti, doğum, yaşam, ölüm, insanlık değişti. Bugün dünya nüfusu benim doğduğum zamankinden dört kat daha fazla. Yani aynı dünya değil, aynı hayat değil, aynı beden değil

“Bir sürüngen veya köstebekken karanlık ve soğuk deliklerin içerisinde çoktan bir cesede dönüşmüş hâlde saklı uzanırım. Ama aynı zamanda yuvanın veya yaşam kaynağının nemli toprağında ve kuru kayalarındayım, buralara karışan ağaç kökleriyim. Aynı zamanda çimen, fare, ağaç kabuğu, boğa, arı, glayöl çiçeğiyim. Bitkiler âlemi gibi hareketsiz, hayvanlar âlemi gibi canlı, element kadar ilkel… çözülmüş, sıvılaşmış ve dönüşümün çekiç ve fırınıyla dövülmüş ben, diğer şeylerden ve dünyadaki diğer insanlardan baş

"Ortak yaşayan, ev sahibinin hakkını kabul eder, oysa ki asalak -yani şimdiki statümüz- talan ettiği ve üzerinde yaşadığı şeyi, sonunda bizzat kendisini yok olmaya mahkum ettiğinin bilincine varmaksızın ölüme mahkum ediyor." Ünlü çağdaş Fransız Michel Serres´in bu satırlarda çarpıcı biçimde özetlediği sorun, yanıtlaması gereken temel bir soruya götüryor insanlığı: Toplum Sözleşmesi´nin biçimlendirdiği ve artık yetersiz kaldığı bir dünyada, Doğa´yla, kendimiz ve gezegenimiz için dürüstçe bir "sözleşme" i