Yüzlerce yılda üst üste dirhem dirhem birikerek oluşmuş Yörük kültürü. Türk tarihinin gözesini oluşturan Yörükler... Evleri, develerin sırtına yüklü kıl çadırlarıyla arkalarındaki keçeleri oldu. Sayısız yurt yerlerini gerilerde bıraktılar. Ömürleri göç yollarında tükendi hep. Meraların bitmesi, iskân zorunluluğu gibi nedenlerle yürüyemez oldular artık. Ne konargöçerlikleri kaldı ne de önlerindeki görkemli hayvan sürüleri. Damarlarına işlemiş o tabiat ile koyun koyuna yaşama özgürlükleri tüketildi. Betonları

Çok az kişinin okumaya cesaret edebileceği bu tarzı yazarken, insanların diğer âlemi bu kadar çok merak ettiklerini açıkçası ayrımsayamamıştım. Ya da öbür âleme dair bu kadar çok şey yaşayan insanlar olduğunu. İlginç olan kısım aslında tam da burada devreye giriyor. İnsan görmediklerinden korkuyor. Ama tam olarak neden korktuğunu da bilmiyor. İçeriden gelen bir tıkırtıdan mı? Yoksa aniden görüş açısına giren bir karartıdan mı? Belki de bilinçaltımızın bizlere oynadığı oyunlara kanıyoruzdur. Peki, ya gerçek

İnsan en çok âşık olunca ağlarmış. En çok o zaman yara alırmış kalbi, hatta öyle çok canı yanarmış ki bazen ölmek için yalvarırmış. Aşk bu mu? Birini dünyanın en mutlu insanı yaparken başka birine ölümü düşündüren... Ne kadar inanmalı insan aşka ya da aşk için ne kadar göze almalı ölümü? Sonunda üzülmeyi bile göze alarak âşık olmak ister miydiniz? Ya da birine delicesine âşık oldunuz mu? Aşk için ölen mi, aşka sırt çeviren misiniz? Sizin aşkınız hangisi? Sahi, siz aşka ne kadar tamah edersiniz?..

Saldılar yola. Yüceyi, ana kucağını bırakıp geride... Soğuğa, yalnızlığa, çaresizliğe... Aldan karaya...

Umutların umutsuzluğa düştüğü an, çarelerin çaresizliğe dönüştüğü an ve her şey bitti derken, sihirli bir el uzanır. Siz bunu bilemez, göremezsiniz. Belki sona geldiğinizi zannedersiniz. Ama aslında o an, sonun başlangıcıdır. İşte bozkırın merkezinde, sıkışıp kalmış bir yaşam mücadelesi içerisinde olan, bir mucize bekleyen toplumun imdadına, geleceğimizi inşa eden bir eğitimci, bir öğretmen çıkagelir. Her şey yeniden başlar. Geleceğimize yön vererek, en değerli varlıklarımızı, evlatlarımızı, bir ressam gibi

Oysa ne çok yanılır insan Sevilmediğini zannederek Kimi gözle Kimi yüzle Kimi de gönülle sevilir Kimi gökyüzünün maviliğinde Kimi ummanların derinliğinde Kimi parmaktaki tek taş ile Kimi bardaktaki çay ile Kimi batan günün kızıllığı Kimi doğan ayın hüznü ile sevilir Kimi bir ninni gibi sessiz ve derinden Kimi de bir bozlak gibi garibin ciğerinden Kimi üç telli ile Ege'den Kimi Dalal gibi Mardin'den sevilir Kimi parası bitene kadar Kimi beş parasızdır ama muhabbet ehlidir, sevilir Kimi gülüşteki esrar ile Ki

Bir büyükelçinin 34 yıllık diplomasi mesleğinden bazı anılarına, günlük yaşamından kesit ve gözlemler ile görev yaptığı yerlere ilişkin çeşitli bilgilere yer verdiği bu eser, genç bir diplomat olarak gittiği, ilk görev yeri Pakistan'dan, mesleğinin zirvesine yükseldiği, son görev yeri Avusturya'nın görkemli başkenti Viyana Büyükelçiliği'ne kadar olan renkli bir dönemi anlatıyor. Türkiye-Pakistan dostluk ilişkileri, SSCB'nin dağılmasından sonra doğan, başta Azerbaycan olmak üzere bağımsız ülkelerdeki gözleml

Şiir, kulağın pasını silen kadife bir ses gibi duyulmaz, fırından yeni çıkmış taze ekmek gibi kokmaz, demir gibi soğuk ve sert, yârin gamzeli yanağı gibi sıcak ve yumuşak hissedilmez; dolayısıyla tattan münezzehtir, fakat akla girer ve tüm duyuları harekete geçirir... -Ayşe Aktaş Güneş gibi girdin penceremden içeri Hayalde mi sevdim seni, yıldız bakışlım? Ölümüne kenetlenen ellerimizi Rüyamda mı tuttum ben, yıldız bakışlım?.. Ne Mecnun ne Leyla, ne Kerem ne Aslı Asla bilemediler, yanmak nasıldı? Aramızda

Gerçekleşmeyen hayallerim vardı Küçücük dünyamda Çalınan rüyalarım vardı Kâbuslarım yol oldu Daracık sokaklarda Nefessiz kaldım Bir avuç dünyamda Yasını tutuyorum Ölen hayallerimin ardından.

