Bu kitapta yazılanlar Adana Seyhan nehrinin bulanık sularından Bostancı plajlarının masmavi denizine atlayan afacan bir çocuğun, Kuleli Askeri Lisesi'nin hırçın Boğaz rüzgârını da, İzmir'in ipeksi meltemini de soluyan yemyeşil gözlü yakışıklı bir gencin ve tüm yaşamı boyunca yüreğindeki yaşam coşkusu ve yüzündeki gülümsemesi eksik olmayan eşsiz bir babanın kendi hayatından damıttığı kısacık anılarından oluşmaktadır. Biz sizden şanslıyız, biz onu tanıdık ve hâlâ onunla yaşıyoruz. Keyifli okumalar dileğiyle.

Çocukluğumun en büyük hayallerinden biriydi!.. İzbe, terk edilmiş, sahibi öldükten sonra yerin kiraya verilmesi için temizlenen tozlu bir kömürlükte unutulmuş, eski bir deri bavul içinde bulunan bir günlük... İlk haber verildiğinde hissettim. Heyecanla uçtum. İçeri girdim. Ve birçok eskinin arasında onu gördüm. Deri-kumaş karışımı eski bir bavul. Kutsal bir emanet gibi aldım. Doğru evime gittim. Yalnız... Biliyordum! Daha ilk satırlarında aldı beni. Sardı, sarmaladı. Doldum. Anladım. Ağladım... O dolu gözle

"Çok Gezen mi Çok Tadan mı" adlı yazarın ilk kitabı aslında Gastronomik bir gezgin ve Gastronomi Turizmi Derneği Başkanının hayat tadımlamaları ve yorumlarının bir derlemesidir. Hepimiz hala "Çok Gezmek mi Çok Okumak mı" kavramında çelişkiye düşsek de Gürkan Boztepe hayatı yaşamayı ve değerli insanlarla iletişim içinde olmayı tercih etmiş bir kişiliktir. Yazarın tüm köşe yazıları yaşadığı gerçek gezgin hikayelerinden oluşmaktadır. Eğlenceli bir dille, aktüel film eleştirilerinden yediği yemeğin tadına kadar

Ülkemizin en büyük sorunlarından birisi de eğitimdir. Her iktidar döneminde görülebilen ve siyasilerin aracı oldukları: "Kart hamili yakınımdır, istediği göreve atanmasını rica ediyorum..." şeklinde veya bizzat ilgilenerek, yeteneksiz ve liyakatsiz bazı eğitimcileri, yönetimlerde önemli görevlere aldırdıkları da bir gerçektir... Genelde siyasi otoriteye biat eden bu tür yöneticilerden bazılarının görev alanlarında eğitim ve öğretime çok büyük zarar verdikleri görülüyor. Bu doğrultuda, eğitim sektöründe müfr

Bu dünyanın dilinden anlamıyor, bu dünyaya dilimden anlatamıyordum. Ben bu dünyanın acemisi olarak doğdum, öyle de ölecektim; sen olmasaydın Lora. Sen olmadın Lora.

Ne yapacağım? Nasıl yapacağım? Kiminle ve kaç kişiyle yapacağım? Ne kadar sürede yapacağım? Neye maledeceğim?

Bütün bir ömre sığan, yılların unutturamadığı, kaybedilmiş zamana rağmen umudunu yıllarca kaybetmeden sürüp giden bir bekleyişin hüzünlü, gerçek bir aşk hikayesi. "... Yaşadığım acıların, yanlış ya da doğru alınmış kararların, sevdiğimden vazgeçip yaptığım fedakarlıkların, başkalarını mutlu edebilmek adına kendimden vazgeçtiğim yılların muhasebesini yapıyordum, içimi pişmanlıklar kaplıyordu..."

