Bu hayatta, Sıradan bir canlı olarak yaşayıp, öylece çekip gitmek de senin elinde, Etrafına faydalı olmak ve ötelere gittikten sonra bile ismini iyiliklerle hatırlatacak izler bırakmak da senin elinde

Adem Havva'sına uyacak kadar aşık, Havva hatalar yapmaya meyilli olacak kadar hayat dolu olmasa, hayat dolu olmasa, yaratıcı bizi dünyada çoğaltmak için başka bir sebep bulamaz mıydı? Bulurdu elbette ancak o zaman dünya böyle büyük bir aşk hikayesi ile başlangıç tohumları serpmezdi. Sevdiğine kavuşunca dünyaevine girmek, cennetten dünyaya sürgün edilmiş iki aşığın hikâyesiyle başladı...

Hiçbir insan herhangi bir amacı olmadan ve o amaca ulaşmak için çaba harcamadan yaşayamaz. Hedefler insanı hayata bağlar mücadele azmini arttırır. İnsanın doğru hedeflere yönlendirilmesinde, ailenin, çevrenin, arkadaşın çok önemli etkisi vardır. Ancak, bu konuda en büyük görevin öğrencinin kendisine ve aileye düştüğüne inanıyorum. Ailenin çocuğu tanıması, onun hayatını şekillendiren her basamakta doğru ve yapıcı yaklaşımlarda bulunması gerekir. Hedefin, amacın bittiği yerde hayatta biter. Bazen kafamızda be

"SEVMEK ÖLDÜRMEK Mİ? SEVGİN İÇİN CİNAYET İŞLER MİSİN? Hayatın sırlarını bilmez insanoğlu! Varlığını hissedersin var olduğunu düşündüğün diğer canlılar gibi. "Karanlık bir sokakta yalnız yürüdüğünüz anı düşünün.... Zihnin hayallerini çoktan kurgulanmıştır." Yaşamaya başlarsın farkında olmadan sorgularsın kafandaki düşüncelerle neden ve niçinlerin içinde bulursun kendini. "Ölüler sizin sandığınız gibi ölü değillerdir! Onlar, yaşamın başka boyutlarında varlıklarını sürdürürler." Hele ki doğum anında ölümse...

Nihayet sabaha doğru, biraz uyusa da, yüreğindeki sızı onu defalarca uyandırmıştı. Ertesi gün ise dayak yemiş gibi uyandı. Ne kalkmak istedi ne de uyanmak, çaresiz kalktı, basit bir kahvaltı hazırladı ama bir lokma bile geçmedi boğazından. Çay içti, kaç bardak içtiğini bilmeden. Evde durmak istemedi. Nurcan’ın olmadığı bir yere gitmek, kaybolmak istiyordu ama onu kalbinde bir madalya gibi taşırken bunu nasıl başarabilirdi. Yine de giyinip, amaçsızca dışarı çıktı.

Birkaç saat önce bir insandı. Uyandığında insan bedeninin yerini köpek bedeni almıştı. Şaşkındı. Konuşmak istedikçe ağzından çirkin havlama seslerinden fazlası çıkmadı. Sanırım artık havlamayı öğrenmesi gerecekti, zira o artık İt Herifti. Birkaç saat önce sarı tüyleri olan, sevimli bir köpekti. Gözlerini açtığında kendisini hiç olmadığı kadar yumuşak bir yatakta buldu. Köpek bedenin yerini insan bedeni almıştı. Ne olduğunu anlamasa da içgüdüleri ona havlamasını emrediyordu. İnsan bedeninde havlamak hiç ko

Sevdası vardı, bilinmez yollara açılan çıkmazlarını bile bile… Umutları vardı, bilinmez girift ve gizemli kapılardan sunulan armağanlar gibi. Yeis yoktu. Küçük bir dokunuşuyla çaşkurlu güvercinin takla atarak mutluluğa uçan gülümseyen yüzü gibi. Söylenecek çok şey var daha henüz söylenmemiş. Yazılası bilgiler, karanlığa tutulan birer mum olurlar. Hani bir muma ateş olmak kolay da yanan aleve dokunmak, düşündürür. Ama onun sevdası vardı, kor ateşe dokunma isteği gece gündüz yanıyordu içinde.

