Yoruldum!Nereye BaksamKötülüğün Kılıcı KeskinArzunun Elleri AcımasızSırtını Teneşire Vermiş İnsan SoyuDolduramıyor GidenArdında Bıraktığı BoşluğuBir Bataklık BuHer GünBiraz Daha Büyüyen LekeAh! Korkunun Çığlığını AtıyorHerkes Kendi CehennemindeYeter!Yarayı Kanırtıp Durma TanrımHayat DediğinAsabi Bir Kemik Gürültüsü...

Chatterton’ın bilinen ilk şiiri, on yaşındayken yazdığı “On the Last Epiphany” adlı Milton’a özgü bilimsel bir eserdi. Bu şiirler, Chatterton tarafından yaratılan hayali bir karakter olan XV. yüzyıl Bristol keşişi Thomas Rowley tarafından yazılmıştı.Chatterton, Byron’dan Keith’lere ve Van Gogh’a uzanacak uzun bir romantik kahramanlar sıralamasının en başında yer almaktadır. Hatta Jim Morrison ve Amy Winehouse’a kadar.Romantizmin yükselişiyle birlikte, Chatterton dalgın, melankolik, kırılgan ve yıkılmaya eği

Genişliği içinde, zahmetsizce gökyüzünü sınayan bir kırlangıç olmak isterdim ya da yağmur kuşu. Bir çocuğun düşleriyle geçmişi unuttuğu bir vadide, batan günün yapraklara bıraktığı geceydim. Bütün kötülükleri yuvasından uzak tutan bir köstebektim. Kuru deriyi göğsümden ayıklayan, kalbimi de oradan alsın isterdim. Dünya bilgisiyle üşür, etin mahcubiyetiyle ağlardım. Olsun burası fırdöndüydü. Balığı kandıran, ruhumu nasılsa emerdi, aklımı emerdi...

... merkezinde Yüksel Arslan’ın ve “Arture”lerin olduğu, egosantrik nitelikli ama Öteki Ben’lerle temas edildiği an geçişim sağlayan plastik - ontolojik-görsel kozmosun döngüselliğinde yazılmış bu metin, Yüksel Arslan’la aynı güneşin altında olmanın gönenci, sevinci, coşkusu, heyecanıyla üretilmiş uzak bir “Merhaba!”nın özetidir. Yazılanlar, yazılmış olanlar, ancak ve ancak yazılamayanın kefareti olabilir...İnsan’ın imkân dairesinde söylenmiş söz’ün yoğunluğu, söylenmesi olası söz’den her daim azdır. Yani b

ben yakup, yakup mu dedim, hayır yusuf uzadım uzandığım yere; ben, kendime de söyledim yusuf’a bunu: ben, yani yakup’la; düşerken suya! beşinci katın balkonunda, balkondan bile büyük bir saksıya ektim kendimi- insan ellisinde, düşüyor işte!

Yağmur çiseliyor uzak bir gülümseyişin balkonuna sesimi düşürdüm. Arayıp durdum Çıkageldi bir güvercin gagasında gölgem, artık yıkılmış bir okulun duvarında Türk Büyükleri’nin yüzlerinden sokak aralarına Dinledim kaya diplerini Derledim karanlığından göğün bir duaya Kim öldü ki bütün köylerin tabelalarında yüzü annemin, kavak yapraklarını okşuyor rüzgâr da

her sabah kapıdan çıkmanın ölmesiyle dönerken boğulmanın yasıdır içinize kırılan ışık her karanlık avlayacak bir cenin bulur oysa her ölüm yakılmamış olmanın mutluluğudur toprağın kuytusunda aşk karnınızda dans eden sıcaklık karınca ayaklarını ararken çocuk düşüne düşüne çiçekte çarşı kalabalığında kaybolmanın kâbusudur büyümek geceler büyür -uyanınca olur çocuk-

Kalın gözlükleri olan, saçını arkada topuz yapmış bir kadın yanıma geliyor ve bakım ekibinin ancak gelecek hafta gelebileceğini söylüyor. Nerede kalacağım belli değil. Yakında mesai bitecek ve buradan ayrılmam gerekiyor. “Emin olmadan cennete yerleştiremeyiz,” diyor bölümün müdürü. “Ama birkaç günlüğüne cehennemde bir ev ayarlayabiliriz. Ne de olsa geçici bir süre...” Cehennem hayatım böyle başlıyor. Evde sular akmıyor, internet hızı çok düşük. Yine de sabırla bekliyorum; birkaç güne kadar bakım ekibi gelec

