Şiir sözcüklerle yazılır. Sözcükleri dil bilinciyle işlemek, ritimle tartmak, ustalıkla dizmek, toplumsal duyarlılıkla kotarmak, insan sevgisiyle sunmak gerekir. Bunları başarabilecek şairin çok iyi bir gözlem gücünün olması gerektiği de herkesçe bilinir. Mustafa Dilki, bu özelliklere ve becerilere sahip olduğunu önceki şiirleriyle kanıtlamıştı. Bu şiirleriyle kendini daha da güçlendirdiğini, halkın sesi olduğunu görüyorum. Beyazıt Kahraman YTÜ E. öğretim görevlisi, Yazar / Eleştirmen

Rüyalar güzel Ve cam kırıkları gibi... Elime alıp kırık dökük kalbimden Bir parçasıyla beni Bir parçasıyla seni... Kanadıkça anlıyorum Bitti!..

Abdullah Kalyoncuoğlu; ya­şadıklarına dair zihninde ve bazen de bilinçaltında tut­tuğu notlarla ürettiği şiirle­rinde, temelde kendi yaşa­mını ortaya koyuyor gibi gö­rünse de; Türkiye'nin yakıntarihinin en sancılı zamanla­rını yaşamış olan yaşıtlarının ve gurbeti vatan yapanların sosyal yaşamlarını da taşıyor şiirlerine. Onun şiirlerinde; gurbet de sıla da aşk da umutsuzluk da zenginlik de fakirlik de var. Yani hayat var...

TATLI GÜLÜŞLÜ ANNEM BİR MERHAMET DERYASI Tatlı gülüşlü annem, bir merhamet deryası Saçlarında bahar var, gözler, hep mayıs ayı. Buğu buğu tüter o, karanfil kokulu o O büyüttü korudu, benim gibi yoksulu. Ceylan bakışlı annem, ben de onun yavrusu Biz bizi çok severiz, budur işin doğrusu. O benim gün ışığım, o gönlümün kumrusu O büyüttü korudu, benim gibi yoksulu. Sanırım o okşuyor, pamuk ellerle saçımı Göğsüne yaslamışım, bu garip dertli başımı. Sanki o silsin diye, akıyor şu gözyaşım O büyüttü korudu,

O KALBİ GÜL TENİ GÜL GÜL KOKULU GÜL ANNEM Gözlerin gülüşünü, yana yana özlerim Yollarıma bakışın, aklıma gelir annem. Üstüme titreyip de, hele yavrum deyişin O kalbi gül, teni gül, kokusu gül, gül annem. Bir of! Çeksem ağlardın, yüreğinden yanardın Beni yalnızlığımda, şefkatinle sarardın. Nerde kaldın a! yavrum, endişeyle sorardın A! kalbi gül, teni gül, kokusu gül, gül annem. Dökülürdü gözyaşın, can annem benim için Beni görmezse gözün, rahat etmezdi için. Annenizden sizlerde, sonsuz sevgiyi için O k

MELEKLERİN KISKANDIĞI KİM DERSENİZ CANIM ANNEM Güller gibi kokar teni, doymam öpsem gözlerini Yine duysam sözlerini, kim derseniz canım annem. Ah! Yeniden tutabilsem, bırakmam ben ellerini Meleklerin kıskandığı, kim derseniz canım annem. Esirgemez şefkatini, içsem doymam sevgisini Çok severim kendisini, kim derseniz canım annem. Her gün büyür hasretimiz, çok özlerim kendisini Işıklar saçsın Rabbimiz, kim derseniz canım annem. Beni kollar, beni korur, zavallım hep mahzun durur Neylersin ki akıbet bu, b

Temizlersin temizlersin ya Sıradan bir taş gibi görünen Mücevheri uzun uzun Parlar sana ışıldayarak sonunda. İşte öyle bir şey Anlamak

Ben minik bir kız çocuğuyken düş'ün dalına yaprak olmayı öğrendim. Hep çok çok konuşur azar azar ölürdüm Mevsimlerin böyle fakına vardım geçip gitmek için gelirlermiş meğer. O kadar uç noktalara büyürdüm ki korunaksız uçurumlarda dokunulmaz çiçek olurdum öylesine aykırı. Yapma denilen her şeyi yaptım. Ünlemlerin uyarısına soru işaretlerinin kaygısına virgüllerin kısacık nefes alışına ve noktaların son oluşuna aldırış edemeyecek kadar ağır düşler besledim. Bir gerçek ne kadar güzel ve görkemli olabilirdi k

Doğa benden çok şiir yazıyor Kim okuyor Kim duyuyor Kim dinliyor Örnek bir mısrası Şimşek çakması Yıldız kayması Bulutlardan yağmur yağması Ne şan şöhret Ne unutulmak cabası

Dêrsîmde kırk gözeden fışkıran sütbeyaz kutsal Munzur Suyu gi- bi... Yüreğinin ta derinliklerinden kopup gelen duygu selini dizelerine aktaran bir şairdir Hüseyin Can. Yapmacıksız, sade ve samimi bir üslupla yazmış şiirlerini. Bir yaşamın değişik evrelerinde hep bir özlem var bu şiirlerde. Ülkesinden kopar ılmışlığın en büyük özlemidir bu. Alplere bakarken Dêrsîme olan özlemini döker dizelerine. Munzur hep vardır, capcanlı akıyor sanki şiirlerinde. Reşit Yaman Hüseyin Can; yaşadığı toplumun değer yargıların

Yar Nem tutmuş duvar gibi, İçime atmışım derdi ben, Ve denize kurulu iskele misali, Suyla yaşamaya başlamışım ben. Küf tutar, pas tutar kenetler üzerimi, Deniz de dalgalar, karada rüzgâr vurur, Yıllarca meydan okur bozar dengemi, Bileylenmiş hançer gibi karşım da durur.