Bu topraklarda “aşkın ve gücün” sembolü olan rölyefi ele geçirmek için kimsenin kimseye acıdığı yoktu. Bir yanda Anadolu kültürü ile yoğrulmuş Gazeteci Baran Dervişoğlu; diğer yanda ise illegaliteye bulaşmış acımasız bir güruh! İşte Baran’ın bu güruha dur demesiyle başladı her şey! Kamu görevi yaptığına tüm kalbiyle inanan Gazeteci Baran Dervişoğlu, yaşadığı ilçede bu kirli işleri ve illegal ilişkileri sorgulamakla kalmayıp bunların üzerine üzerine gidiyor. İyi ile kötünün çatışmasında iyiliğin aktörü Baran

Bugün ülkemizde öldürülmek istenen bir mazi ile hayata yeniden doğmak, meşale gibi yanmak, çınar gibi büyüyüp, insanlığa hayat vermek için çırpınan fidanların varlık mücadelesi vardır. Milletimizin gayreti ve selameti, bu mücadeleye seyirci kalmakta değil, değerleri gün yüzüne çıkararak değerler ışığında, çarpışan kuvvetleri barıştırmaktır. Üstat Y. Kemal Beyatlı’nın deyimiyle; Ne harabeyim, ne harabatiyim. Kökü mazide olan atiyim… Biz ne geçmişe saldırırız, nede gelecekteki hamlemizi başkalarından kopya ed

Ben kulumun hakkımdaki zannı gibiyim. O beni andıkça, ben onunla beraberim. O beni içinden anarsa, bende onu içimden anarım. O beni bir cemaat içinde anarsa, bende onu daha hayırlı bir cemaat içinde anarım. O şayet bana bir karış yaklaşırsa, ben ona on karış yaklaşırım. Kim bana yürüyerek gelirse, ben ona koşarak giderim. Kim bana şirk koşmaksızın, yerlerin dolusu kadar günahla gelse, bende onu bir o kadar mağfiretle karşılarım…

Eli kalem tutan biri olgun diğeri genç iki alpereni Ocak’a çağırdı. “Anadolu’nun her yerine gideceksiniz. Muhsin Yazıcıoğlu kime dokunmuşsa onu bulacak, anılarını dinleyip öyküleştireceksiniz. Doğduğu günden başlayıp, Keş Dağı’nda şehit olduğu güne kadar takip edeceksiniz. Bu kitap sadece onun değil, onun için kalbinde sevgi besleyenlerin de kitabı olmalı. Bu anılarda Muhsin Yazıcıoğlu’nun nasıl Muhsin Yazıcıoğlu olduğu bulunmalı. Onu o yapan arkadaki gücü bulup kaleme dökmeli ve geleceğe anlamlı bir anı de

Muhsin, mahalle baskısıyla bir buçuk yıldır kendisiyle konuşması yasak olan arkadaşının duygularını bilseydi, onun yüreğinde yanan ateşi ve o ateşin etrafında dönen pervaneyi hissetmemesi mümkün değildi. İnsanın bilmedikleri yerden göğe ulaşır, bildikleri ise sadece karanlıkta titreyen mumun aydınlığı kadar yer tutardı. Cemal Han’ın, “…Aşk üzülmez…” sözünü hatırladı, yutkundu. Bir gönlü üzdüğünün farkındaydı. Daha önce varlığından haberdar olmadığı garip bir hisse kapıldı ama etrafını saran gençler Elif’e o

İnsanlar vardır, anlarının kutlu çabasına, hayat akışına, zihin dünyalarına girildiği zaman, milletin ortak aklına, ortak vicdanına, ortak gönlüne girilmiş olunur. Onlar tarih sürecinde nurlu bir kandil, sönmez bir meşale olarak addedilir. Zira tarih onların gönülleri ve fikirleri ile aydınlanır. Bir millet böylesi insanların nurani savlarında aydınlığa kavuşur. Gün yüzü görür. İşte Şehit Muhsin Başkan da böyle zirve şahsiyetlerden birisidir. Bu kitap Konya Alperen Eğitim Kültür ve dayanışma Vakfı olarak Mu

Ölüler ile Diriler arasındaki perde o kadar incelmişti ki neredeyse iki diyar birbirine karışacaktı. O an oldu ne olduysa ve Hades'in kızı,ölümlü adamı gördü. Adam onu izleyen tanrısal gözlerden habersiz, cenazenin başında sessizce dururken...

