Canik Sancağı'na bağlı on dört bin kişilik nüfuslu Samsun'da, 1912-1915 yılları arasında geçen bir tütün hikâyesi. Osmanlı'nın Düyûn-u Umûmiye borçlarına karşılık, tütünün her türlü üretim ve ticaret hakkını devrettiği Reji'nin, kolcuları vasıtasıyla uyguladığı zulme karşı, biri Türk, biri Ermeni, biri Rum, üç Reji işçisi kadının dayanışarak yaşama tutunma çabalarının hikâyesi. Balkan Savaşlarından dolayı yükselen milliyetçilik, muhaceret ve tehcir; onların ilişkilerinde de zaman zaman değişiklikler yaratı

Her şey, her zamanki gibiyken insan; üzerini kalın ve ağır bir zar gibi kaplayıp kendisini nefessiz bırakan zamanı bir yerinden yırtmak; içinden sıyrılıp kendine varmak ister. Bazen ufak bir söküğünden sızdığımız zamanın içinde dünü bugün, bugünüyse yarın yaparız... Ya da tam tersi olur ve yarını bugüne taşıyıveririz. An gelir; zamanını başkasında yakalarsın. Cemil ve Sare gibi... Saati okurcasına, onunla okursun zamanını... Kendini de... 'Saat 24:00'' dersin misal; ''Cemil iki nokta üst üste Sare...'' ders

Kuzeyin ve güneyin, doğunun ve batının sancısını topla. Doldur bir tekneye. Harcına dünü, bugünü, yarını kat, kar olabildiğince. Gülüyor musun Sokrat? Böyleyiz işte, arıyoruz kendimizi ayağa kalktığımız andan beri. Yıkılsın temeli ve çatısı çöksün. Her ev koca bir dağ, içinde metan saklayan, patlamaya hazır volkan, kan, gözyaşı, salya, sümük. Ey kötülük! Yolun uzun mu daha? Nabzın son vuruşudur pişmanlığın parçalanmış sesi.

İlk öpüşme, ilk kez ''milli'' olma, ilk hediyeler, ilk kazanımlar, ilk kayıplar, martılara atılan ilk simit parçası unutulur mu hiç? Ya ilk ihanetler, ilk terk edilmişlikler? Kreşe ilk ayak basma, huzurevinde yalnız geçirilen ilk gece, mezar başında dökülen ilk gözyaşları... Unutmak ihanettir, anımsamamak ise intihar...

kuşlara fısıldadım ne çok sevdiğimi seni sabah açtığımda penceremi gözlerinin mavisini nasıl titrettiğini beni nasıl çektiğimi içime nasıl gezdirdiğimi deliler gibi ve hiç vazgeçmediğimi kuşlara fısıldadım yaşama sevincimi

aynı ölüm tutuyor ikimizin de yakasından aynı suda boğulacak bütün mevsimler kasnakta çuha iğnede iplik hüznü duru sakin ömürlük nakış içten içe eriyor işlemek Tanrı işi benimse hâlim üzülmek sebepsiz günlerime ömür diyorlar aşksızın hali mi var ki sönen ateşleri yaksın şehirde anca bir delinin gözlerinde zil takıp oynuyorum

''İyi dostluklar, hesapsız kurulur...'' Balzac

Lokomotifsiz bir vagon nereye gidebilirdi ki? Kendi kendine çürümeye mahkûmdu. Çimenlerin üzerine serilmişti vagon, uzanmıştı. Üzerini toprak yerine yağmur örtmüştü tek gözlünün. Onun gözünden baktığımda gördüğüm, karanlıklar içinde çırpınan ağaçlardı. Yakıyordu koruyu. Ağaçlar tohumlarını uzaklara atıyordu. Tutuştu vagon, tutuşturuldu. İçindeydim ve içime güzel bakıyordu. Aldanacaktım vagona, o önce davrandı. Ellerime bulaşan kahverengi pas lekesini üzerine sürdüm. Lokomotifiydim vagonun, istediğim yere

Limanda teneke üstünde midye pişiren garibanlar... Yaz akşamları etekleri uçuşarak sahilde gezinen kızlar... Sakız satan, hurda demir toplayan, gazozuna maç yapan, sinemaya biletsiz giren çocuklar... Bitpazarında kitap, plak, eski radyo ve bisiklet satarak ucuz şarap ya da kuru ekmek parası kazanmaya çalışanlar... Ekmeğin karneye bağlandığı; gazyağının, fitilin, şekerin, yağın, hatta tuzun bile karaborsada olduğu savaş yıllarında hayatta kalmaya çalışan çaresiz insanlar... Kuşlara bulgur atan, hamurdan s

Öyküleşmiş bu anılarla, ''durum ne olursa olsun hep gülünecek bir şeyler vardır'' sözünün ne denli yerinde olduğu bir kez daha doğrulanıyor. Öykülerdeki ''durumlar'' taş duvarların arkasında geçen güç ve şiddet uygulamaları. Şiddetin tam da ortasında gülünçlükler bulabilmek, bunları öne çıkarabilmek, yaşama mizahla tutunma sanatı olsa gerek. Sadece bu da değil. Şiddeti gülümseyerek karşılayabilmek, şiddet uygulayana bir anlamda ''nanik'' yapmak belki de. 80'li yılların cezaevlerinde şiddete sadece direnişle

Dışarıdan izleyip imrendiğimiz hayatlar, gerçekte özendiğimiz gibi mükemmel mi? Takdir edip örnek aldığımız insanların gerçek yüzleri gördüğümüz gibi mi, yoksa herkes bir maskenin arkasında mı saklanıyor? Kapitalizmin yozlaştırdığı değerlerimizi, göz göre göre ve bu kadar kolayca nasıl yitirdik? Recai Şeyhoğlu; yaşamında acı, tatlı iz bırakan kişi ve olayları anlatırken aslında hepimizin hayatına ayna tutuyor...

