Standart İstanbul ve Anadolu Ermenicesinin dışında benim bildiğim Ermenicenin Türkiye'de halen konuşulan (en az) üç lehçesi var.Artvin Hopa ve Borçka ilçelerinde yirmi üç kadar köyde ve onların Türkiye içi diasporasında konuşulan Hemşince, Hatay'ın Samandağ ilçesinin Vakıflı köyünde ve onun diasporasında birkaç yüz kişinin konuştuğu Kesap Ermenicesi.En bilinmezi, Çankırı'dan Amasya ve Artvin'e uzanan geniş bir coğrafyadan Poşa yahut Lom denilen gezici halkın dili.Üçü de nerdeyse karşılıklı anlaşmaya izin ve

fotoğraftaki herkesi kendi evine gönderdim de küçük kızı akıntıya bıraktım *** ben denizin ortasında yağmurun dinmesini bekledim dalgalarla hiç dans etmedim kırdım tüm kanatlarını içimdeki kuşların rüzgarla birlikte esmedim

kim taşısa ağırdı bu yükü saçılmadım ortalığa sözcüklerim vardı çarem insan insanı kilitleyebilirmiş içine hapsedebilirmiş gördüm ölüme koşulmuş kavminin yüzyıllık ahı var yumruk gibi sıkılmış ukdeleri söz möz örtüyormuş üstünü eziyetmiş ötesi inanmanın zehri şair safiyeti yaralı

söylediler bana bu kızı sev diye tufan olurmuş dediler boran sonrası sağanak elbette sevdim sonrası bu kız nakış işledi düşüme her sabah o günden beri nakışlıdır yüreğim ipeği dokudu iki kız doğurdu lizgem çağlam suyum kısmetime borçluyum ey hayat hani var ya efsunlu bir gelecek kararmadan her şafağı bekleriz yeşerir tazelenir nakışlarımız öreceğiz hayata dair ne varsa hele bir gün ağarsın bu gece büyümüş, billurlaşmış gözlerin doğur beni de kızlarım gibi...

Herkes birden ayaklanınca, cevval bir kadın kapıdan içeri girdi. Yarı şaka yarı ciddi genç kadınlara dönerek, Kız bacım siz neden piçlerinize sahip çıkmıyorsunuz? Deli oğlanı taşlayıp duruyorlar! Zaten felek vurmuş garibe, ağzı var dili yok, veletler ne istiyorlar bu biçare zavallıdan bilmem ki... Hiç hatırınız kalmasın, kulaklarını bir güzel çektim piçlerinizin! dedi bir çırpıda.

içime düştünüz can can her biriniz bir canbombası çıldırdım ağrıyor güneşimin doğduğu yer denizimin akı karası ağrıyor kumrular kanatsız kumrular sokaktı kor oldum korkunç oldum aklımda koca bir çukur içine kan sızıyor

Bu acıyı, yürek burkan bu sevdayı bal rengi gözlerine banıyorum insafa gelse de çözülse kuralların (kurallara sığmaz aşk adı oysa) aman bilmez bir zalimi sevdim bir yudum kahve bu/acı bir aşk olur mu avuçlarımda taş olsa parçalardım bu ateşle o yüreği... geceler sığmıyor gözlerime ve intihar ışıkları dans ediyor tavanda... Neyleyim bütün kapılar açılsa da önümde neyleyim kapalı durdukça gönül kapısı!... Ve terk ediyorum bu kenti arkamda ellerimle kanattığım deli yüreğim.

