Mezeci Çırağı; Pirinç Hanı esnafının, yoksulluk ve aşk acısıyla örülü hikâyesini, bir çocuğun sessiz tanıklığıyla anlatırken, aynı zamanda yaşanmışlıklardan beslenen kahramanlarının dünyasında umut veren bir yolculuğa davet ediyor. 1970'li yılların Bursa'sında Pirinç Hanı, büyük avlusundaki çınarın etrafında sıralanan; ayakkabıcısından dökümcüsüne bir avuç esnafın dostluklarının, kavgalarının, kahkahalarının en derinden yaşandığı mekândır artık... Henüz oyun ile işin ayrımını tam yapamayan Mezeci Çırağı Öz

Aydın İçten'in çalışma hayatı, çok küçük yaşlarda babasının yanında çırak olarak başlamış ve farklı iş kollarında yıllarca süregelmiştir. 1982 yılında babası ve kardeşleri ile birlikte devam ettirdiği işini sona erdirerek, LİG futbol markasını kurmuş ve yerli futbol ayakkabısı üretimine başlamıştır. Halen bu şirketin yönetim seviyesinde görevini yürütmektedir. Çalışma hayatı süresince risk almaktan çekinmemiş, zor durumları ve anları pozitife çevirmiş, sıfırdan yeni işler kurabilmiştir. Her koşulda dürüstlü

Güneş görmemiş, büyümemiş, inadına açmamış, boynu bükük, kırgın çiçekler gibiydim. Tek evim, küçük siyah valizim. Tek varlığım, kekik kokusu sinmiş boğazlı siyah kazağım. İçimden avazım çıktığı kadar bağırmak geliyor. Kime, neye, bilmeden... Geçmiş çok şey alıp götürsede ruhumdan her seferinde fazlasıyla yenilendim. Kendi içimde kaybolmadım. Kendimi kendi doğrularımla var ettim. O yüzden yıkılmadım. Hiçbir şeye boyun eğmedim, eğilip bükülmedim. Bu tarafımı hep çok sevdim, hem de çok. Ne dalgalar alıp götüre

Çikolata kutusunda yalnız başına bırakılan bitterlereydi sevdam. O yenilip yutulan sütlü lezzeti değil, damağa yapıştırılıp, saatlerce orada erimeye bırakılan acı tadı sevdim hep... ben "adam" sevmişim meğerse. Damağımda saatlerce yapışıp kalacak bir adam. Dişimi kıracak, tabakta öksüz bırakılmış bir beyaz leblebiyi istemişim. Aynada vişne çürüğü elbisemle ben varız. Oysa bir zamanlar her yerim maviydi. Denizle gökyüzünün benzeştiği kadar benzerdim maviye. Kirlettiler önce denizi. Sonra beni. Vişne çürüğü

Her tayinleAnadolu'nunbirşehrindendiğerinesavrulanbirbankamüdürü,biranasınıfıöğretmeniveçocuklarının, günlükyaşamlarınınizlerinisürmeküzerebiryılönceçalışmayabaşladığımızda, şöylesöylemiştisevgiliAytenSelamoğlu; "Ben ne herkesintanıdığıbiriyim, ne de yazarım. Nasılolacakbuiş?" Hepimizinanlatmayaveokunmayadeğerbirgeçmişiolduğunaiknaetmemvakitaldıysa da bunadeğdi; öncebirerikişer, sonrakoşaradımsökünettianılar. Sorularsorularıkovaladı, aileüyelerieksikleritamamladı, albümlervekutulardolusufotoğraftarandı, son

"...Ben büyürken ‘şairler ölmez' dediler bana. Okudum şiirlerini Nazım'ın, Orhan'ın, Attila'nın ve daha nicesinin... Baktım gerçekten de ölmemişler. İstanbul'da bir parkta gördüğüm büstlerinden çok daha canlı sözleri hepsinin, nasıl da söylemişler. Anladım ki şairler hep yara almış hayattan, hiçbirinin tuzu kuru değil, hepsi bir mücadele vermiş aşka, hayata, haksızlıklara karşı. Bulutu, ağacı, çiçeği olmayan memleket yok yeryüzünde, şairi olmayan da, unutma... Bütün şairler gazidir madalyası olmayan. O g

Yediiklimdörtmevsimgeçer. Aşılmazdenilendağlarıaşar. Ovalardan, göllerdenvecoşkunakannehirlerdengeçer. Farklı ten verenktekiinsanlarilefarklıfarklıinanan insanlarlakarşılaşır, bunlarlatanışır... ...Dağların, ovaların, denizlerin, ormanlarınbirbirindenfarklı nicetürküleri, ninnileri, masalları, destanlarıveefsanelerivardır. Kimikahramanlık, kimiaşk, kimicenk, kimi de hayatınzorluğunuanlatanbirbirindengüzelhikâyelerdir...