Pırıl Erler, her şiirinde bir öykü anlatıyor sanki ama bu öyküler eyleme değil, imgeye dayanıyor. Anlatı olanaklarının birçoğundan yararlanıyor ama asla anlatımcılığa düşmüyor, yaşamı damıtıp ruhumuza şiir olarak akıyor. Pırıl Erler, şiir serüvenine tanık olduğum bir ozan. Sözcük seçimindeki, öz-biçim ve biçem uyumu konusundaki titizliğini, kendine ve şiire verdiği emeği biliyorum. Okudukça bazen kendi rüyalarınıza, kimselere açamadığınız gizli yanlarınıza seslendiğini, bazen haykırmak isteyip de haykıramad

Samimiyet, duyarlılık, insancıl bir yürek, zengin bir çevre ve renkli bir hayat... Unutmak nedir bilmeyen bir belleğin yaşayıp hatırladığı sevinçler, acılar... Sabahattin Çetin’in ‘Hatırlamak’ adlı anı kitabını okuyunca Türkiye’yi yeniden anlayacak; sevinmeyi, gülümsemeyi ve keder duygusunu birlikte tadacaksınız. Tıpkı hayatı tadar gibi...

Dünya Da Bir Tohumdur Belki; Henüz Toprağini Bulamamiş. Bir Gün Hep Beraber Eker, Kuşlar Gibi Dallarinda Yaşariz.

Kendine Bir Oda Bul Sakince Buhurlanan Çaydanliğa Fisilda Sor Bakalim, Hangi Yeni Günün Merakiyla Tikirdamakta Kendine O Meraktan Bir Yalnizlik Çiz Onu Bir Şeye Benzet Bekle Bakalim, Hangi Soğuk Yüzeyde Çiselenecek

geceyi geçeli çok ağıtları yırtıp atalı çok sana bakalı, nehirleri öpeli oldu merdiveni eksikmiş hayatın boşu’na yuvarlanmamışız dibine cehennemin dibine dibine gecenin karanlığını aldım sana geldim

Kapalı, açık Failin kof eşkâli Aruzda gizli

Göl soyundu kirlerini gitti bir kuyuya sığdı biliyordum ormanı kesilen bir ruhun serinlik arayışı boşunaydı kesip attım dilimi o kuyuya.

Alışkın olduğumuz gündelik hayatımızdaki küçük ayrıntılar, birbirinden komik, hüzünlü, tuhaf, hatta gerçekötesi öyküler; bulutu, köyü, hayvanları, insanları dolanırken yolun etrafındaki şiir tarlalarını da gözden geçiriyor.

kâğıda bakarken ormanı kaçırıyor insan, toprağa bakarken gözlerini, karanlık ağaçların, o tenha ve yeşil maskenin, karbon ayak izinin, baykuşun bile duymadığı bir dilin, topraktaki humusun ve mezardaki dirimin güneyi gösteren sesine rağmen, eyvah! ne oluyor da bildiği dalı kesiyor insan?

Zırhını bürünmüş bir çavuş misal, Hendeklere düşüyorum düşümde. Tutturgaçla iliştirmişim maraz bir ülkeyi hüviyetime. Hörgücünde devenin, çöl taşıyorum engin sulara. İçimin mim noktası güneşte kıvrılıyor. Yaradan bilakis seviyor hilkat ezgisini, Fısıldıyorum. Beşerse pörsüyor bir anda. Lakin fırınlansa da, kaklaşmıyor içi. Ve sonra evrak kayıtta mühürlüyorum tüm bitleri. Hendekten biteviye bir gazinoda dağıtıyorum canımı. Dişil masalar. Eril öfkeler. İtilmiş benlik. Katil susku. Hepsini yud

Bir izdiniz duruyordunuz yumak yapmış verirken bilgimi size eski harflerleydi, kol kanat geren adımın üstünde adınız. Artık ne kürek ne yelken çağımızın ışıkla özgür hızı yalnız götürür beni evinize eviniz, başkentim, gezgin küre.

ne güzel kazıyorlar toprağı tarih sökücüler bir göçten yeni dönmüş kuş sürüsü iki şahane pilot, iki gökdelen üç elma, üç prenses bolca cadı süpürgesi dört grev sözcüler, işçiler, makineler bizi bulduklarında hâlâ kaygılı olacağız kapsülüm tek kişiliktir! onu okuyacak bir android'dir.

Servi Kozalağı uzun aşk işçisi, Cim dağının ardında Ay’ı törpüler zahmetsiz. Buğulu saatleri öperken o ne bir sultan ne de kadın. Yakar göğün fenerlerini içkin arzuda. 3 Sarar sis solar tiz ses 3 Boğuşur durağan matemle 4 Asılı kalır . Gece

Ben, dostlarla rastlaştıkça düşen ses Ben, başkalığımı açık açık söylüyorum Duvara tırmanan örümceği alıp büküyorum sol ciğerime çiçek kemiğimle karşıladığım Hidâyet’in kuşlarını Ben, anlatının kahramanı öpmek istiyorum kıvrılan başımı.

Esra Özdağ’ın “Kaktüs” başlığı altında bir araya getirdiği öykülerinde, iç sesiyle volta atan, uçlarda gezinen coşkun duygulara sahip öznelerin sesi duyuluyor. Sakinlikleri, sükûnetleri dahi coşkulu. Koşuşturmacalar, yılgınlıklar arasında sıkışmış, hız çağında yavaş varoluşların peşindeler; ama bir türlü eremiyorlar o yavaşlığa. İnceliklerini yitirmiş insanların kısacık anlarına, sözünü esirgemeyen gözlemlerin eşlik ettiği, bir solukta okunacak öyküler.

kalbim artık boğul! gerçek yalnızlar ölerek değil, doğarak ayrılır dünyadan ve herkes, herkesten alacaklıdır yalnızlık yoluyla bulaşıcı bir hastalıkken intihar

ısrarla kaldım, eşkâlimi anlatan ağıtçı kadınlar gitti muskası kayıp bir kuyunun duasına! ey bıçağımı ahıma kambur kılan eza de ki yedi kış ömür biçildi masalıma

“O güçsüz önsezisi geleceğin, O çıkmaza girmiş hayaller, yalan söyledi; Ve görebiliyorum, belirtileri, belli olmasa bile. Ve verimsiz kehanetleri - Görebiliyorum, Bu katlanılamaz trajedi Bir tanrıya layık, insana değil!” “Anne Tragedyası” adı altında topladığımız, iki manzum tiyatro oyunu ile benzer temadaki şiirlerden oluşan bu kitaptaki metinler, ilk kez Türkçede!

“Biz birbirimizden ne istiyoruz? Olaylar Türkiye’de neden geçip gidiyor?” Mesut Varlık, edebiyattan yola çıkarak yine edebiyata, onun endüstrisine, yayıncılığa, entelektüel dünyamıza dair bazı sorular öne sürerek anlamaya, anlaşılır kılmaya çalışıyor. Bugün edebiyattan konuşabilmek için elimizde yeterli araçlar bulunuyor mu? Yaratıcı yazarlık, edebiyatı endüstri haline getirmekten başka ne işe yarıyor? Türk edebiyatı, Türkçe edebiyata izin verir mi? Edebiyatımızda henüz bir kanonun olmayışının nedenleri n