Bir gün aradıklarınıza ulaşamayacaksınız. Ve o gün geldiğinde ne hayal kurduğunuz insanı ne de hayalinizdeki o mükemmel insanı bulamayacaksınız. Ayrılıkların, kurmuş olduğunuz hayallere engel olduğunu o gün anlayacaksınız. Çünkü, yok artık o hayal kurduğunuz insanlar, hepsi, o güzel atlara binip tek tek gittiler. Bir telefon kadar yakın olanlar, o gün bir ayrılık kadar uzak olacaklar. Hem de sonsuz bir ayrılık,hasretin, özlem ile birleştiği bir sonsuzluk... Aranıza hasret girecek,aranıza özlem girecek,bunla

En sevdiğim üç kavram: Başa sevgiyi koyuyorum, sonra adalet ve üçüncüsü bilgi, en sevmediğim üç kavram: Başa nefreti koyuyorum, sonra zorbalık ve üçüncüsü cehalet. İlk üç kavram birbirleri ile son üç kavram da birbirleri ile ilintilidir. Şöyle ki ilk kavramlar iyi kavramının türevleridir, son kavramlar kötü kavramının türevleridir. Tüm kavramların anası iyi ya da kötü kavramlarıdır. Kavram maddiyatın stokudur, yani dünya nimetlerinden arta kalandır. İnsan kavramlarla yönünü bulur, örnek vermek gerekirse mal

Anılarımı yazmaya kendimi zorunlu hissettim. Zira oldum olası, bir şeyler yaşamış insanlara yazmalarını önermiştim. Ne yazık ki, toplumumuz "Anı" yazma alışkanlığını henüz tam olarak benimseyemedi. Oysa bu kültürün gelişmesi, tarihçilerimizi resmi belgelere bağımlı kalmaktan kurtaracak, bir ulusun gerçek tarihini yazmada büyük kolaylık sağlayacaktır. Bu türün en zayıf tarafı yazarını ön plana çıkarmasıdır. Esasen bu da, "işin doğası" gereğidir. Anı sahibi ne denli objektif olursa olsun, bu zafiyet belli o

Oğlumun anısına yazdığım bu kitapla anne, baba ve adaylarına seslenmek istedim. Umudum; verilen mesajın okuyucular tarafından özümsenebilmesidir. Dileğim; Tıp bilimi günümüzde binlerce aileye ateş gibi düşen bu ve benzeri hastalıklara çare bulmakta daha fazla gecikmez.

Dün gece yelkencimi öldürdüm! Dümenciyi de denize attım! Sonra çıldırıp, cinnetin eşiğinden atlayarak güvertemde delikler açmaya başladım! Güneş derimi kavurururken, denizden önce terimde boğuldum. Daha düne kadar; şiirlerle coşarak, öykülerle yatışarak,arzulu hayallerle uçarak kurduğum imparatorluğumu mavi sulara gömdüm. Hiçbir oyunun kuralına itaat etmeyeceğim artık! Zira kural denen şeyin hile olduğunu öğreneli çok oldu. Hayatımı imbiklerle damıtayım derken, ruhumun buharlaşıp uçmasına engel olamadım. İm

Hayatın bize çizdiği yol, özgürIük ve güzellikIerIe doIu oIabiIir, ama biz bu yolu yitirdik. Hırs insanların ruhunu zehirledi, dünyayı bir nefret çemberine aldı. Hepimizi kaz adımlarıyla sefaletin ve savaşların içine sürükledi. Hızımızı artırdık, ama bunun tutsağı olduk. Bolluk getiren makineleşme bizi yoksul kıldı. Edindiğimiz bilgiler bizi çıkarcı yaptı, zekamızı da katı ve acımasız. Çok düşünüyoruz, ama az hissediyoruz. Makineleşmeden çok insanlığa, zekadan çok iyilik ve anlayışa gereksinmemiz var. İnsan

Anlamın cenabeti, mantığımızın ve ona sarkan cüzzamımız olan uzayın nefsine boyun eğmenin sahiciliğidir. İçimizdeki ayrı iki ses, iki ayrı yerde duramayacağını, sadece bir tek yerde kendini temsil edebileceğini anlayarak birbirinden ayrılırken düşünsel hegemonyamızın intiharında hakemlik yapan ölüm de aramızdan çekilip gitmiştir. Bizden başka kimse kalmamıştır. İnsanlık adına doğallaşan bu tezata yaslanmanın çelişkisi, onu hayata getiren bütün serseriliğin şartlılığı estet saflığımızı ceninimizin vitrinine

