Yüreğinizin ışığı yolunuzu her daim aydınlatsın! Kendi ışığınızla ilerleyin; başkalarının yolunuza tuttuğu ışıkla ilerlerseniz tökezlersiniz. Yüreğinizdeki ışığı takip edin! Yanlış bir yolda yürüseniz bile ışığınız sizi doğru yola çıkaracaktır...

Uzayın gerçekliği geceleri somutturVe biz oraya aitizElini ayağını çektiğinde gölgelerYeryüzüne ineceğizYeryüzüne indiğimizdeBuz tutmuş olacak evimizAndan ve mekândan bağımsızOlan biteni izleyeceğiz

Elinizdeki bu kitap, zamandan firar etmiş kaçakların olağanüstü kaçış serüvenidir. Gop ve Guman, gizemli bir yazar tarafından yazıldıklarını ve aynı zamanda okuyucular tarafından okunduklarının farkına varırlar; yokluk ile varlık arasında, kitabın içerisinden çıkmak için yazarın peşine düşerler. Bakalım Gop ve Guman beyin fırtınası yaratan bu kitaptan çıkabilecekler mi? Zamanın tufanından kurtulmak için sığınabileceğim en güvenli yer bir kitaptı.

Tarihi Meriç Köprüsü’nü, Ayasofya’yı yakından veya uzaktan çizebilirsiniz. Onu farklı açılardan yakalayabilir, kalem vuruşlarıyla tasvir edip perspektifini alabilirsiniz...Peki yerde cansız halde, bir gözü kapalı, bir gözü de boşluğa bakan maktulün perspektifi?Peki onun canını alan iradenin perspektifini alabilir misiniz?Ya ellerinin?O katilin düşüncelerini kalemle çizebilir misiniz?Bu kitabı okurken zihninizde çizdiklerinize bir dönüp bakın belki o, gece ışıklar kapandığında aynalardan sizi izleyen karanl

Şüphe, kıskançlık, kibir, güç, korku, umut, özlem gibi duyguların kimi zaman eğlenceli kimi zaman ise karanlık tonda öykülerle anlatıldığı Anima, okuyucuyu, farklı yaşlarda ve farklı statülerdeki insanların iç dünyasına doğru bir yolculuğa çıkarıyor. Bu yolculukta bize, on iki farklı hayvanın adı verilen on iki farklı hikâye eşlik ediyor. “Bağırıyordu. Sesini duyamıyordum ama yardım istiyor olmalıydı. Kendime geldim, ayaklarım çözüldü ve çitlerin üzerine atladım. İki katım yüksekliğinde olan çitleri aşmaya

Ah, Defne ne kadar özledim seni bir bilsen! Ne kadar uzun süre geçmişti Defnesiz kaç yıl? Onun sesini duymadan, yüzünü görmeden... Bir gün bile ayrıldıklarında dayanamazken yıllardır görmüyordu işte... Neden? dedi kendi kendine, Neden? O kadar soru işareti vardı ki kafasında, evet ikizi deli doluydu, başına buyruktu ama o da ikizi olmadan yapamazdı ki bir elmanın yarısı gibiydiler. Ne olmuştu ki çıkmıştı herkesin hayatından?Geçmişin küflerini temizlemeden nasıl ışıldayacaktı ki gelecek?

Doğrusun Sen Geçesi geldi uyanmanın, Ol yer ayağa kalktı Beklenenden daha er doğdu güneş. Ağlamanın günü değil Sil gözlerini diyorum. Ne var ki; Kolay değil kişi olmak Ağlamak kişi işidir Ağlamak kişi işi. Ağla ağlayabildiğince kardeşim Sen doğrusun. Ağlasan da yeridir, Sen bana bakma!

Peki ya bu ölen kim,Kimin cenazesine gidiyor bu kalabalık?Biri evleniyor, duyuyorumÜzerindeki kefenPeki o takım elbiseli adam kim,Bir cesedin koluna giren...

Oysaki hiçbir kuş ölmekten korktuğu için göç etmez, onlar yalnızca yaşama kanat çırparlar. Güneş tüm ihtişamı ile ısıtırken dünyayı, yaşamayı beceremeyişimiz nedendir?

Gökyüzüne salıvereceğimizMavi balonları bir bir patlatıyorsun.Yapma!