Biliyorum, hayli uzun sürdü... İlk gençliğimde tanışıp, sonra hayatımdan hiç çıkmayan bu şiirlerle ve onların kıymetli şairiyle süren muhabbetim, uzun zaman sonra ve ömrümün yarım yüzyılı geride bıraktığı an itibariyle bu kitabı yazmama neden oldu. Niye böyle oldu, bilmiyorum. Neydi yazmama engel olan ya da şimdi yazmamı sağlayan, bilmiyorum... Ama Tanrı haklıydı ve her şeyin bir zamanı vardı... Bir şiirin hayatınıza girmesi ve bir daha çıkmaması şaşırtıcı bir olgudur. Hele de o şiirlere sıklıkla geri dönüy

Lawrence’a göre bir şair, duygularının en dürüst ifadesi olan kendi sesiyle, bilinçsizce konuşmalıdır. Şiirde kendisini Romantikler’in savunduğu ‘organik’ ve ‘anlatımsal biçem’ yaklaşımına odaklamıştır. Glicksberg, “Yeni Şiirler’in (New Poems) Amerikan baskısına yazdığı önsözde söylediği gibi, şiirinde yaşamın değişken, akışkan, hareketli ve öngörülemez niteliğini sezdirmeyi başarmıştır.” diyerek, yine de onun şiir sanatındaki şapka çıkartılası çabasını anmaktan geri duramamıştır.

Her Şey Tükenir Bir Çocuğun Gözleri Hariç Bir Gece Karanlık Bastırırsa Yalnızlık Hariç Bir Aşka Boyun Eğerse Hüzün Ölüm Hariç Acının Ve Sevginin Yurdu Vurulursa Çarmıha İsyan Hariç Her Şey Tükenir Kardeşlerim Yaşamak Hariç Ey Çığlık Ve Ey Söz Ve Ey Direnci Kalbimizin Ve Ey Saatlerin Umutsuz Vuruşu, Sınırsız Bir Ülkenin Atlasını Gözleriyle Işıltan Oğul Ve Kız. Ve Yine Oğul Oğul... Yine Kız Kızlar Yine De İnsana Düşünceye Emeğe İnanan Yoksunluğun Kimsesiz Aklı Hiçkimse Her Şey Tükenir

İçimde boş bir salıncak Sallanıyor aklıma çarparak Uzun bir çay söylüyorum kendime Ölümün uzun saçlarımı süpürüyor berber Bir yaprak neden bu kadar uzun düşüyor...

Geceleyin, yanına sevgili yerine kağıt ve kalem alarak uymak kimin işidir ki ,kimin aklına gelir imkanı varsa? Denedim; gelmeyeceğini bile bike uykuyu da çağırmak adına, kağıt ve kalem aldım uyurken yanıma. Kendimi biricik ve yanlız hissettim çoğu zaman; bütün yazanlar gibi. Kimi zaman bir karabasanı, ayrıntıların gizlediği ya da hiç bir ayrıntının aslında ayrıntı bile olmadığı bir rüyayı sabaha taşımak için çabaladım. Gördüklerimi unutursam, imgelem dünyamın zararla kapatacağını, o boşluğun hesabını kendi

Bugünlerde insanların çoğu vakitsizlikten söz ediyor.Çoğu zaman . telaşla bir yerlere yetişmekten , kitap okumaya ya da birbirimizin gözlerine bakmaya bile fırsat bulamıyoruz. Neyse ki edebiyatta çareler tükenmiyor; durup dinlenmeye , sakinleşmeye ihtiyacımız olduğu o sakin limanları kısa öykü de buluyoruz. Gökhan Tok bu kitabında bizleri hikayeleri anlatılmayan küçük insanlarla tanıştırıyor. Bir an durup farklı insanların gözlerine bakıyoruz. Hayat kısa bir süre içinde de olsa duruyor , adına öykü diyoruz

