Küçük bahçeden bakınca deniz sabahın sisiyle genişlemiş yeni bir başlangıç gibi görünüyor, kıyı boyunca git gidebildigin kadar. Sen büyük kentlerden geldin, bulvarların uğultusundan tuzundan unutkanlık yapan ince tozundan… yürümene bak sen, eski bir cangılın içinden çıkılabilirse böyle yürüyerek çıkılabilir.

Pamuktan geliyorlar, hasattan bir tür Kömürkadarsiyahgözlüsaçlıkarkadarbeyazvekangibi¬kırmızıdudaklı kızı ormana kaldırmış yedi kişi Timsahî çığlıklarıyla medya o an pürtelaş mehteran dolayıp gözüne bir kordon bahaneyle, cinsel suç deyip ikiye böler mi böler kurbanı sonradan yargı işin aslı anca mezar paklar bundan böyle nefesinden yırtılan hayatı

Koltuk altlarının kür evi-ilaçlanmış deriden bir mirasçı koşuşturan kırdaki harabeyi o beni gitmeye özgüledi sınır atı yas kıskacı- dildeki sesi yutmayan toprak orada kaybedildi Ben de olsam gözden uzak seyredilirdim beni gözden kaybederdim dedi ki bulunursun ağ iğnesi nasıl çizerse sesi

Cemiyet içerisinde mevki ve itibar sahibi adamların, zengin hovardaların, aile babalarının, avarelerin, henüz düşkünler ile şansı yaver gidenleri ayıracak bir hayat sınavından geçmemiş parlak yüzlü mektepli oğlanların, suretleri sabıka kayıtlarına yakışan, dünyaya ancak bir dehşet perdesinin ardından bakması vacip karaşın kavruk adamların, sigara ve anason kokulu genç kızların, ellisini aşmış mahalle çocuklarının, aşıkların, bütün gayrimuayyen taraflarıyla sıradan insanların öyküleri…

M. Bülent Bingöl, hem dil, hem de kurgu anlamında, yaşama ve anlattığı konuya dair hiç de hassas ve incelikli değil. 15 öyküyü bir araya getiren Lostradamus, arkaplanda ironi, önplanda öykülerin gerçekliğini kuran ayrıntıların gücünü hissettiriyor.

Tanrım, iyi insanlar olduğumuzu biliyorsun, bize daha çok ver Meryem açsın bacaklarını, yeni İsalarımız olsun ve Tanrım senin de doğum günün kutlu olsun! Tanrım, en iyi sen yaparsın aşk filmlerini, seviyorum gülümse biraz, Hollywood iyi, şimdi çekiyorum ama öyle güzelsin ki, aklım almıyor bunu, ne diyorduk Tanrı Amerika’yı korusun!

Özden Günay, bir yandan hayatın içinden, capcanlı anlara odaklanan, yerel unsurlardan yola çıkarak çağın karmaşıklaştırdığı insan ilişkileri üzerine kurduğu öykülerini anlatırken diğer yandan da sokakta yaşayan evsizlere, hayvanlara, çocuklara, kadınlara, ağaçlara, mevsimlere, iklim krizine, doğanın talan edilmesine, çarpık kentleşmeye dönüyor yüzünü. Sert ve doğrudan bir dil yerine, sezdirmeler ve imalarla ilerleyen, yer yer Ege’ye özgü insani sıcaklıklar yer yer de dikkat çekici soğukkanlılıklar barındıra

Öztürk Uğraş, 1957 yılında Kars'ın Susuz ilçesine bağlı Çamçavuş köyünde dünyaya geldi. Yaşamının son anına kadar İstanbul’da Mezarlıklar Müdürlüğü’nde çalıştı. ‘‘Mezarcı şair’’ olarak tanındı ve ‘tek mülkün hiçlik olduğunu’ kabristan gülleri arasında deneyimledi. Şiiri hayatına, hayatını şiire içerik kıldı. Kendine has bir dil ve şiir yarattı. Sadece şiir çalışmak için emekliye ayrıldı ama ömrü vefa etmedi; 6 Ağustos 2004 yılında şiiri de dünyayı da terk etti. İlk kitabı “Sesli Konuşun” 1992 yılında yayıml

bir bağbozumuna tutulmanın fotoğrafı bu keskin bıçaklar ağzına dudak dayamanın kanıtı kalpte kanırtılan hançer de olabilir pekâlâ aynalarda yüz kırılması da denebilir, muhtemel bir şey var ki hüzün kadar kesin, yaşam kadar muğlak takvimlerden dökülen, gözlerdir! yapraklar değil

