Atila Er şiirinin zenginliği, biraz da birbirini kışkırtan düş ve duygu yoğunluğundan geliyor. Konu edindiği şiirlerin özüne uygun biçim uygulamasını sürdürmenin yanı sıra ağırlıklı olarak, bir soluğu dolduran dizeler kurarak yapılandırıyor şiirlerini. Güngör GENÇAY Atila Er, her geçen gün kendi şiirinde yeni atılımlar yaparak, dilini ve şiirini yenileyerek ilerliyor. Şiirlerinde dostluk, halkların kardeşliği, yasak sevgiler, sorgulamalar, emekçilerin yaşamı, yaşama sevinci, ölüme meydan okuyuş, ülke açmazl

Geleneksel halk söyleminin, söz sanatındaki derin ironiyle buluşmasını deneyen, modern toplumun; yalnızlık, yabancılaşma, mülkiyet düşkünü, bencillik ve çıkarcı hallerini sorgulayan şiirleriyle, sıcacık bir dokunuş olmayı deniyor Dedocan Neyzenle, devamlılığa inat, okuldan kaçan arsız ve çalışkan çocuklara selam verirken, ben artık aşık olmak değil, yaşamak istiyorum diyerek; Nâzım Hikmet duyarlılığına dokunarak, Can Yücelle devrim ve itiraz bahçelerindeki üzüm salkımlarına uzanıyor, yüreğinin kırık merdiv

bu son, su son, bu son bu son

canımdan düştü suya bir yonga su bedava can ada

Herkeste Hep aynıydı Gözdibinde görülen Güneşti, aydı, yıldızlardı Bütün evrendi resmedilen Nice bağlantılarda beliren

Yaralı bir gemiyim Limana sığınan. Bir selamınla Bir gülüşünle Yıllarca avunan

Sen bilmezsin İzmiri. Körfezde güneş batar, ben nasıl düşerim geceye bilemezsin. Sen bilmezsin güneş nasıl doğar benimle? Nasıl aydınlanırdı İzmir? Çocukluğum aydınlanırdı. Sen bilmezsin İzmiri. İzmir beni bilir. Çınlar hala gençliğimin şen kahkahaları kordon boyunda. Martılar tanır gülüşlerimi. Her martı, tek tek tanır beni körfezde. Merhabamız vardır ne de olsa. Affetmişlerdir beni çoktan, kendilerini bir zaman ördek sandığım için.

İlk doğan güneşimsin, ilk nurum, ilk ışığım Öldüğümde mezarım, doğduğumda beşiğim Ölesiye sevdalı, ölesiye aşığım Hem geleceğimsin sen, hem de bende ezelsin Ey nazlı sevgilim sen, Iğdır kadar güzelsin Bakışın ab-ı hayat, gözlerin Iğdır gibi Ruhumu aydınlatır, sözlerin Iğdır gibi Seninle cennet sanki, yazların Iğdır gibi Bundan sonra sonbahar gelirse de hoş gelsin Ey nazlı sevgilim sen, Iğdır kadar güzelsin Hasretin alevlenmiş içimi yandırıyor Güzelliğin öyle ki, başımı döndürüyor Saçını d

Son nefesini verdi hayat.Bizim için kurulan bu eski, yıkık tiyatroda,Son perdesi oynandı oyunun.Kayıptı alkışlar, umutlar…Yağmurlu havada, toprak bir yolda,Yürüyüş yapan yapraklar gibi,Yavaş-yavaş soldu rengimiz.Kalmadı ölüme doğru son çaremiz…Ellerin tozlu raflara uzanmasıyla,Bir umut ve hasretle alınan eski albümlerin,Son kapağına geldik.Yıllar aldı hatıraları bizden…Ateşe atılan bir kâğıt parçası gibi,Yanarak inceden çığlıklarla,Rüzgâra karıştı parçalarımız.Geç oldu, ağlamak faydasız.Şefkatten yoksun yet

Bilinen şu ki; insan dinamik bir yaratıktır. Bireyler sadece yaşadıklarından değil, hayatın tüm eylemlerinden etkilenir, öğrenir, ders alır ve gelişerek insanlaşırlar. Zaten insanoğlu için hayatı yaşam yapan dinamik de insanın bu insanlaşma sürecinden başka birşey değildir. Bu şiirlerin yazarı Yusuf Demir, şiirlerini kendi insanlaşma sürecini baz alarak yoğurmuş hayatın temel dinamikleriyle. Ve bu temel dinamiklerden yola çıkarak ortaya koymuş şiirin doğal imgelerini. Sonuçta ortaya okudukça anlaşılan

Sergilerde Çocukluğum En çok kırık merdivenlerden kovuldun dilin sessiz kapıların yanık iziydi yine konuş çarşı telaşınla avuçlarını çizen ressamınla cevizli oturaklardan kalkışını tenha halini ve giderken işçilerle sırtında taşıdığın taş çuvalları zahmetsiz bakışlarını iğdiş katran geceleri...

