Gece, âşıkların elbisesidir. Sizin için geceyi bir örtü kıldım demiştir geceyi var eden. Gece, bir sükûn ortamıdır; oluşun ve erişin mayalandığı. Gece, tefekkürün mânâya kanat açtığı bir rûhânî sofradır. Bir âyettir gece, okumasını bilene; sessizliğinde kalbinin atışlarını zikrin nefesiyle tutuşturana. Gece, fecrin doğuşuna bir hazırlıktır. Bu nedenle yemin edilmiştir on geceye. On geceyi bürüyenlere, bu gecelerde yürüyenlere/yükselenlere sonunda âriflik bahşedilmiştir. Bayramı görenler/yaşayanlar, gecenin

Çağın kaotik, ideolojik olarak bağnaz ve modası geçmiş fikirlerinin aklımızı, modern ahlakî marazların kalbimizi karartmasına izin vermemeliyiz. Yüreklerin kar gibi tertemiz kaldığı bir halin ve selim akıl sahibi olmanın yollarını aramalıyız. Bunu yaparken elbette dairemiz İslam olacaktır. Duraklama, kriz ve kırılmalar yaşayan İslam medeniyeti, ortaya koyduğu evrensel projeyle ve uygulamalarla önceki uygarlıklardan farklı bir tavır sergilemiştir. İslam, bünyesinde bulunan tüm unsurlar için din, dil, ırk, et

Ellerin üşür, birini diğeriyle ısıtırsın, yalnızlık böyledir... İçinde bir küçük çocuk, hayal kurar, heves kokar nefesi. Kurduğu her hayal gerçeğin kıyılarına çarptıkça büyürsün. Sonra yeniden hayal kurarsın, daha sağlam basarsın yere. Ve anlarsın. Umut, onun acısını kendi acın gibi sahiplenmektir. Umut, hayal kırıklıklarıyla döşeli bir yolda yürümektir, kursağına takılan sözlerdir, canını yakan ateştir. Anlarsın, Hayal kurmak ciddi bir iştir. En çok da kendi canını acıtır. Sonra kabullenirsin. Sonra yenid

Bitmese de, tamamlanmasa da, sadece başlamak bile güzeldir, hayattır. Acı verse de, derin izler bıraksa da oradadır, vardır. Geldiğimiz yoldur. Bir zaman sevilmiştir, Bir zaman özlenmiştir, Bir zaman bütün dünyaya bedel olmuştur, bütün hayata... Şimdi anısı acı verir belki ama sevgisi de oradadır. Açlıklarımızdan, uykusuzluklarımızdan, öfkelerimizden, beklentilerimizden, kesiklerimizden, dağlanmış yaralarımızdan... Hayat yaparız kendimize. Ve gün gelir, bazen... Hayat üstünü de öder.

Kader, ona bir oyun oynadı. Ya da o öyle sandı. Genç, başarılı, gelecek ve evlilik planları olan bir kadınken kendini binlerce kilometre öteye, Kanada'ya atacağı, doğduğu toprakları terk edeceği bir oyundu bu. Birkaç kuruş birikmiş parasıyla hiç bilmediği bir ülkeye, bilinmezliğe doğru acı, öfke ve yorgunluk içinde yola çıktı. Uçakta daha rahat bir yolculuk yapmak ve bir çocuğun isteğini yerine getirmek için yerini değiştirdi ve hayatı değişti! Bütün bunların kaderin oyunu değil, bizzat kaderinin kendisi

Seni sordular, avuçlarımı gösterdim. Anlamadılar dua ettiğimi! Aynalarda bir ölümlüyü izliyoruz her gün. Üstüne sevilmeyen bir kalp taşıyoruz. Birileri ısrarla sevmedi bizi. Ne kadar sevdiysek en az o kadar sevilmedik. Rüzgârdan dolayı savura savrula uçan bir poşeti izler gibi izlediler nereye takılacağımızı. İpi kopmuş bir uçurtmayı izler gibi izlediler, çakılmamızı keyifle beklerken. Durup nefeslenmek istesek ittiler, yürüsek çekiştirdiler. Anlatmak istediğimizde dinlemediler, sustuğumuzda da neden

