Üçgenin iç açılarını toplamak kolay da, bir insanın 'iç acıları'nı nasıl hesaplayacağız? Üstelik bu acılar varoluşa anlam arama, vatan ve millet sevgisi, ayrılık acısı, vuslat özlemi, ilahi aşk, peygamber ümmeti ve kul olma bilinci gibi her biri kendi içinde sonsuza yakınsayan duygulardan oluşuyorsa... Bu iç sesleri, bu kalp atışlarını sınır ihlali yapmadan, kalemi ve kelimeleri secde ettirerek ifade etmek mümkün mü? Belki de şairler bunun için varlar, bu 'sınırı olmayan' duyguları dile getirmek için kelim

Anlatacaklarım tamamıyla gerçek, üzücü ve şaşırtıcı olduğu kadar mantıktan da uzak biliyorum. Çünkü sevmenin mantığının olmadığını ben de ilk kez yaşayarak tecrübe ettim... Sosyal medya aşkları, aşıkları! Kiminin kendini olduğundan çok farklı gösterdiği, kiminin yalan üstüne yalan kattığı bir meydan. Güçlü maskelerin, renkli filtrelerin ardına gizlenmiş zayıf ya da renksiz hayatların çarpıştığı, çoğu zaman da kazananı olmayan bir tuhaf savaş meydanı. Hayatlarımız gibi... Aslında aşk sözkonusu olduğunda u

Eğri büğrü mektup yazısı gibi öyle karmaşık bakma bana. Gülkurusu, can ağrısı gülüşünden yer bırak sevinçlerime. Konuşurken dudağında tebessümdür mürdüm gül. Sen okunan ve bitmeyen bir mektupsun aykırı anlamlar yüklediğim. Pencere önünde beklediğim ve güneş içirdiğim fesleğenimsin kokusuyla derinlere daldığım... Hep bekleyenim ben, gelmeyecek seni... Vakit daraldıkça kış olurum ben. Fırtınaya teslim ederim ipekten kanat dallarımı. Sen yoksun şimdi yüreğim yaralı bir atmaca kuşu misali kendi derinliğinde çı

Birileri koşar durmaksızın, birilerininse yoktur yürümeye zamanı. Yaşanırken hayat birilerince, hiç yaşamamıştır hâlbuki bazı soluklar. Gidenleri izlemektir bazı vakitler ve bilirsin ki durmuştur duvarında asılı bütün saatler. Çabaya yetişmekten öte çırpınışlardır kimileri. Oysa anlamaz hiç biri faydasızlığı. Akşama herkes evine dönecek nasılsa lakin hanesi yoktur bazı akşamların. Sinsi bir siyah kuşatırken caddeleri, gün nakliyesini yapacaktı tüm yaşanamamışlıkların. Öğrendim ki adetten dolarmış hem

Dünyanın boş ve aldatan yüzüne dönüp başlarım senin aşkına! dedikten sonra Allah'a yönelip Rabbim önceden hazır değildim şimdi iznin olursa seve seve Başlarım Senin Aşkına diyeceğiniz bir kitap... Hakikatler gönlünde bir sarsıntı oluşturmuyor mu, yoksa uyanmak için hâlâ yerin göğün sarsılmasını mı bekliyorsun? Ve anlarsın zor sorular ancak kaliteli öğrencilere sorulurmuş İmtihanın bu yüzden ağırmış, anlarsın. Ve anlarsın ateş İbrahim'i yakmadıysa, Balık Yunus'u yemediyse, Bıçak İsmail'i kesmediyse, De

23:59... Günün son dakikası... Her şeyin bittiği yer gibi görünse de, sadece 60 saniye sonra koskoca, umut dolu, yepyeni bir günün başlayacağının işaretidir. Hayat tam anlamıyla budur aslında... Her şeyin bittiği bir yerde, yeni başlangıçlar vardır. Çünkü biz, sandığımızdan çok daha güçlüyüzdür. 23:59... Pişman İnsanlar Cemiyeti'nin saati. O dakikadan itibaren, ülkenin dört bir yanındaki insanlar, belki de küçücük bir kulaklık aracılığı ile binlerce kilometre ötede yaşayan ve hiç tanımadığı birine sarı

Yıllardır ayağı kırılan atları besliyorum aklımın ahırlarında. Tekrar koşamayacaklarını biliyorum. Bunu kimsenin anlamasını da beklemiyorum... Umut böyle bir şey.