Hazan Mevsimi Ne hayatın tadı kaldı, Ne dostların adı kaldı. Göçüp gittiler sessizce Onların da yadı kaldı... Baharlar, yazlar yok oldu. Bağlar bozuldu , yıkıldı. Ve hazan mevsimi geldi, Bülbülün feryadı kaldı... Hükmetmiyor baş bedene, Eller ayaklar isyanda. Tüm aşklar, sevgiler bitti, Gönül evimiz nisyanda... Günü yaşıyoruz şimdi Dünden bugüne mutlu baktık. Farkı yokmuş bugünün dünden, Mazide neler neler bıraktık... - Yusuf Şahin

Bugün çok düşünmedim seni,Düş'ünde görüp düşme diye,Bugün uzaktan bile sevmedim seni,Ruhumu yolladım yüreğine,Sevgimle uyan diye,Bugün özlemedim seni,Üşüme diye yorgan yaptım gönlümü üstüne,Sarıl Aşk ile,Bugün sensiz kalmadım,Gözlerin vardı kirpik diplerimde... Gün gelir,düşler sokağı sakinleri de hayata bağlanır. www.gunalaydin.net

"Salt umut etmenin acizliğine düşüyor artık insan. İçimizdeki yaraya dokunuyor yaşam. Kendi kendimizin ve başkalarının değerlerini yok eden bireylere dönüştük. Yalnızlığımızda yabancılaşıyoruz. Böyle bir çağda, benim en büyük dayanma ve değiştirme gücüm yazmak oldu..." Yasemin Eğinlioğlu, "Derinlik Deliliği" ve "Hangi Melek Dinlemez Şeytanını" adlı kitaplarının yankıları sürerken, bu defa bir anlatıyla çıkıyor okurunun karşısına. Gözlerden, rutin ve ritüelden, yalnızlıktan, anlardan ve anılardan, yazmak ve

Bu kitabı niçin yazdığıma dair bir bilgilendirmede bulunmak istiyorum: Londra'da çok uzun yıllar çok çeşitli işler yaptım. Bu süreçte farklı farklı işler yaptıktan sonra 1990 yılında 20 sene düğün salonu işletmeciliği yaptım. Bu koskoca 20 yılda hiç zam yapmadan Londra Türk toplumuna hizmetler sundum ve tek Türkiyeli salon olmanın avantajını kullanmadım, kurnazlık yapmadım ve bu toplumun buraya gelişinde en büyük katkı yapan şahıs olarak kendimi kitlelere lanse ve presente etmedim. 1989 Nisan-Mayıs-Haziran

Yerler asfaltlansa da, şemsiyeler olsa da, kalorifer yansa da.. Yani ne yaparsanız yapın; yol engebelidir, soğuktur, sıcaktır, ölmek istersin, yaşamaya doyamazsın, kahkahalara boğulursun, ağlarsın, güçlüsündür ve zayıf... Bir yol var ki trafik işaretleri yoktur. Her an bir öküz çıkabilir ya da bir tavşan, az ileride lunapark olabilir ya da savaş ama başka yol yoktur. O yüzden her şeyi unut ve yürümeyi öğren, bir daha, bir daha... "Bir palyaço neden yalan söylesin ki Ben palyaço olsaydım söylemezdim Marango

Gazetecilik, derdi olanların sürdürebileceği bir meslek. Toplumun ileri gitmesi, ülkenin refaha ermesi, dürüstlüğün hâkim olması, dertlerden birkaçı. Peki dert edinen gazeteciliğin, aşılamayan dertleri neler? Muhabirliğin Gümüş Kuralları'nda bu aşılamayan dertlerin üstesinden gelebilmek için hemen uygulanabilecek, basit, habercilikten ödün verdirmeyecek öneriler yer alıyor. Bu önerilerin özeti ise, Gazetecilik Yemini'nde. İtibarı olan her meslekteki gibi, toplumun gözünün önünde olan gazetecilik mesleği