Çocukken güzeldik be! Kendi dünyamız vardı. Oyuncak arabalarla taksi şirketimizi kurar, komşunun kızıyla platonik evcilikler oynardık. Rüyalarımız beyazdı o zamanlar. En büyük kabusumuz, rüyamızda gördüğümüz çikolata bahçesinin gerçek olmamasıydı. Sonra deliksizdi uykularımız; yarasız, beresiz... Hepsini yitirdik! Sen sakın büyüme çocuk! Hiçbir şey o çok sevdiğin oyuncak araba kadar mutlu edemeyecek seni. Ve gün gelecek sen hiçbir şeyi o araba kadar çok sevemeyeceksin... Her şeyin her şeye dönüştüğü; insa

Sen aşık bir kadındın. Aşka aşık, aşktan vazgeçmeyen bir kadın. Çok geç oldu bunu fark edişim. Bir seçenek olmak, aşık olunan değil, sadece o hissin denek olarak kullanıldığı bir yürek olmak acıtıyor içimi. Bundandır belki de benim sana deli gibi tutuluşum. Ve bundandır senin bana hiç tutunmayışın, ardında kırık dallar bırakıp yok oluşun. Özgür kanatların, naif ruhun, buram buram aşk kokan tenin. Hepsi birer suçlu şimdi içimde. Tutuklanması gereken, müebbetlik birer suçlu. Sana varamamış, senin olamamı

Sana bir şey sormak istiyorum ama utanıyorum, ben kaç yaşındayım, gerçekten özür dilerim, dedi. Ona 80 yaşında olduğunu söyleyince gözleri doldu, Ben bu kadarını beklemiyordum ama bu çok fazla deyince, Aaa üzülme, ben sana indirim yaparım kaç yaşında olmak istiyorsun dedim. Hiç olmazsa 75 falan olsun dedi. Tamam ben hallederim deyince nasıl sevindi. Tabii bu konuşmayı unuttu, bir daha da sormadı. Evlatlarla ebeveynler yer değiştirirse. Anneler kız olursa. Babalar oğul olursa. Dünya tersine dönerse. Coşkuyl

Uzun boylu, iri gövdeliydi. Sakin bir duruşu vardı. Yüzü toprak adamlarına has bir ifade taşıyordu. Saçları koyu renk, alnı açıktı. ömrünün son yıllarında yaşadığı sıkıntılara rağmen duruşu hiç değişmemişti. Kalınca dudaklarının üzerinde ince bir yay gibi uzanan bıyığı yüzüne zarif bir ifade katıyordu. Koyu renkte olan gözleri yıllar içinde biriktirdiği azmi, gücü ve inancı taşıyorlardı. Bakışları her zaman merak dolu ama bir o kadar da kesin ve kararlıydı. Neşeli anlarında kısılıyor, kenarlarındaki çizgile

Bize düşen, düştüğümüz yerde beklemek oldu hep. Bekleyecektik ve beklenenler asla gelmeyecekti. Gelecek dedikleri şey, olmayanlar, gelmeyenler ve kaybedilenler üzerine inşa edilecekti. Soğuk, karanlık, yalnız ve tedirgin koridorların çatlak duvarlarına asılmış birer gölgeydik bu hayatta. Bir fotoğraf kadrajının dışında bırakılmış sevimsiz bir detay, devam zorunluluğu olmayan sıkıcı bir derstik. Öğrenemediler. Onlar bizden vazgeçtiler. Vazgeçtiler ve kazandılar. Biz kaybettik. Yine de vazgeçmedik. He

Merhaba sevgilim, ben hayatının geri kalanı... Sen benim Allah'a olan şükrümsün. Hiçbir zaman gideceğine inanmadım. Dönecek olman da sürpriz değil. Sen hep vardın. Şurada asılı duran anahtarın gibi. Dinlediğim şarkıların sözlerinde, kalabalıkta seni ayırt ettiğim kokuda, yanımda duran yastıktasın. Senin göğsümün içinde bir evin var. Dışarıdan açılmaz, içeriden çıkılamaz. Kilitsiz, ama sadece bana ait. Gökyüzü durağı, aşkın durağı. Orada bütün sorular akla değil kalbe soruluyor, cevapları yine kalpte aranıyo

Hiç gitmezsin sanmıştım. Zaten bu hayatta sanmaktan daha büyük bir yanılgı yoktu. Bunu da sen öğretmiştin. Ama bir süre sonra güçleniyor insan, onu gördüm. Acılara kuşanıp, insanlara o şekilde gülümsüyorum. Hiçbir şey olmamış gibi. Anılar diyorum ne kadar da acımasızlar böyle. Gecenin bir yarısı sancıyla seni uykundan alıp karanlığı izlemeye bırakıyor. Otur buraya ve bak geceye, bak ki ne kadar karanlıkmış yalnızlık öğren diyor. Ne yana dönsem yalnızlık göz kırpıyor şimdi bana. Gitmem diyenlerin kanat sesle

