Birilerinin bizi mecbur bıraktığı, bize tahsis edilmiş gibi duran 'ucuz düşler imalâthanesi'nde ömür tüketeceğime ben, kendi 'kişisel kuyu'mun derinlerine dalıyorum. Siz de dalın kuyularınıza. Boğulmayacağınızı göreceksiniz. En dipte, derinde, her birimizin kuyularını bir diğerine bağlayan ortak ırmağımızın suyu var... Bu sözler, Sessiz Ayakkabıların sahibine, Gülümser'e ait. Belki de size! Çünkü çoğu kez hayat gibidir edebiyat. Özellikle de yazmak, yaratmak. Sonu kestirilemeyecek bir serüvene dönüşür. Hatt

Mavi iplere dizili Yuvasında bir dünya Nefretten uzak süzülür Yurdu kuşatır Bir baştan bir başa Ne firavunların ihanetini Ne Nemrut'un acımasızlığını Yıkılınca kum sarayları Bitince fermanları Restore edilmeyen tanrıları Şimdi bardakta yaralı Kınalı eli Bir baştan bir başa Derya seli

Kendinizi yalnız mı hissediyorsunuz? Kafanız hep karışık mı, ''Ben ne yaptım ki? Yanlış mı davrandım?'' gibi sorular kafanızı devamlı kurcalıyor mu? Sanki eskiden daha özgüvenli, mutlu ve geleceğe karşı ümidiniz vardı da şimdi yokmuş gibi mi düşünüyorsunuz? Kendinizi tanımadığınız hissine kapılıyor musunuz? Sık sık ağlama nöbetleriniz, sinir krizleriniz oluyor mu? Doğruları bildiğiniz hâlde, kendinizle yüzleşmekten korkup ve duygusal bağımlılıktan ötürü kendinizi partnerinize teslim etmiş gibi hissediyor mu

Nazım Hikmet'ten Sabahattin Ali'ye, Sait Faik'ten Tahsin Yücel'e, Doğan Hızlan'dan İlber Ortaylı'ya, Sartre'den Haldun Cezayirlioğlu'na... Ayvalık'tan Salihli'ye, Bostanlı'dan Bergama'ya, Buca'dan İsfahan'a... 1 Mayıs'tan 23 Nisan'a, 19 Mayıs'tan 11 Mayıs'a... Coronadan depremlere, ihalelerden adam kayırmalara, kütüphanelerden sokak isimlerine kadar ''Dereden Tepe''den yazılar...

Serim Hece'nin mektubunu postaya verdikten sonra bir sebepten yetişemediği trenin, yolcumuzun o pek maceralı yolculuğu yaptığı tren olması nasıl bir tesadüftür bizim için? Oysaki Hece trene binebilseydi; kim bilir, belki de devlet görevlisi restoranda yolcumuzla konuşurken, o sırada arkasındaki boş masada Hece oturuyor olacaktı. Bilemeyiz, evet. Tıpkı elimizde bulunan, bitmiş olduğunu varsaydığımız bu kitabın gerçekten bitip, bitmediğini bilemeyeceğimiz gibi. Evet, bilemeyiz...

İnanmakla geçti koca ömrümüz, Sağı belli değil, sol belli değil. Hep hüsranla, viran olmuş günümüz, Adam belli değil, puşt belli değil. Felek nedir, bize böyle ettiğin? Güçlüler kervanına binip gittiğin, Horoz gibi sokaklarda öttüğün, Tavuk belli değil, kaz belli değil. Adalet mevta oldu, iltimas doldu, Bu güzel ülkenin renkleri soldu. Korkağın hası kahraman oldu, Ödlek belli değil, er belli değil. Saz bozulmuş, akort ayar tutmuyor, Zamlar kazık olmuş, ocak tütmüyor, Ülke viran yeri, bülbül ötmüyor, Çakal

rastgele değil elbet her seferinde buradan ayağa kalkmak rastgele değil yetmiş iki millet buraya akmak kanar Bektaş'ın yaraları alıç dalları saramaz olur vakit gelir kızıl börkler giyilir davul vurulur sur üflenir cümlesi Şah Kalender gibi başından geçer Hakk'tan geçmez yiğitler Ulaş gibi serden geçer devrimden geçmez damarlarımızı döven demirciler gibi ay ışığı acılarımız servilerden taşıyor şimdilik suskun metafor gibi Hürcan, Mehmet, Cemil ve hepsi Kızılırmak gibi koşuyorum denize varmak için adlarınız

