Siz persona! — maskeler coğrafyası,Uyandığınız evin hoşça kal‘ı!Bahçesindeki toprağın kokusuyla...Soruyorum persona! — maskeler coğrafyası!Gülüşünüzle kanatlanan elleriniz kime ait,Ya sesinizdeki bu baş eğiş?Göz kapaklarınızın gürültüyle kapandığıIssızlığınızda...

Devrim Altıkulaç'ın "Eksilme"deki, usul usul akan, yalın bir üslubu benimsediği öyküleri, artık yazarın imzası haline gelmiş tekinsiz anlarla bölünüyor, tahminleri boşa çıkaran, beklenmedik üzergâhlarda yol alıyor. Parıldayan, ürpertici, ama heyecanlandıran bir karanlık var yazdıklarında. Her bir öyküye özel kendi illüstrasyonları da cabası. "Nehir her zaman koyu, her zaman bulanık, kimi zaman daha bulanık akardı. Derin olduğunu ancak tahmin edebilirdiniz. Kendine göre kıvamı vardı. Kıyılarındaki kumluklar

İşte enfiye kutusu. İşte toz. İşte aklını sandal işine kiraya vermiş ağaç etrafında dolaştığım gölge oyunu da bitiyor. Tamburdan irkiliyor serçe. Çizgili diye, çemberli diye, çiçekli diye diye beni izleyecek olan etobur söz- cük cuk oturuyor: Işıkta ot karanlıkta et yiyen kelimeler yürüyor ağzıma. Nasıl bir insandıysam artık kanatlarımın uğursuz çırpınışlarını duyuyor o

Romandan öyküye, şiirden denemeye, oyun metninden çocuk yazınına değin edebiyatın farklı alanlarında ürünler vermeyi seven bir yazar Ahmet Önel. Bu kitapta, yine farklı iki yazınsal türde, ‘kısa öykü’ ve ‘tiyatro’ alanındaki çalışmalarıyla okur karşısında: Sade ama sıkı bir dil. Evet, trajik, tuhaf, şaşırtıcı ve ‘tekinsiz’ bu kısa öykülerdeki uzunluğu ölçmek için göz ile kalbi eşitlemek gerekiyor. Ayrıca Önel’in “imge tiyatrosu” diye adlandırdığı ve sahneye, dahası oyuncuya gereksinim duymayan kısa oyun met