Sorgulayıcı öyküler ve sıra dışı karakterleriyle birlikte varoluşun ardındaki gizeme açılan bir kapıdır Eptalith Gezegeni. Düşlerin ötesindeki bu fantastik destan, beklenmedik sonuyla sizi şaşırtacaktır...

Bozkırda cebi delik bir bulut Kulaklarımda bir Neşet türküsü Cahildim, rengi esmer bir çocuk İçimde kırık bir sazın tezenesi var Sırtımda mavi bir hüzün Dilimde paslı bir ekmek Sen koktukça sevdiğim Toprak gülecek Bozkırda gözleri siyah bir yağmur Kulaklarımda bir Neşet türküsü Cahildim, üstümde yeşil bir gocuk İçimde asılan bir denizin sevinci var Sırtımda sarı bir yüzün Elimde yaşlı bir ekmek Sen yedikçe sevdiğim Toprak gülecek

Aşka ermekti tek niyeti Sevgili değildi Gönlüne misafir etmek istediği. Aşka meftundu. Ömrü tamamlanmamış cümlelerle doluydu. Biriktirdiği kelimelerin Suretini arıyordu. Her çırpınışta Gözlerine dolan sadece bir umuttu.

Kitap bir anne ile kızının duygu yüklü şiirlerinden oluşur. Eseri diğer kitaplardan farklı kılan da budur. Onlara göre duyguları ifade etmenin en güzel yoludur şiir… Bu yüzden uzun zamandır şiir yazan fakat bir türlü şiirlerini derlemeye fırsat bulamayan öğretmen bir annenin, kızının da şiir yazmaya başlamasıyla hayata geçirdiği, anne ile kızını buluşturan kitap: Anne İle Kızından…Hayatta ender yaşanacak bir duyguyu tecrübe ettikleri için kendilerini çok şanslı hissediyor şairlerimiz. Ne de olsa her anneye

Sönmek...Güneşken sönmek...Bir aşı pişirirken,Kömürü tutuştururken, Aysbergi eritirken sönmek...Söyle, bu ne demek?“Belki veda, belki tutku” demek!

Birçoğunuz günlük tutardınız eskiden. Belki de hala tutanlarınız var. Ama ben hiçbir zaman günlük tutacak kadar değerli bir şey bulamadım hayatımda. Ta ki o hayatımdan çıkınca onu hala aklımdan uzaklaştıramadığımı anladığım zamana kadar… Çünkü biz âşıklar onsuzluğu sayarız adeta. Hatta onsuz zaman geçmez.  Artık yalnız değilsiniz merak etmeyin. Bu kitap size onsuzlukta çok yardımcı olacak. Çünkü adı üstünde, bu kitap onsuzların günlüğü, yani bu kitap bizler için var. Acı çekenler için de mutlu olanlar için

Maral ile sokak köpeği Yıldız'ın duygu yüklü hikayesi...

Zihnin Arnavut kaldırımlarından umut fısıldar kulağımaTenzilat makamından notalarımın gülüşleriAşkın okunaksız tarafını tercih ederimHayatımın tonuna renk cümbüşlerini eklerim.

İnsanı iskeletten, etten ibaret sanıyoruz ama sudan farkı yok benim fikrimce. Başıma gelse kaldıramam… dediği her şeyin kalıbına su olup doluveriyor insan. ‘Dayanamıyorum!’ dedikçe bir yenisi, üstelik artarak ekleniyor. Sonra öyle bir yere varıyor ki insan, acımıyor canı. İskelet dediğimiz içimizdeki sert kısım bile su olup alıyor bulunduğu şekli. Her şeye dayanıyor insan.Hikayemi dinleyenler, acıklı bir surat ifadesi ile gözlerini gözlerimden kaçırıp, dehşet içinde nasıl dayanıyorsun? diye soruyorlar. Oysa

"Evet, dert oldun," dedi, gözlerindeki yaşları tutamıyordu. "Sen, benim en güzel derdimsin, Reyhan!" Başımı göğsüne çekti. "Ben senden nasıl ayrılacağım?" "Bir yerde okumuştum. Mesela şu an bize ışığını veren yıldız, belki de milyonlarca yıl önce sönmüş olabilirmiş. Ama dünya ile arasındaki mesafe sayesinde ışığı buraya yeni geliyormuş." Başımı kaldırıp ona baktım. "Beni oradaki herhangi bir yıldız gibi düşün. Ben gitsem bile yani öl..." Bir an duraksayıp tekrar devam ettim. "Ben ölsem bile benim ışığım,