İstanbul İstanbul Yaşlı dul Ben sana Köle kul Sen bana Karadul Gel burul Git durul İstanbul.

Yurtsuz Sevda´da uzunlu kısalı kırk altı tane şiir yer alıyor. Bu şiirler genelde yaşama sevincini yansıtırken, insanın doğa ve toplumla olan mücadalesini de göz ardı etmiyor ve temiz bir dil işçiliği taşıyor. Yıldırım kırsal kesim orjinli olmasına karşılık şiirlerinde buna benzer bir havaya rastlamak oldukça güç. Yine de Yıldırım´ın Türk Halk şiiri geleneğinden yararlanarak yeni açılımlara yöneldiğini ifade etmek olası. - Zühtü Bayar, Kitap Gazetesi, 1 Ağustos 1995 ...Cafer Yıldırım Halk şiiri geleneği

Yaşama alanlarımız içerisinde varolan şeylerin gördüklerimizden ibaret olmadığını hepimiz biliriz aslında. Biliriz ki; en klasik anlamda, bakmakla görmek birbirinden farklı şeylerdir. Zaten bir bireyi, duyarlılık ve duruş açısından diğer bireylerden ayıran şey de etrafında olup biten olaylara karşı verdiği tepkiler değil midir. Bu açıdan bakıldığında şiir; şairin bir birey olarak, etrafındaki olaylara verdiği tepkiyi okura sunduğu bir zihin jimnastiğidir. Ali Narçın; daha önceki kitaplarında olduğu

Gömse kendisini Şeytanminaresi Yaşam kumun dibi Dalgalar kıvransa Bir sağı başında Bir solu yanında Kumsal ıslak tuzlu Yol yanı başında.

Sen gittin gideli Gülün katmeri değil anne Belki yüreğin katmeridir hüzün Bütün acılar yurt bana.

DOĞDUKLARI GÜN ÖLÜRLER İNSANLAR Herkesin bir katili var. Bu yaşama getiren. Bir de meleği vardır. Bu yaşamdan götüren. Benim Katilim Meleğimin yüreğinde

İnsana ve insanın yaşadığı coğrafyanın İnsansızlaştırılmasına dairdir Tahsin Duman´ın şiirleri ve öyküleri. Yazar yaşadığı anı insani temellerle içselleştirerek sunuyor okura. Sunmakla kalmıyor, okuru da çekiyor şiirin ve öykünün içine... (Arka Kapak´tan)

İnsan yaşam ve hallerinin, sanatsal bağlamda sözdeki yoğunlaşmış en küçük ortak paydası olan şiir, kendisine olan bağlılığı unutmaz. Emek, karşılığını arayan en canlı kavramıdır yaşamımızda. Bu canlılık şiirde daha görkemlidir. Ve görüyoruz ki zaman, Korkunun Ayaklanmasından (1990), Ateş Değirmenine (2004) şiirden yana çalışmış bir has emektir. İşte bu emek arayıcılarından biri olan Ali Narçın, Toplumcu Gerçekçi şiir damarının sürdürücü olarak Ateş Değirmeni´yle yeniden merhaba diyor bizlere.

Anlamı öne çıkaran, şiir öğelerini göz ardı etmeyen şiirleri arar olduk son yıllarda. Şiiri salt imgeye indirgeyen, müzik ve içeriği neredeyse yadsıyan mantık, sanatı azınlığın hizmetine vermekten başka bir işlev taşımaz. Bu işlev, anlamsızlığın içinde anlam aramak adına yapılan çözümlerin teorik(!) bataklığında insanları boğmak içindir. Bahrem Yıldız, şiir yolculuğunda bu sorumluluğu taşıyarak şiirin yatağına girme cesaretini göstermiştir. Arayıp, bularak ve yaşamın somutunu soyutlayarak devrimci bir s