Asla esnetme göğsünü o kanalda akan kirli suyun hürmetine Gece ağzında karanlık durur herkesin Sessizlik delirtir, kedi delirtir Bir mavi çadırın soğuk altı Gizlendi beyaz pardösü esmer yüz ve uzun kara saçlar Elim değip durdu o soğuk usturaya Başımı anam diye yasladığım taş ve dere cinleri Davul var düğün var Eğdim eğesini dilime değdirdiğim taşın Ayıldım

Çünkü kül ve köz anladım kül ve köz bildim şiiri Ey budala ey bulduğu her dalda Gama yol düşüren üzgün kuşlar yoldaşı Ey hüzne erken verilmiş çırağı Kırılmış, boylu boyunca toprağa serili her papatyada Ey üzerlerine dökülen üzgün şafağı öpüp Kederler ve acılarla kol kola Başlayan çağın kapkara ağıdına

Ozanlar da öykü yazar. Ya da Ozanlar öykü de yazar. Eğer iyi ozansa öykülerinin de tadına doyum olmaz! Eskilerden (ya da eskimezlerden) sözgelimi Tevfik Fikret’in ancak 2020’de yayınlanan öyküleri, Cahit Sıtkı Tarancı, Orhan Veli Kanık, Ziya Osman Saba, Ceyhun Atuf Kansu, Metin Eloğlu’nun… öyküleri ortada. Konumuz her ne kadar öykü olsa da Oktay Rifat’ın romanları da ortada. Yineleyeyim: Eğer iyi ozansa öykülerinin de tadına doyum olmaz! Bakın, sözün tam da burasında Mehmed Kemal’in “Güzeldir öğle rakıl

Nefes arası uzayacak ölüm öksür öksür kusuru örtük kozmos av ne yaman ayin delinecek zara tünemiş mitos mışıl mışıl uyanır mı canavar uyanır mı midede dil sürekli koşan bir kaplan var aklımda ilik çektim içime yalandım tuz gölünde etim sıklaştı kabuğa doğru fışkırdı irin fışkırdı alev toplandı yer gök su kadın sürekli koşuyor kaplan ağzında ağzım.

Şiirden şaire -şairden şiire de- giden uzunlu kısalı, portre(ler). İmgelerle yürünen yolun sonunda açılan pencere(ler), kapı(lar), portre(ler). El alınan, şiirinden durmadan yeni şeyler öğrenilen şairlere saygı(lar). Onların şiirine bürünmeden onlarla bütünleşme; yeni esinler devşirme. Artık kullanılmayan bir formun yeniden hayata geçirilmesi, zaten hiç ölmemiş olan şairlerin diriltilmesi Akrostiş Şair Portreleri. Portrelerin kumaşını şiirlerden, imgelerden; yaşam kesitlerinden dokuyan, sezdirmelerle yepyen

Bir ağacın önünde size nar koksun diye mi hep uzattım sözlerimi Böyle çırpınan kelimeleri düşüncenin bir sisin içinde yitirdi sesini

eskiden ölümün gücüne inanırdım kalbimiz kırlara koşardı belki o yüzden daha birçok şeye inanırdım ibrahim kelimelerin gücüne, yaprağın yeşil göğün mavi olduğuna annem ütü yaparken giysilerin canlanacağına yaprak titrediğinde uzaklarda genç bir kızın keman çaldığına sokakların okul, taşların tarih olduğuna suyun akarken ağladığına inanırdım

Gövdem çok uzun zamandır pencerelerden uzak Bu kaçıncı düğümdü bilmiyorum İçime attığın Al götür beni demekti her serzeniş Öğrenmiştim oysa Kendinden başka çıkış yolu yok insanın

bak! kuşun kanadına değdi ateş kül yağdı başımıza sana güzel şiirler okuma dedim umutlanma dünyaya

Kâh ağırbaşlı, kâh şırılşenlik yazılar… Evet, ağırbaşlı… Yerine göre düşündüren, kederlendiren, merak ettiren, yazarının sorumluluk üstlendiği metinler… Evet, şırılşenlik… Yerine göre gülümseten, keyif veren, neşeli, coşkulu… Acısıyla, sevinciyle.. tıpkı hayat gibi; tam da içinden hayatın, tam da merkezinden… Daha çok şair yanıyla tanıdığımız Sina Akyol, bu ikinci ‘yazı kitabı’yla sıkı bir düzyazıcı olduğunu bir kez daha kanıtlıyor. Akyol’un zamana bıraktığı yazılarını yayınevimizin ilk kitabı olarak yayıml