Sonsuz gün akşamı Sonsuz geceye doğru çığlıkları yankılanan ay Sonsuz kırık yıldız Karışıyor meltemine rüzgâr Şarap şişesinin camına vuran melodi Goodnight my love Ilık ılık inen gözyaşı Kötü kokan nefes Serin bir ıslaklık hissedince yumuşayan dudak kenarları Kadın dışarıda kadın genelde dışarıda hikâye içeride tamamlamak için harekete geçecek yürek yok kimin umurunda terli bir koltuk altı kimin derdi oldu veda kısa saçlarını kulak arkasına atacak mı kadın beyaz elbisesi kıvrılacak mı otururken hangi fi

''İçinden bir şey tut dendiğinde en çok Aşk Dışından bir şey tut denildiğinde en çok Devrim tutardık...'' Sezai Sarıoğlu

Hayatla yalnız savaşan bir anneye, rütbe verilseydi acaba gökyüzündeki yıldızlar, omzunu doldurmaya yeter miydi..! Ayla İZGİ

''...Acılarımızı tartalım, kefelere koyup hangimizinki daha ağır diye yarıştıralım, demiyorum. Herkesin acısını algılayışı, kavrayışı, tarifi bambaşka. Her şeyin matematiğini gayet iyi yapan siz, söyleyin bakalım, nedir bir insanın iç acılarının toplamı? ...Misal, acıların da bir 'Pi' sayısı var mıdır? Sabit bir çarpan sayesinde işlemi kolaylaştırıp, zamana yayılan acıların aritmetik ve geometrik katlarının hesabı yapılabilir mi? ...Önsüz ya da sonsuz mudur acılar? Mesela, herkes için ortak olan evrensel bi

Ülkemizin hızla faşizmin zifiri karanlığına doğru sürüklendiği, muhaliflerin türlü bahanelerle zindanlara doldurulduğu, Kürtlere, Alevilere, sosyalist, demokrat ve laik kesimlere karşı silahlı milis örgütlenmelerine gidildiği, medyanın, eğitimin ve yargının tek tipleştirildiği günümüzde, hâlâ anlaşılmaz kişisel hesaplar yüzünden Faşizme Karşı Birleşik Cephe örgütlenmesine uzak duran herkes faşizmin suç ortağıdır...

İçinde Marangoz'dan Şişko'ya; Küçük Doktor'dan Erbakan'a; Sami'den Ufaklık'a hepimizin ortak serüvenine mündemiç anılar(ın)dan söz ediyor Mehmet yoldaş... Nasıl unuturum o serüveni? Ben hâlâ unutamayanlardan, unutmayanlardanım... Hâlbuki şair gibi, Anı olacak bir şeyim yok diyebilmeyi ne kadar da çok isterdim! Fakat şu bir gerçek ki, ben de o serüvende Her şeyin dünündeyim. Ama şunu da eklemeliyim: Anılara sığınmak yerine Aşk yeniden diyenlerdenim. Tabii, karla, borayla, fırtınayla sınanmış anılar(ımız)ın

Haziranda ölmek zor demişti Hasan Hüseyin ama her mevsim zordu ölmek. Bir o kadar da kolaydı öldürülmek... Asi birer dağ yeline benzeyen fidanlar, sürme gözlü ceylanlar, yani bizim çocuklar, yeşil parkalılar.. Sadabad'ı doldururdu seslerindeki umut. Sadabad dediğin bir küçük çayhane. Duvarda kara bedenli sazı, ufak masa ve tabureleri olan bir çayhane, Ali Ağabey'in yeri. Orada başlardı sıkılmaya yumruk, dişler gıcırdar, gözlerdeki çıngı harlanır ve orada yanmaya başlardı çağın ateşi... Haydar Doğan dört me

Bu topraklar sadece acının değil, mizahın da yurdu olagelmiştir tarih boyunca. Hayali ya da gerçek kahramanlarıyla, fıkralarıyla gülmece de başlı başına bir gelenektir Anadolu'da. Kocaman bir karikatürün içinde yaşadığımız bu zamanlarda, yazarının karikatür çizemediği için kaleme aldığı bu öyküler, sizleri belleğinizin dehlizlerinde gezintiye çıkarırken, bazen tebessümlere, bazen de kahkahalarınıza eşlik edecek. ''Ne Olmuş''taki öyküler ''Henüz vakit varken gülüm'' dediği gibi Nazım'ın, zamanın bu öncesiz

Selahattin Keser'in ??Kerpiç Evden Çalınan Hayat''ını okuyunca her zaman ??Hatırlamak dert icadı'' olmuyormuş diye düşündüm. Bozkırın bir köyünde adımını attığı imkânsızlıklar dünyasını ve sonrasında ülkenin birçok yerinde sürdürdüğü hayat mücadelesini tüm doğallığıyla ve bizleri gülümseterek anlatmakta. O, çocukluğunu hep mutlulukla yanında taşımış; zira sahip olduğu hazinenin kıymetini biliyor. O, kendi kişisel tarihini anlatırken, biz de Türkiye'nin yakın kısa tarihini okuyup gözümüzde canlandırıyoruz: Ü