Küçükyoncalı'nın tarihinin belgeler ve fotoğraflar ile anlatıldığı müthiş bir belgesel kitap

Bu kadar aptalca bir şey yaptığım için kendimi suçlamak dışında başka bir şey bulamadım. Havada öylece sislerin içinde tellere asılı halde dururken ve bilmediğim bir gökte, ne olacağını bilmediğim bir havada öylece süzülürken başıma ne geleceği konusunda en ufak bir fikrim de yoktu. Keyfim bir anda yerine gelmişti ve gökyüzünde uçan bir kara parçası üzerinde bir göl evinde yiyecek ve ısınma sorunu yaşamadan bilinen bütün o kıyametvari dünyadan tecrit edilmiş bir şekilde yeni bir hayat bulmuştum. Tuhaftı.

Deniz ol, okyanus ol, senin içine aksın ırmaklar, sende asudeleşsin hiddetten kireç rengine dönmüş it salyası devasa köpükler. Ve Gözü dönmüş akarlar derin bir sükûnetle uykuya dalsın bağrında! Kuytularında saklıyorken acının her demini, görünen yüzündeki mazbut ve mazlum resmini bozma sakın! ... Sana koşup gelen şeffaf ve berrak ırmaklar senin eşiğinden geçtikçe, varlığınla vuslat oldukça, seninle hemhal olsun ve acının renginde hiddetleri kaybolsun. Aslolan; Sevdayı şiir yapmak değil Şiirleşen sevdal

Orkestra, güzel bir tango parçası çalmaya başlayınca, iki adam aralarında fısıldaşıp gülüştükten sonra, Selim yerinden kalkarak Nisan'ın yanına geldi. Eğilerek elini uzattı. Bu güzel kadın benimle dans eder miydi acaba? Yaşam ölümle, korku cesaretle, aşk acıyla dans ediyor. Başarılı, genç ve güzelkadın oln Nisan'ın yaşamndan yola çıkıp aşkı, umudu, saplantıları sorgulayacağınız sürükleyici bir roman... Onlar belki hep oradaydı ya da hiç yoktular...

Eskiden vardı eski günler. Nerde kaldı yaşayan efsaneler. Destan yazıp sokakta söyleyenler. Unutuldu mazi oldu güzel günler. Ağıtlar yakılır söylenir Halk oyunlar oynar, eğlenir Şimdi türkü oldu bunlar söylenir. Ne güzeldi o eski günler. Oyunları bir başka güzeldi, Dokuz taş, ceviz kabuğu sek sek ti. Şimdi yerini alan internettir, Yine de o eski günler güzeldi. Mektuba yazılırdı güzel aşklar, Mutluluk sevgi ilk onunla başlar. Şimdi aldı onun yerini telefon da mesajlar. Sen hep yaşarsın eski mektuplar. U

Beni uzaklarda bilme ey yar!... Vuslat; hakkımda arama kararı çıkarmış benim, kaçamadım daha fazla ve sana olan hasretime teslim oldum, tutukluyum şimdi. Say ki celse tamamlandı, müebbet yedim, dönmeyeceğim! Ya da sen gel demezsen dönemeyeceğim!.. Gel demezsen çözülmez prangalarım, açılmaz demir parmaklık... Gel demezsen affa girmiyor yediğim ceza anlıyor musun? Ya beni hücremden çıkar ya da Allah rızası için çık hücrelerimden Veya boş ver be!.. Kal anasını satayım!... Ben hücremde bir kez tadarken

Kuşlar ve ben maviyi çok sevdik Onların kanatları vardı Benim de şiirlerim Özgürlüğe olan sevda ile Biz çok benzeştik Kuşlar ve ben birbirimizi çok sevdik Onların şen sesleri vardı Benimse şiirsel haykırışlarım Pır pır eden yüreklerimizle Ruhlarımızla birleştik Tülay Alp Özyurt

Şiir, işimiz bizim. Vazgeçilmezimiz, kara sevdamız. Yaklaşık elli yıldır bu sevdanın peşinden koşar dururuz büyük bir aşkla. 22 Şubat 2005 günü böyle bir çalışma yapmak geldi çaldı kapımı. Her Güne Bir Şiir yazayım ve bu şiirler o günlerin koşullarının şair üzerindeki etkisini taşısın ve tanıklık etsin istedim. Her gün şiirle uğraşmama rağmen kolay da değildi bu isteğim. Ve bu yolculuk 27 Aralık 2015'e dek sürdü. Bilgisayarın ettiği oyunlar, yiten şiirler, başka dosyalara karışmalar derken bu günlere geldi

Geçmiş sadece olmuş ve bitmiş olayların değil olacak olaylarında bir hatırlatmasıydı. Geçmiş tenimizde bırakılan bir yara izi gibidir. İlk önce kanar, sonra durulur ve sonra da kabuk bağlar. Üzerinden geçen zaman bir ilaç misali iyileşmesini sağlar ama bıraktığı izler asla geçmez. Nereye gidersek gidelim kim olursak olalım o izler gibi geçmişte peşimizden gelir. Siyahını ve karanlığını serpe serpe gelir. İşte 20 Ekim 2013 tarihi de geçmişte kalan sararmış bir takvim yaprağıydı. Aslında bu tarih birçok insan