Sen! Bu kitabı elinde tutan ve modern yaşamın kaosunda derinliğini gitgide yitirip küçük 'an'larla mutlu olmaya çalışan okur. Kendi ülkenin belki de hiç gitmediğin bir köşesinde yaşanan olaylarda benliğine, özüne dair unuttuğun ne varsa yeniden bulacaksın... Belki haritada bile bulamayacağın bu yerde Sofi olup 'hiç'liğe ulaşacak, orada tamamlanacaksın. Çocuk duasındaki bir kadının acısını içselleştirip, onun gibiler için dua edeceksin. Ya da aşkın derinliğini iliklerine kadar hissedip uykuların firar edecek

Asi bir şehrin Şirin mi şirin bir dağ köyünde Gözlerimi açmışım yaşama Karanlık gece Zifiri kış Anam gebe Babam marabadan da maraba Cennet mi cehennem mi Kurtlar sarmış dört yanımı Ben ağlamışım Büyük bir şehrin varoşlarında Konuşmayı öğrenmişim Ben gibi olmayanlardan Dil bilmem onlar gibi gülmem Korkaklığa vursa gülüşlerim Parıldayan yıldızlar altında bir öfkeyim Gâh o tarafa gâh bu tarafa Unutulmuş bir gerçeğim

Sahilde küçük bir kasabada yaşadım, uzun yıllar. Yaşamı sırtladığım bu yerde, gençliğimin sevdasını, aşkını ve hüznünü yaşadım. Sevda türküleri dinledim, sokaklarında. Mücadeleyi tanıdım, dostluğu ve ihaneti... Bir avuç genç insandık. Dostluğumuz biraz da gençliktendi. Damarlarımızdaki devinim, bilincimizi zorluyordu. Pervasızdık; ancak yaşamdaki yığınla sorunu görüp, sorumluluk duyabildik. Şafağı tıkayan sis aralanmalıydı. Bunu biliyorduk. Aydınlık bir akşamda kurşunlanan liselinin gözlerindeki sönmeyen pa

İsminin anlamı kaderine dönüşen Dılgez (Yürek Yarası), Ermeni olarak doğduğu yaşamını Kürt olarak sürdürmeye olanak bulamadan Çingene olmak zorunda kalmış. Güneşin ayın, kurdun kuşun, dağın taşın bile kutsal sayıldığı, dünyanın cennet köşelerinden biri olan Munzur Dağlarında başlayan dramı, yine orada, Munzur gözelerinin başında mutluluğa dönüşür... 1938 Dersim ''Harekâtın''dan sonra, kısa yaşamına birçok acı, hasret ve mucizeler sığdıran Dılgez'in, katliamlar, firarlar, sürgünler ve yokluklarla yüklü dramı

Anadolu'nun; yolu, izi, elektriği, hatta okulu bile olmayan köy yollarına düşüp, çoğunda Türkçe bile konuşulamayan köylerine, bilimin aydınlığını taşıyan genç öğretmenlerimizin birbirinden ilginç; kimi komik, kimi acıklı, ancak tamamı yaşanmış ibretlik hikâyelerinin yer aldığı bu kitap, karanlığa savaş açmış Cumhuriyet'in idealist öğretmenlerinin aydınlanma mücadelelerinden kesitler anlatıyor...