Memleket şiirleri yazdım, Bana hep ayrılık düştü mısralarda... Bir bardak su gibiydin, Gözlerimden yüreğime inen... Sen benim yüreğimde büyüttüğüm, Fesleğen kokulu bir sevdasın. Ellere ne ki? Ben seni çok sevmişsem... İki serçeydik aynı ormanda; Kırdılar kanadımızı, uçamadık maviliğe... Sen; elvedalara sığdıramadığım Hüzün yanımsın. Hep merhabalara Tekrar tekrar aşık olduğum, Hep hep yeni başladığımsın...

Nevşehir Kapadokyada doğan Ahmet Çelik, Eğitim için genç yaşta Almanyaya yerleşti. Turizm işletmecilik eğitimi aldı. Meslek hayatına sosyal danışmanlık eğitimi alarak başladı. Ardından seyahat acentesi kurdu ve gastronomie işletti. Ahmet Çelik şiirle çocuk yaşlarda tanıştı. İlk şiiri 8 yaşında annesi için yazdığı annem şiiri oldu. Uzun yıllar, hasretini, sevdasını ve kavgasını yansıtarak kaleme aldığı şiirlerini; 2004 yılında; Garipsiyorum, 2005 yılında; Hep Uzaklarda, 2010 yılında; Eflatun geceler İsimli k

Hakk nârına yandı kalbim, Deryasına daldı kalbim, Zikri dâim aldı kalbim, Kavuştum canlar canına. Hakk'ın deryasına daldım, Aşk'tan nasibimi aldım, Nârıyla yandım pak oldum, Kavuştum canlar canına. Gönlüm Hakk'tan dönmez geri, Her çileden oldum beri, Rahmetiyle sardı beni, Kavuştum canlar canına.

Sen yanımdasın İstanbul neşeli, Martılar kanat çırparken Ortaköy sahilinde. Deniz kıyıda vuslat şarkıları söylemekte, Okşarken savurduğu saçlarını rüzgârın Titrek düşlü bakışlarım

BEN KİMİM? Dede Korkuttan gelirim Dillerden düşmem asla Çocuklara ders veririm Büyüklere nasihat Hiç yüksünmem konuşmaktan Dünya halini anlatmaktan Ondandır bunca sevenim... Bilin bakalım ben kimim?

Bir şiir kitabından sözederken, bu işin ustalarının ne dediğine bakmalıyız. Ünlü filozof Homeros, İlyada Destanında şiiri kanatlı söz olarak tanımlamış. Doğrusu bu tanımı çok sevimli buluyorum. uzakları hatırlatıyor. Giden, yerinde durmayan birşeyleri. Farklı iklimlerde dolaşırken, bir sevgi, bir barış sarmalı oluşturuyor şiir. Büyük ozanımız Yunus Emrenin dediği, Söz ola kese savaşı, bal ile yağ ede bir söz. Şiir yazan herkes, sözlerini bu en adil terazilerde tartmalı. Yunus da Nazım da, Karacaoğlan da...

Ben şairim, sanma ki, aşkı yaşarım sadece Oysa aşkı yaşatan benim. Ta Ugandada, Sudanda bir çocuk ölse açlıktan, Dökülür elim ayağım, tutulur dilim İnsanlığımdan utanır, bir daha ölürüm. Sıtmalı, zatürreli çocuklar yükseltir ateşimi, Bağdatlı Halitin kıpkızıl yüzünü, Filistinli Yaserin yitik umutlarını, Darfurlu Hasanın açık gözlerini unutamam. Nerde bir sokak çocuğu görsem, Utancımdan ölürüm, inan ki kahrolurum

.... Güçlünün gücü, güçsüzün üstünde tanrı buyruğu kemerin çorabın intihara sürüklediği en ince damar bu tetik parmak ucuna lehimli / onurun ateşle sınanması sahipsizliğin tül tenine inen pençe şamar. Bana uzaklığını ver dememde dur / Aykırı bir yürek yırtılması bu. sokağın deli kokusunda demlenen bendenliğinin direncinde ölümcül donmuşluğun harlı sesinde pusulasız devlerin ateşten çemberinde vicdanın gözlere düğüm attığı yerde kalbim tanıklığını yayacak etin donduğu an'a zaman ve kalbim tanıklığını, ateş

Akşamın yüzünün döküldüğü yerde bekleyeceğim seni Tavus kuşu bahçesinde yüreğimin Şiir alaylarıyla bekleyeceğim Senfonisiyle baharın Türküsünde güneyi taşıyan Kuzeyli bir flamingonun gagasında Özgürlüğün manifestosunu yazan daktilonun tuşunda Saat Kulesinin okuyla Topuğundan vurulurken zaman Destanımızı yazan o ilk kurşunun Ayaklarının altından akan Ab-ı Kevserde bekleyeceğim Karanlığın lifinin attığı parkurda Düşlerimin faytonunda bekleyeceğim Havarilerin inancıyla...