Avaz avaz bağıracak gücümüz varken, suskunluklar peydah olur dilimizde. Onsuzluğu hatırlatan sokaklardan sessiz sedasız geçerek, kendimizi unuttuğumuz çıkmazlara gireriz. Bir gece yarısı yutkuna yutkuna düşünürken maziyi, beyaz kağıtlara fısıldar, yıkık dökük cümleler toplarız harf harf. Açığa vurdukça kutsallığı kaybolur bazı şeylerin. Kayboluruz ama kaybetmeyiz sevdasını sırtına yüklenmiş onurumuzu. Sevmekten, hep sevmekten, çok sevmekten bahsedenlerin aksine, güzel severiz, çok güzel severiz, en güze

Gördüğü ile gerçekte olması mümkün olmayan bir uyuşmazlık vardı aynanın köşesinden yansıyan görüntüsü ile arasında. Normal bir hayatı olan, normal bir hayatı olduğunu düşünen adamdı. Ailesiyle birlikte gidecekleri tatil için çıktığı yol, O'nu hayatının yolculuğuna sürükledi. Kabus ve gerçeğin, gerçek ve pişmanlığın iç içe geçtiği bir yolculuğa.... Geçirdiği trafik kazasının ardından kendini hiç bilmediği bir yerde bulan; adını, mesleğini, ailesini ve en önemlisi kendini bilmeyen bir adamın hikayesi. Kims

...bu düşleyiş, olmayan bir dünyaya biteviye yapılan bu seyahatler, artık gerçek hayatın yerini alan bir yaşayış, aynen mehtap ışığında parlayan suları zümrüt bir ayna, o suya elini daldırdığında parmaklarının ucundan damlayan taneleri ise o zümrütten kesilmiş birer mücevher zannedip de tutmaya çalışan hayalperestin beyhude çırpınışı misali bir kayboluş olmuştu. Ben ise ellerimle sebebiyet verdiğim bu mahvoluşun şimdi acılı bir seyircisi olmaktan öteye gidemeyen bir hiçtim işte. Bir hiç, muğlak, titrek bir

Sen burada yürüyemiyorsun ama cennette koşacaksın, hem bir sürü arkadaşların olacak. O çok sevdiğin hamburgerlerden, hiç boğulacak gibi olmadan istediğin gibi yiyeceksin, canın ne isterse Allah verecek, diyorum. Seviniyor, hoşuna gidiyor. Daha çok anlat diyor. Melekler yanımızda, bak, bizi görüyorlar onlar, diyorum. Çok seviniyor. Yetişkin bedeninde bebeksi bir çocuk... Dışarıya ancak bir bebek arabasında çıkabiliyor... Hep gülüyor... Derdini tasasını söyleyemiyor, birisinin onu anlaması gerekiyor... Parkt

Sen ol, son ol, sonsuz ol! İlk aşkımsın! Sonran yok öncen kayıp. Olmadı değil, oldu başkaları ama senden sonra hepsi yok oldu. Sen, hatalarımın gösterdiği doğru, öncekilerin sürüklediği huzur yolusun. Gönlüme yağan sevda yağmurusun, her damlada şifa buluyor aşkım. Çocukluğumsun! Samimiyetim, anlamsız mutluluğum... Yağmur ile etrafa savrulan toprak kokusu, çayımın en tatlı yudumusun. Sen benim cevapsız sorularımın cevabı, her duamda dilediğim, her nefeste özlediğimsin. Fazlasına gerek yok, yeter ki senli ols

Sen gidince... Çocuksuz kalmış bir park gibi kalakaldı yüreğim. Elinden şekeri (ç)alınmış bir çocuk gibiydim. Azıcık mutluluk, ikimize de yeterdi aslında... Küçük bir çocuğun mutluluğuydu avuçlarımızdaki oysa. Şimdiyse ellerimiz bomboş... Bana seni fısılda... Senden başka yok bildiğim! Bendim ben, sen sandığın sen... Sendin sen, ben sandığım ben... Beni özlediğinde aynaya bak. Gözlerin beni görecek! Limon Şekeri elinizdeyken kendinizi aynalar koridorunun ortasında hissedecek ve hiç kıpırdamadan tuhaf yansı