Hiç AVAZ’ınız çıkana dek bağırdığınız oldu mu? Avazı çıktığı kadar bağırır insan. Bazen acısından, bazen korkusundan, bazen sevincinden... Ya çıkıp bir dağ başına, uçsuz bucaksız gökyüzüne büyük çığlıklar atar, ya da önüne koyduğu bembeyaz kâğıdında, kelimeleriyle çığlık atar. İşte bu kitap, kalemi kâğıdı dağ başı eyleyip, avazım çıktığı kadar sustuğum bütün gecelerin uğultusudur. “Avaz” kelime anlamı olarak; yüksek ses, insan sesi, bağırtı anlamlarına gelir. Oysa duygu anlamı olarak ise yüreklerdeki

Zöhre, yarattığım ilk kadın karakter. Onun ruhuna bürünürken, onun dilini çözerken çok fazla zorlanmadım. Öylesine sabırlıdır ki hiç şikâyet etmez, saftır, şefkatlidir, masumdur, uysaldır ve sadece kendini düşünen bencil biri değildir. Kırılgandır. Hemen ağlayabilir. Her şeyin iyi yanını görmeye hazırdır. Durumları derinlemesine ele aldığı için sonunda güçlenmeyi becerir. Kendinden ve sorunlardan asla kaçmaz, üstelik bunu iyi bir direniş ve metanet dozuyla yapar. Zöhre hayatın içinden hüznün anlamını haykır

Her gece olduğu gibi yine gecenin son çeyreğiydi. Bazen kahredici, bazen ürpertici, bazen cezbedici bir tarzla, Bazen de gecenin tüm sakinliğini deforme eder bir nazla, Uyandırır beni, portatif gardrobumun üzerindeki insafsız alet. Tereddütüm var, kalkıp kalkmama; Rabbimle başbaşa kalıp kalmama hususunda Nefsimle mücadele etmek yetmiyor, şeytanın da bir karabasan gibi ağırlığını üzerimde hissediyorum. Şüphelerim var, seher vaktinin geçip geçmediği, meleklerin bekleyip beklemedikleri konusunda. Tam

Miladi 610 yılında Hazreti Muhammed’e vahyedilmeye başlanan Kur’an-ı Kerim, aslı bozulmadan günümüze kadar korunmuştur. Bu koruma Allah’ın taahhüdü altındadır ve kıyamete kadar sürecektir. Evrensel bir kitap olan Kur’an-ı Kerim hem ruhlara hem gönüllere hitap etmektedir Milli şairimiz Âkif’in: “Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhamı Asrın idrakine söyletmeliyiz İslamı” ifadelerine binaen, Merhum Ali Ulvi Kurucu‘nun: “Beşerin derdine derman olur ancak Kur’an, Onsuz artık canavardan da beterdir insan.” dizel

Tanzimat’la beraber, Osmanlı’nın topraklarında filizlenen gençlerin Avrupa’ya gönderilerek, ilerleyen ilimden nasiplenmeleri hedeflenmiştir. İçlerinde benliğini bozmadan gelen istisnalar olsa da çoğu Payitaht’a düşman olarak dönmüştür. Türlü sebeplerle aydın olmamakla suçlanan devlet adamları, aslında onların iddia ettiği gibi bilimden fenden ya da sanattan uzak kimseler değildi. Din görevlilerinden saray yetkililerine, paşalardan Padişaha kadar pek çok devlet görevlisi, gerek dil ve bilimde, gerekse sanat