İki dize iki dize büyürdü göçmen çocukluğum Rimbaudnun gemisine binerdim, Alinin terkisine Davul tozu ve minare gölgesi içinde yaşamak Benzer mi hiç kalbi kar kaldırmayanın endişesine Bu yüzden ölüm korkusuyla avutuyorum gönlümü Bu yüzden, sazlığı özleyen ney gibi evime dönüp Anamın saçında beyaz bulmaca oynuyorum İnsan her yerde doğar fakat vatan gerek ölmeye Geçiyorsam şimdi aşktan, kızları evden kovarak Hep bu bozuk düzen, bu darağacı suratlı toplum Elifin uğru nakışlı tamam yavru balaban bakışlı Fakat y

Türk öykücülüğünün aşk öyküleri izleğinde farklı bir duyarlığın yazarıdır Hüseyin Su. Aşkı, mutlak varlık alanına ve varoluşsal nedenlere bağlı olarak ele alır. Aşkı, sadece insani ve bedensel bir yaklaşımla düşünmez. Aşkı, aşkın boyutlarıyla birlikte yazar. Bütün boyutlarıyla ve bu bağlam içinde anlatır. Aşk, her ne kadar bu sınırları zorlayan bir insanilik olsa da, Hüseyin Su öykülerinde mutlaka aşkın bağlamıyla birlikte; gelenek, din, kültür, duyarlık alanlarıyla irtibatı kopmadan anlatılır. Aşkın Halle

Semazen Şelale Bizim varlığımız da yokluktur Mevlana Sen yoğ isen Aşk olmaz. Ben ki, tüterim aşikar bir ağuda Zehirli gömleğini giydiğim Sen sevmek, kaç kez ölmektir? Yüzyıllardır bir çığ altında. Ah elleri iyi eder Mesih Elleri Bir sıcak güzellemesi gibi inen İflah olmazlığına kalbimin.

Hep böyle oluyor. Döne döne aynı yazgıyı yaşıyoruz: İnsanın, bir türlü ders almayan, uslanmayan, aymazlıktan kurtulamayan, önünü göremeyen, düşmeyince cirmini hatırlamayan, güçsüzlüğünü, dünyada neye tekabül ettiğini bir türlü kavrayamayan insanın yazgısını. Çamurumuz aynı maya ile yoğurulduğundan olacak, o denli benziyoruz ki birbirimize. Karşınızdaki insanların gözlerinde, yüzlerinde dikkatle anlamlar ararken, o denli tanıdık yüzle karşılaşıyorsunuz ki, insan, yanlışları ve doğruları ile birden bir örne

Öykü, ne yazık ki edebiyat dünyasında üzerinde en az konuşulan edebi türlerden biri. Şiir olsun, roman olsun, sanatın diğer türleri olsun, pek çok kuramsal, poetik çalışmaya muhatap olmuşken, öykü için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Oysa içinde bulunduğumuz yüzyıl, öykünün edebi bir tür olarak etkinliğini iyici hissettirdiği bir dönem olmuştur. E.A. Poe, Çehov, Mansfield, Faulkner, Hemingway, Borges gibi büyük yazarlar tarafından en yetkin örnekleri verilmiştir. Ama yine de öykünün sorunlarına, kuramsal

Aşkın Gülümseyen Resmine Nazire -resim altı- üzerinde yazdı sesin güz efsun buğusu gözlerin bahar turunç sinesi ellerin seğirirdin kalbime menekşeler gibi bilmez misin ey aşk kaç cemre gördü leylak duldası bu tenin hani nerede leyla yandıkça bürünen çöl ey aşk göyneğin evlat kokusu senin bakışın çıldırtan tütsü endazen mermer şavkı tac kırılmasın hüzün pencereni aç

Ay bahçelerinde nabzımın çadırları Kemankeş kan şıkır şıkır oynuyor şakaklarımda kilitli tanımlar eriyin ben geldim güllerin derin oyluklarından madenim selam şeftali bahçelerinin korosu şef nisan kaldır şu tamam denilen kalpazanı asamızdan ey hızırın dudaklarından taşan buse dansa davet var sana kalbimin ırmaklarından

Yağmura Gül Seren Atlar toprağın madeni göğün maden karıldıkça kararan mesnun Adem in içtiği su benim geçtiğim ırmak kereminle saldın hep yerin devinen dağına zorlardan zor çıkarma açılan kanadına güneşin karıştırdım da acele siyah beyaz geldim kapına bakışınla gözet sarıp sarmala bizi

Yazı makinasının başına oturup da cümle üreten, düşünce üreten bir insanın hangi amaçla bu işi yaptığını kendim için olsun, başkaları için olsun düşünmüşümdür hep. Niye yazar bir insan ve nedir sanatın, edebiyatın görevi? Sanat yaşamdır, diye çok kesin sınırlamaları olan bir tanımlamada bulunabiliriz. Kuşkusuz bu konuda çeşitil tanımlamalar yapılmıştır, yapılıyor da. Kimileri, esnek, kimileri de kesin sınırları olan tanımlamalar bunlar. Ne ki, kesinlikler; yanlışlıkları, yanlış anlamları da taşıdığından tan

Selam can dostum bir yıl var görüşmüyoruz. özlemin öyle yavaşlatıyor ki zamanımı, normal bir insan yaşamının üç döneminden birini kesintisiz ayrı yaşamış gibiyim senden, sesin yine hep cömert, hep danışmandır değil mi? yüreklendiricidir hep, akmaktadır coşkulu marşlar gibi köpüre köpüre. Anımsarsın: ben o görüntüyü karıncalı bakışlarla işlemişimdir kaç kez kol saatimin camına (çünkü sık sık saate bakarım), kahvelerin, çay bahçelerinin, pasta evlerinin yabancılığında otururken, ya da duraklarda otobüs, yurt

Oraya, ufka, güneşe tırmanmak, oradan bütün olup bitenleri seyretmek istedim. Ayağımın altından yaprak hışırtıları geliyordu. Çürümüş dallar devriliyordu sağımda solumda. Ben bütün nefesimi tutup, oraya doğru yürüyordum. Yanımda haritam, önümde kılavuzum yoktu. Sadece etrafa çarpa çarpa el yordamıyla ulaştığım üç beş mihenk noktası, o kadar. ama yılmadım. Bütün gücümü kullanıp, oraya doğru yürüdüm. Her yanımda savrulma izleri vardı; yırtık kağıtlar, çarpı işaretleri konmuş afişler, dağılmış ciltler. Kararmı