şiir silinirken yeryüzünden... şiirdeki ısrarımız şundandır... şiir biterse! 'insan'ın... o ilk yaratılan insanla tüm bağları koparılmış olacaktır... ortak 'bir' yeryüzü tasavvuru kalmayacaktır... ve 'birlik' bozulacaktır... kelimeler, harfler... sayıların tahakkümüne verilecektir... 'anlam' hapsedilecektir... hiç kimse! kıyıları terk edip o sonsuz ummana açılamayacaktır... yerçekiminden kurtulup! göklere uçamayacaktır... ruhunu hissedemeyecektir... Ruhuyla sırlanamayacaktır... Rabbine kavuşamayacaktır... o

Kendi vicdanıma seslenişimdir, vasiyetimdir! Hiç durmadan kendime hatırlatarak, diyorum ki: Eğer insan olarak kalmak ve haysiyetli bir şekilde yaşayarak ölmek istiyorsan Kudüs'ü unutma... Eğer Müslümanım diyorsan (diyorsak), Kudüs senin davandır, unutma! Eğer ümmet olma iddian varsa, o sana Peygamberinin vasiyetidir, Unutma... O mübarek beldede, Kudüs'te, bırakın açlığı, başını yastığa; Üzerime bomba yağar mı? Evim gece baskın yer mi? Alıp götürülürsem bir daha geri döner miyim? korkusu olmadan geçiril

Benimle hiç anılmayan bir hayatta nefes aldım. Benimle hiç anılmayan yollarda yanımda biri varmış gibi yürüdüm. Şarkılar seçtim onun için. Elini tuttum. Elbette mutluluklardan da bahsetmeyi çok isterdim. Fakat benim gibiler, yani acısına kimseyi inandıramayanlar, mutlu olmanın yolunu çoktan unuturlar. Çünkü beni ayakta tutan en alttaki taşı, bilerek çekti biri hayatımdan. Kendi üstüme yıkıldım. Bunca zaman, o kadar çok sustum ki bütün sesler içimde birikti. Şimdi rüzgârın iniltisine bile imreniyorum.

Bakarsın atar tepemin tası! Bi telefon açarım sana 'Bırak tası tarağı gidiyoruz' derim Ne mesaisi kalır saatlerin Ne de başı sonu haftanın Eni sonu ölümlüyüz der Bize ayrılan süreyi yaşarız dolu dolu Gün biter, gün gelir mahşerde dikiliriz 'Hesaplar benden' derim ve sığınırız rahmete Pek bir sermayemiz olmaz da kulluktan yana Halimiz Allah'ın kanaat notuna kalır Bir de bakmışsın ki emir buyrulmuş ikimize Tutuşun elele, hadi Cennet'e diye Nedeni sen olursun Neden olmasın...

Gitti... Sadece ben değil bütün dünya bakakaldı sanki ardından, bütün sesleri sustu yeryüzünün, gülümsemelerin yerini asık suratlar aldı, akşam ezanıyla dönmedi çocuklar evlerine, Hanife hanım teyze kesmedi bahçesine kaçan topu, sabah namazına kalkmadı dedem, sis değil leblebi tozu çöktü üstümüze, nefes almak öksürtüyordu artık. Gitti. Yutkunamadım bile, gözlerim yaş dolmadı, dilim dönmedi, adını mırıldanamadım, kalp ritmim bozulmadı. Bir rüzgar esti ve sara nöbetine tutulmuş gibi kesik kesik çırpındı ya

Sevgilim. Gitmek fiziksel bir eylem değildir diyordu bir şair. O düşünceye tutunuyorum. Kalbin, ruhun, benliğin bana aitken, gülüşün yüzümde bir mühürken, kim gitti diyebilir senin için? Buradasın işte, bu odada, bu sokakta, bu şehirdesin. Köşede, en sevdiğin koltukta oturmuş, zamanlara ve mekanlara meydan okuyan bizi izlemektesin. Gitti diyorlar senin için. Sevgilim. Sen kendinden gidebilir misin?