Yatılı okul hayatının açık cezaevi hayatından farksız olduğunu o günlerde öğrendim. Öğretmenlerin birçoğu egolarına yenik düşüyor, bizlere olmadık muamelelerde bulunuyorlardı. Evde hanımına, çocuğuna sözü geçmeyen öğretmenler yeri geliyor azarlıyor, yeri geliyor dövüyor, yeri geliyor ağza alınmadık küfürler edebiliyorlardı. Sanırım bizler de saftık. Yaşanan bu olumsuzluklara tepki verecek ne medeni cesaretimiz vardı, ne de görgümüz. Birçoğumuz köylerden gelmiş fakir aile çocuklarıydık. Okul bizler için her

Tomurcuktaki açan gül Yeni yeşeren yaprak Boşalacak bulut gibisin Ormandaki dağ çiçeği Topraktaki uyanan tohum Deniz dibindeki inci gibisin Bu ne naz, ne eda Gönüllerde kara sevda Ateşi sönmeyen çırağ gibisin Bildiğim tek gerçek Sen benimsin İdris Anarat

Ne ararsın Tanrı ile aramda Sen kimsin ki orucumu sorarsın Hakikaten gözün yoksa haramda Başı açığa niye türban sorarsın Rakı, şarap içiyorsam sana ne Yoksa sana bir zararım içerim. İkimiz de gelsek kıldan köprüye Ben dürüstsem sarhoşken de geçerim. Esir iken mümkün müdür ibadet? Yatıp kalkıp Atatürk'e dua et. Senin gibi dürzülerin yüzünden, Dininden soğuyacak bu millet. İşgaldeki hali sakın unutma, Atatürk'e dil uzatma sebepsiz Sen anadan yine çıkardın, Baban kimdi bilemezdin şerefsiz... Neyzen Tevfik

Ellerim kırılsaydı,şair olmasaydım ben!.. Bir dalda, bir çiçekte yazılmış duruyorken En muhteşem bir şiir,belki; bir Bahar kadar! Ellerim kırılsaydı, şair olmasaydım ben!... Ahmet Tevfik Ozan

En uzun en çaresiz geceni düşün insanoğlu, sabah olmadı mı? O halde aç gözlerini, ölmek dediğin dirilmeye eş değil mi yani? bırak kıyamet kıyam olsun, uyanışın yok oluşun olsun. Yeter ki uyan bu kan uykulardan. Vazgeç ki göreceğin en tatlı rüya olsun. Ve İnsan çağı kapandı. O muhteşem sureti sonunda insanoğlu korkunç kayıplar vererek hızlı bir düşüş yaşadı. Öyle ki artık ne kıtalar, ne uğurlarna savaştıkları ülkeler ne de şehirler kaldı geriye. Yeni bir dünya şekilleniyor.,. Safkanların, vampirleri taraf

KADINIM BEN Kadınım ben; sevgiden yoğrulmuşum Yüce dağlar gibi erişilmezim Toprak gibi ölüleri saklar, Diriltir yüreğim Yaşasam da kışları Her bahar filizlenirim Kadınım ben; Güneş gibi ısıtır, aydınlatırım Değerli ellerde Sanat eseriyim Yazılmış kitaplar benim, Yazılacaklarda ben varım Kimine göre yabancı dilden, Kimine göre özgün eserim Bazen lirik bir şiir, Bazen sürükleyici roman Kadınım ben; Dört mevsim yaşanır iklimimde Ama en çok baharım Yaşama sevinç katarım Denizler gibi med ceziri yaşar Irmakla

AZİZİM İKİ GÖZÜM Akıp giden zamanları da aradığım yok, Peki, bu koşturmam da niye! Neyin peşindeyim bilmiyorum, Yoruluyorum bir şeyleri aramaktan, Bir yerde durmak istiyorum, İçim içime sığmıyor, nedenini bilmiyorum. Nedenini bilmediğim bir sevinç kaplıyor içimi, Bir yolcu bekler gibiyim, kim gelecek, kim? Sadece bir yeni ilkbahar geldi, Geçmiş baharlara benzemeyen, Sanki bir buluşma öncesindeki heyecan, Kalbim bir başka türlü atmada yeniden. Şimdi nereden çıktı bilmem, kırmızı karanfil almak? Çivit mavis

FA DİYEZ Çöl fırtınası gibisin, savurdun tüm benliğimi sonsuzlara Fa diyezin her tonu gibisin, özel bir güzelliksin şarkılara Bir başka güneş bakışın, gizemli bir ışık gibisin akşamlara Bekliyorum evrenin bu köşesinde seni, sonsuz mutluluklara Nedir siyahın sihri bir bilebilsem, takılmışım saçlarına Adeta duygularının ezgisindeyim, kapılmışım notalarına Mevsim yine senbahar, hayallerim serin esen soluklarına Özlemin hiç bitmeyecek bana, sarılmış olsam da kollarına FE

Herkes kendi hikayesini yazıyor yazmasına da; ya etrafınızdakiler, anneniz babanız kardeşiniz evladınız eşiniz sevgiliniz? Yani sevdikleriniz... İşte onlar da yazarken hayatını, teğet geçse bölünmeyecek belki hikâye. Delip geçiyor her zaman. Kimi zaman başından, kimi zaman ortasından kırılıyor hayat... Kırılıyor hikaye... Kimi kader diyor, kimi şans. Kader miydi bu, şans mı? İnsanların hepsi benim gibi şanssız mıydı? Şans, sadece benim yaşadığım topluma mı gülmedi? Yoksa herkes dünyaya gelirken kendi dünya