Yılların üst üste istiflediği dağarcığımda birikmiş ve yer etmiş, bir demet fıkrayı kitap haline getirip okuyucularla paylaşmak arzusundaydım. Be-ni bu kitabı yazmaya teşvik eden temel nedenlerden biri, çevremizde hızlı bir değişim süreci içinde olan göçebe, yarı-göçebe ve yerleşik aşiret toplumları ile köykent toplumlarının yaşam tarzlarıyla ilgili sözlü kültürde anlatılan, nakledilen fıkraları yazıya dökmek suretiyle kaybını, unutulup gitmesini önlemekti. Esasen bu arzumu yerine getirmedeki temel güdü so

Bu kadar çok şair, öykücü, romancı, gazeteci topluluğunun maymunlar kerhanesi müdavimi olması gerçekten ilginç. Daha ilginci ise, henüz dünkü çocukların bile büyüklerini bu kadar aşkla/şevkle takip etmeye meraklı oluşları... Eleştirel değil özdeşleşmeci bir yaklaşım sergilemeleri... Eser'in Yaratıcısı... Müthiş oynak bir zihne ve imgelem dünyasına sahiptir. Ağacı ağaç görmez, hayvanı hayvan görmez, insanı insan görmez. Giderek kendini kendisi gibi görmez. Sınırsız bir dünyaya kaynamaya çalışır. Her montajı

Radyoda oyun havaları başladı. Şehnaz Longa çalıyordu. Kalk oyna! dedim içimdeki hüzne. Nazlandı. Hüzün oynamazmış güya. Kalk! diye ısrar ettim. Gözyaşı da gelirse olur. dedi. Kalkın hepiniz! diye bağırdım duygulara. Hüzün, gönülsüz gönülsüz kalktı, arkasından gözyaşı, sonra iç burukluğum, pişmanlığım, kırılmış gururum, zedelenmiş öz güvenim, karşılıksız sevgim, hepsi... Hepsi kalktılar dansa. Sadece vicdan kalkmadı. O hepsine küsmüştü ve tüm acıların hak edildiğini düşünüyordu.

Barışlardan nefret ediyor, savaşlardan can buluyoruz. Yasaklardan, ölümlerden, nefretten başka bir şey bilmiyoruz. Çocuklar koşup oynayamaz, büyüyemezken klişeler, ezber hamasetlerle dolu labirentlerde dolaşıp duruyoruz. Bu topraklar hep hasret kalmış baharlara. Güneşin ara sıra parlaması, çok az da olsa görülen mavi ve yeşillikler bahar sanılmış, umutlanmış insanlar. Ne var ki büyüyemeyen, oynayamayan, ana dillerini bile konuşamayan çocukların coğrafyasında umutlar çok geçmeden hep hayal kırıklıklarına dö

Bir Türk Köylü Kızı Yunan Kraliçesi Olabilir Mi? Hüma, Kurtuluş Savaşı'nın en çetin zamanlarında İzmir'de doğduğunda kaderi ona küsmüş, onu kimsesiz ve biçare halde Gediz Nehri'nden Ege Denizi'ne sürüklemişti. Kimsenin beklemediği, tahmin edemediği kadar parlak ama bir o kadar da acılarla dolu bir istikbal bekliyordu onu bu yolculuğun sonunda. Eğer bu savaşı kazanabilirse ne olacağını biliyorsun değil mi? Ne olacak? Bu ülkenin müstakbel kraliçesi olacaksın. Mevki veya makam umurumda bile değil. Sadece

Gerçekler üzerine inşa etmeye çalıştığımız yaşamlarımız çoğu zaman farkına bile varmadan hayallerle ve yalanlarla örülür. Çok geçmeden de bu yalanları gerçeğe dönüştürürüz ve ona göre yaşamaya başlarız. Böyle bir dünyada, yaşamlarımızın, karşılaştığımız insanların, hissettiğimiz duyguların gerçeklerden mi, yalanlardan mı oluştuğunu ayırt edemez hale geliriz. Ses ve Şarap, okuruna bu can alıcı soruyu soruyor: Yaşamın bir gerçek mi yoksa koca bir yalan mı? Gerçeğin yalanını mı yaşıyorsun yoksa yalanın gerçeği