Hayat Güzeldir filminin bir repliği vardır içime işleyen, İyilerin aptal olduğunu sandığımız yerde yitirdik insanlığımızı diye... İşte biz şu sıralar tam da o yerdeyiz bence. Benim hayalim, ülkemin bu tuzağa düşmeden dimdik doğrulması. İyilik aptallık değildir diye yan yana saf tutsun insanlar istiyorum. Dayak yedikçe ayağa kalkan bir adam düşleyin. Kim ne kadar vursa yine kalkıyor ayağa.. Yine silleyi yiyor, yine kalkıyor. Defalarca... Ta ki birileri artık ona vurmaya cesaret edemeyene, kendi kötülüğünd

?Bak buraya bir dokunuş bırakıyorum demiştim elimi kalbine götürüp. ?Buraya başka kimsenin bırakamayacağı saflıkta, hayalimin de ötesinde berrak sudan çıkmış, içi sadece sevgi dolu bir dokunuş bırakıyorum. Kimsenin bilmediği, kimsenin duymadığı, sadece sana ait, yüreğimden sana kaçmış haylaz ama sevimli bir dokunuş. Gittiğin her yerde yanında olacak bir dokunuş, bir mühür bırakıyorum sana. Sen ve ben bileceğiz bunu ve asla unutmayacağız. Unutursak kaybederiz... Unutamadım, bir yanlışın romanı. Bir kaçışın,

Damarımdan kanımı aldı, dingin aktım o an. Aklımdan fikrimi aldı. Kalbimden öfkemi, beklentilerimi aldı. Bütün sorularımı aldı. Bütün sorunlarımı aldı. Bütün nedenleri aldı benden. Vücudumdan sinirimi aldı. Gözlerimden yaşlarımı. Delice akan yaşlarımı aldı. Ses tellerime çocuk gibi ağlayışlarımı düşürdü. Ağladım. Çekinmeden ağladım. Doya doya ağladım. İçimi döke döke ağladım. Toparlanmak için dağıldım... İşte geldim. Koynumda aylarca biriktirdiğim karanlığımla geldim. Sunacağın aydınlığın her zerresine iht

Yüzyılın aşkı! Üstelik gerçek... Münevver titreyen elini yavaşça o'nun eline bırakıverdi. Elini sımsıkı kavradı eli. Sıkı ama nazikçe... Öyle nazik bir tutuş ki, sanki yavru bir kuşu avucuna alırcasına İncitmemeye özen gösterir gibi Üstelik bu ayaz kış gününde, nasıl olabiliyorsa sıcacıktı elleri. Yumuşak, güven verici Başını kaldırdı, baktı Münevver. Gözgöze geldiler. Kehribar rengi gözleri vardı!.. Aşk biraz kehribara benzer aslında... Bir ağacın özsuyu gibi insanın doğasında vardır... Reçine diye yüzüne

Tek tesellin var... Bu dünyanın elle tutulur, gözle görülür çıplaklığında, çiğliğinde... Renkler gözlerini kamaştırıp seni kör etmediyse, İçine gömüldüğün dünyada sadece gördüğüne, sahip olduğuna tutunmadıysan sımsıkı, Bunun bir rüya olduğunu, uyanacağını unutmadıysan, Geceleri yalnızlık duyuyorsan ta yüreğinde, Tepeden tırnağa ten bilmediysen kendini, Emanet aldığın canını unutmadıysan, Can özlüyorsa, Ve canın yanıyorsa, yaralıysan, Bir vav gibi işliyse içinde bu güzel yara, Tek tesellin duyduğun özlemdir

Kimilerimiz mücadele etmeyi seçecek, kimilerimiz pes etmeyi. Kimilerimiz adaletin yanında duracak, kimilerimiz haksızlık edenlerin. Tarih öyle ya da böyle koymuş olduğumuz duruşumuza tanık olurken, kusursuz bir ilahi kamera da her eylemimizi kaydetmeye devam edecek. Bu bizim dünyadaki sınavımız! O sebeple hep teyakkuz halinde olarak, haksızlık ve adaletsizlikle mücadeleyi, zulüm kim tarafından ve kime karşı yapılmış olursa olsun, hiçbir şartta elden bırakmamak gerektiğine inanıyorum Şiddet kelimesini top