Yüzbinlerce insanın yaşamını kaybetmesine neden olan ve milyarlarca insanı aylar boyu karantina koşullarında yaşamaya mecbur eden korana virüsü salgını, hepimizin alışkanlıklarını değiştirse de kapitalistler sömürü alışkanlıklarından zerre kadar taviz vermediler. Fabrikalarda, tarlalarda ve hizmet sektöründe çalışan emekçileri, kâr hırsları yüzünden canları pahasına kucak kucağa çalışmaya mecbur bıraktılar. Irkçı ve ayrımcılar da bu salgını fırsat bilip, ''virüsü göçmenler yayıyor'' iftirasının ardına sığı

Babasını küçük yaşta savaşta kaybeden Cemile, annesiyle birlikte, babasının bir akrabası olan büyük hanımın konağına sığınmak zorunda kalır. Büyükhanım geleneklerine bağlı ve despot birisidir. Cemile ise küçük yaşına rağmen okumaya meraklı ve dik başlı bir çocuktur. On dört yaşında büyükhanım tarafından evlendirilip Erzincan'a gelin giden Cemile, kayınpederinin gayretleriyle tekrar İstanbul'a dönüp okuluna devam eder. Çocuğu olunca okula ara vermek zorunda kalır; ama daha sonra Bursa Muallim Mektebi'ni biti

Sessizlik korosunu İzliyorum Yalnızlık ormanında Öncesini sonrasını Toplamış zaman Evcil fısıltıları susturup Issızlığı çoğaltıyor Gökyüzüne bakıyorum Gümüş tepsi parçalanmış Sıkılmış döngüsünden Yıldız olmak istiyor Yaslandığım kuru ağaç Güneşi ve nehri soruyor Yağmuru ve çimenleri Dallarında ölü kuşlar Ölü kuşun baktığı boşluğa Gülümsüyorum

bahar güneşi ısıtır da toprağı ölüler üşür damda uyudum milyonlarca yıldızdan konfetilerle rüzgâr tarıyor ormanın saçlarını turuncu kızıl beyaz ovada kapkara korkularla koşuyor tavşan

''Kimsin?'' Cevap yine beynine geldi, ''Sakin ol önce, rahatla tamamen.'' ''Kimsin?'' diye tekrar sordu. O vakit yeniden beyninde duydu sesi. ''Bu sorunun cevabı inancına göre değişir... Kimine göre varım, Kimine göre yokum. Kimine göre seninle birim, kimine göre senden ayrıyım. Kimine göre ölmeden önce olanım, Kimine göre öldükten sonra kalanım. Sen neyi kabul ediyorsan ben oyum!''

1950'li yılların mahrumiyet koşullarında Anadolu'nun küçük bir ilçesi olan Tosya'da doğup, Cumhuriyetin sağladığı olanaklar sayesinde Mülki İdare Amiri olma şansını yakalayan Nevzat Sinan; meslek yaşamını, kendisine bu olanağı sağlayan Cumhuriyetin kurucusu Ulu Önder M. Kemal Atatürk'ün ilke ve inkılaplarına bağlılıkla sürdürmüştür. Karşılaştığı tüm engellere ve olanaksızlıklara rağmen ülkesine, devletine ve halkına hizmette en ufak bir tereddüt göstermemiştir... Bu kitapta, Nevzat Sinan'ın özel hayatında v

Basit bir tarla anlaşmazlığını; feodal geleneklerin ve yozlaşmış âdetlerin kurallarına göre çözmeye çalışan, cehaletin pençesine düşmüş Urfalı Nazif'in peş peşe cinayetler işlemesine neden olan ibretlik öyküsünü, tanıkların ve hapishane arkadaşlarının anlatımıyla soluk dahi almadan okuyacaksınız...

Beni kaçak yaşamaya sürükleyen bahanelerim her ne kadar sudan ucuzsa da, buna müsaade eden ebeveynlerimin veballeri de o kadar yüksek olacaktır. Şimdi aranızdan ayrılıyorum, ama üzgünüm. Üzüntümün nedeni sizi yüzüstü bırakıp gidiyor olmam değil, beni aranızdan hiç kimsenin anlamıyor oluşudur. Sanırım Benin Senfonisi de bu...