Öykünün bitmemiş bir roman olduğu, eninde sonunda romana evrileceği görüşüne katılamıyorum bir türlü. Yaşam devam ettiği sürece öykü de var olacaktır. Öykü, yaşamın ta kendisidir. İçimizde, yanımızda, komşumuzda, yaşam belirtilerinin olduğu ve olmadığı her yerde olan bitendir. İnsan çevresiyle değer kazanır. Biraz çocukların dünyasına, biraz yaşlıların dünyasına, biraz böceklerin, kedilerin, köpeklerin dünyasına girmek istemez mi insan? Atları zapt etmek için ağızlarına gem vurulur. Ağzındaki demir hayva

yüksünmeden ve hatta kaçmadan tutunmaya çalıştım sevdana yürüdüm kader çizgisinde düşmedim, sarsılmadım bağrı yanık türkülere su verdim gözlerimin pınarından sırılsıklam ıslandı düşlerim ten rengi özlemler kuşandım küstürdüm, mührü gamze olan gülüşlerimi söylesene bu acuze yalnızlık ölmez mi?

Derin uykular ölüm arkası Boşluğa sarılır gibi kendine sarılmış orman Kaç kadın düştü üst katımdan Katıksız günaha! Bir bahar ötede Kendini kurşunlayan baba Çay demini sunarken kaçakçıya Ölüm! buz iğnesidir Şekeri düşmüş ağaca Bir isyan bir acı kahve Hiçliği bekleyen cenaze Kadın sabır düşürüyor Beklee Damarımda zehir Büyük gözaltı Bundandır su basması alt katlarımın Tanrım! Aşk sular altında artık Düşsün yakamdan baba yaptıklarım

Geç anladım her şeyi; Yaşamayı geç anladım. Geç anladım sevgiyi, Kuş uçmuştu yazık ki. Geç anladım karın beyaz, Denizin mavi olduğunu. Dertlerin insanı yıkıp Gülmelerin yaşattığını. Geç anladım dostum, Geç! Hayatın bir ana kadar kısa, Üzüntülerin sonsuz olduğunu, Dolu dolu yaşamı, Geç anladım ben. Anladığımda yirmi yaşındaydım. Geç anladım her şeyi; Yaşamayı geç anladım. Geç anladım sevgiyi, Kuş uçmuştu yazık ki. Geç anladım karın beyaz, Denizin mavi olduğunu. Dertlerin insanı yıkıp Gülmelerin yaşattığını.

Yazmak - yaşamak. Doğum - ölüm. Tirelerin arasıysa yolculuk... Ölüm Bugün Hastayla başlayan yolculuğu, Gelincik Tarlasıyla sürdürdü Hande Baba. Dik duran kadınlar, diptekiler, ötekiler öne çıkan öykü karakterleriydi. Aile sorunları, evlilik, namus, çaresizlik, hastalık, yalnızlık, baskıcı dönemler, yanlış geleneklerse öykü konusu. Yeni kitabı Rüzgâra Sarılmak'a, önceki konulara ek olarak ayrılık, özlem, mucize, aşk acısı, evlat acısı, iş kazası, değişim, annelik, baba-kız-deniz sevgisi giriyor. Ucu açık, um

Mektupların duygular, dönemsel olaylar, yaşanılan devirdeki toplum yapısı vs. hakkında bilgi veren birer belge olduklarına inanıyorum ve yayımlanmaları gerektiğini düşünüyorum. Hatıra defterlerindeki yazıları da mektup olarak nitelendirebiliriz. Ünlü insanların mektuplarının yayımlanması doğal. Annem ünlü biri değil. Ancak, altı yıl boyunca, çocukluktan genç kızlığa adım atılmış bir süreçte, üstelik gece gündüz bir arada kalmış genç öğretmen adaylarının yazdıkları anılar fotoğraflarla birleşince o döneme ış

Geceleyin ortaya çıkan görme mesafesinin azalması tavukkarası adıyla bilinen bir belirtidir. Nedeni bir A vitamini eksikliğidir. Hastalıktır. Bellek karası ise gece ve gündüz demeden ortaya çıkan ve belli tür yaşantı izlerini kapsayan bir arazdır. Ancak hastalık değildir. Keyfe keder bir haldir. Aslında bellek karası büyük kentlerde yaşayan kentlilere dair bir aksamayı anlatır. Ancak durum kente özgü değildir. Çünkü kentin belleği hep aydınlık, açık ve seçiktir. Üstelik kent, tüm kentlilerinin yaşantı izler