MedaKitap, sanat ve eleştiri dizisine yeni bir kitapla devam ediyor. Yaratıcı verimini bozkırın ortasında, deyim yerindeyse bir bozkır dikeni olarak inatla sürdüren ressam Tayyar Eren'in sanatını, Serdar Aydın'ın kaleminden değerlendiren ve bütünleyen Hakikat ve Görünürlük & Tayyar Eren Resmi adlı kitap okurla buluşuyor. Kitap, ressam Tayyar Eren'in 50. Sanat Yılı anısına, daha önce toplu olarak bir araya gelmemiş resimlerini 4 renk ve kuşe kağıda basılı olarak, yazar Serdar Aydın'ın, Tayyar Eren sanatı

Kerem Şahinboy, kendini ehlileştirmek için resme yönelmiş bir ressam, koleksiyoner ve yazar. Ancak inançlarını ve dikte edilen beğeniyi, sanat yapma şeklini, estetik düşünceyi irdelemekten ve sarakaya almaktan çekinmiyor. Eksantrik olmanın bedelini öderken, sahici ve samimi itiraflarıyla kendiliğinin farkında olmayı arzuluyor aslında. Eline kalemi aldığında sözcüklerin terkibinden oluşan anlamı ve çağrışımları çivi yaralarına dönüştürebiliyor. Yapay zekâdan Death Metal müziğin yıkıcı akorlarına uzanarak,

1940 senesinin onuncu gününde büyük amcamın motosikletini çaldık ve bir müddet bindik. Meyve hırsızlığını çok erken öğrenmiştik. İnsanların bahçelerinin duvarına tırmanırdık ve incir ile nar çalardık. Ne keyifliydi. Geceleri, Safiabad Çölü'nde göğsümüzün üzerinde sürüne sürüne karpuz ve salatalık tarlalarına kadar giderdik. Karanlık ve acıyı bağrımıza basardık. İyi bir alıştırmaydı. Hâlâ ne zaman elimi bir meyveye yaklaştırsam, o tanıdık acıyı hissederim. Evimiz çöle komşuydu. Bütün rüyalarımda çöle yer va

Özer Aykut, babasının aziz hatırasına ithaf ettiği şiirlerinde, önceki şiir izleğini devam ettirse de, kitabının son bölümünde düzyazı şiirlerine de yer veriyor. Aykut, yalın ve bir o kadar da derin bir şiir yazıyor. Özellikle bu kitapta uyguladığı 'eksiltme' tekniği, dizeleri nicel olarak azaltırken, imgeyi ve çağrışımı da olabildiğince yoğunlaştırıyor. Özer Aykut, önceki şiirlerine oranla, Beyhude'de daha bir dönmüş gibi görünüyor kendine ve içine. Şiirlerinde yoğun bir ben ve içedönüklük, kendisinden yo

İlker Ülgen'den bir öykü kitabı. İlker Ülgen yıllarca önce yazmaya başlamış genç bir öykü yazarı. Yazdıkları, kendi çabaları dışında kitaplaşmamış hiç; pek çok dosyası var. MedaKitap, yazarın Aynadaki Yatak dosyası ile başlıyor, bu genç öykücüyü okura tanıtmaya. Bazen geri planda kalmak da afili bir şey değil midir? Ömrünü yazmaya adamış kaç kişi var ki, bu cesareti gösterebilen? Sonra, hiçbir dergi ve toplantısında yer almamış, kitapları dışında hiçbir yazarla tanışmamış, bütün zamanını okumaya ve yazmaya

2018 Kemal Özer Jüri Özel Ödülü Hangi dağın ardındadır at sırtında gidilen yol Hangi denizlere ulaşıp saklayacaktır bir ölüyü Ferman çığlıklarında sözcükleri buluşturup Tebdil-i hanlarda sabahlayan yolcular Masalları vardı, kanadı kırık, gri bir ölümdü Bekleşirdi anneler, ağızlarında çürüyen ağıtlar Babalar yas tutardı kara gölgesinde tarihin Ve kara gömleğine sarardı acıyı yoksul Kaç kervan gördüm toprağın hakkı için Kaç geceyi tütünsüz geçirdim, oysa yolum Canın yongasıydı, annemdi kalbi toprağı