1932 senesinin 15 Temmuz günü Antakya'nın Yenimahalle diye tabir edilen semtinde dünyaya geldi. Bu tarih aynı zamanda peygamberimizin doğum günü olduğundan, saat 15.30'da toplar atılıyor, camilerde ilahiler okunuyordu. Daha sonra Antakya'nın çeşitli mahallelerinde oturdular. 1939 senesini 1940'a bağlayan tarihte ilkokula başladı ve 1945 senesinde ilkokuldan mezun oldu. O tarihte Antakya'da bir lise, bu lisenin içinde bir ortaokul vardı. Orta kısmına kaydı yapıldı. Liseye başladığı sene babasının maddi durum

Ne yöne bakarsak bakalım Kuzey, güney, doğu, batı Her bir taraf gökyüzü Her bir taraf Bir taraf bahçe, bir taraf bağ Aynası var her bedenin Zamanı kullanmasını bilmeyenin Yaşlanır yüzü Yüz bu ya Gökyüzü Bakana ne mutlu

Ömrümüzce biriktirdiklerimiz vardır bu hayatta. Bizi olgunlaştıran, adına tecrübe dediğimiz birçok anı, gülümseten, düşündüren, uzaklara dalıp hayal edilen... Bütün bunları gelecek nesillere aktarabilenler ise gerçek övgüyü hak edenlerdir. Bu kitap sizlerde nasıl bir duygu uyandırır bilemiyorum, ama emin olduğum; Şavşat'ın güzel insanlar diyarı olduğudur... Yükü sevgi olanın yolu kısadır...

Sıcacık yataktan kalkarken üryan vesvese Ya Allah'la ses veriyor bir yan nefese Gayretin nasibi kısmet olmazken herkese Ruh o ulvi yağmurda sırılsıklam yâr dese. Vakit seher, sahur bereketinde sofralar Vakit seher, dinleniyorken zikir lisanı Tuğba'dan yerken Kevser ile aynı saftalar Secdeyle ram ediyor teslimiyet destanı.

Belki birden fazla hayatımız vardır; tanıdığımız insan kadar mesela... Bir insanı tanımak, yaşamak, anlamak, onunla başka bir hayat etmez mi? Belki birden fazla hayatımız vardır; tanıdığımız insan kadar mesela... Bir insanı tanımak, yaşamak, anlamak, onunla başka bir hayat etmez mi?

Bırakın gülsünler, Eğlensinler, koşsunlar, Yorulmamacasına, kızlı erkekli ip atlasınlar, Ebelemecilik, kurtarmaç oynasınlar çocuklar. Ömer Esen, ilk şiir kitabıyla, insanları dünyaya başka bir pencereden bakmaya özendiriyor...

Kimler geldi geçti, kimi yüreğime bastı geçti, kimi öylesine yanımdan. En çok kendimden geçtim. Sana veda ettim, kendime elveda. Her şey için çok geç, ben neyi erken yaşıyorsam hep ona geç kalıyorum. Sana verdiklerime üzülmedim de benden çaldıkların zoruma gitti. Benim biriktirdiklerim senin harcadıklarındı. Üç beş kuruş geriye kalanı da bir hayır duasına bir dilencinin avuçlarına bıraktım. Gönlündeki olsun! dileklerini kabul etmiyorum, öyle büyük konuşmuyorum, hani çok büyük severdim ya seni... Buralarda h

Ben yalnız kalınca öğrendim, yazmayı. Kimsesiz kalınca öğrendim kâğıtlarla konuşmayı. Kederimi, mutluluğumu kâğıdıma söylemeyi, Onunla gülüp, onunla ağlamayı, Sohbet etmeyi, dertleşmeyi, Yalnız kalınca, yapayalnız kalınca öğrendim. Sonra anladım ki çok da önemli değilmiş insanlar. Sonra anladım ki ben hep yalnızımışım. Sadece var sanmışım, seviyorlar, incitmezler, aldatmazlar sanmışım. Ne kadar zavallıymışım. Evet, biraz ağır oldu bunu öğrenmek, Gerçeklerle yüzleşmek biraz ağır oldu, evet... Tek başına müca

Nefret; kimi ısıracağını bilecek kadar akıllıdır. Ancak, katliam yapacak kadar da paranoyaktır. Nefreti gönüllere düşürecek hareketlerden kaçınmak gerekir. Yoksa sinsi sinsi oluşturduğumuz nefret canavarının altında ezilirken, düşünmeye vaktimiz olmayabilir. Olmaz da! İş işten geçtikten sonra; Ben, biz nerede hata yaptım, yaptık? diye sorgulamak, bizi, bizleri, hiçbir insanı asla olumlu bir sonuca götürmez. Ölen ölmüş, giden gitmiştir. Önemli olan, ilk baştan doğru plan yapmak ve doğru uygulamaktır. Adalet!

Ahfa, sır demek. Kendimizden bile sakladığımız sırlarımız, bir nevi bilinçaltımız... Bu sırların sonuçları, bilinç üzerinde düşüncelerimiz ya da davranışlarımız ile kendini gösterir. Bugün yaşadığımız hayatımız, karşılaştığımız kişiler, yaşadığımız olaylar ve koşullar kader değil, düşüncelerimizin bir sonucudur. Kendimizden bile sakladığımız bu düşünceler bazen yaşamımıza zehir etkisi yapan duygulara dönüşür; zehirli ahfa. Zehirli ahfadan kurtulmanın ise tek bir yolu vardır: Yüzleşmek... Yaşa ki sırra eresi

Yetişkin olarak vakit geçirdiğim çocuk yaşlarda, müzikleri hayat ile doldurmaya başlamıştım. Bir yandan kasetçalarken bir yandan da analog fotoğraflarıma kare olan hikâyelerimi bir araya getirdim. Taşınabilir kasetçalar furyasının başladığı zamanlardan bu yana kayıtlarını her semte taşıyan bir gezginin hikâyesidir bu... Zaman geçtikçe, yarım kalışlarımız artacak... Yarım kal!