“Kendime vereceğim bir iyi, bir de kötü haberim var. Kötü haber: Hayatımda hiçbir şey hayal ettiğim kadar iyi olmayacak. İki artı bir evde, yalnız başıma uzun yıllar daha yaşayacağım. İyi haber: Hayatımda hiçbir şey hayal ettiğim kadar kötü de olmayacak. Tek tesellim bu. Ne harikayım ne berbat. Kibrit kutularının sırtındaki kelimeyim ben: Vasat.” Kalbini yalnızlıkla terbiye eden insanları, birbirini ıskalayan hayatları, eskidikçe güzelleşen, güzelleştikçe insanı dibe çeken anıları koyuyor önümüze Muhtelif

“Seninle burada, bu çiğ beyaz ışığın yarım yamalak aydınlattığı bu hastane odasında, loş koridorlarda hemşirelerin beyaz gölgelerinden ve örtülerini durmadan bağlayıp çözüp dua eden hasta yakını kadınların bezgin fısıltılarından başka hiçbir şeyin olmadığı ama hayata ve ölüme dair her şeyin bütün ağırlığıyla toplandığı burada, seninle bir yola çıktığımın farkındayım anne... Bu yolda dönüp dönüp hatırlanan geçmiş olacak, yüzleşmeler, sorgu sualler, hesaplaşmalar, itiraflar, vicdan azapları ve cevapsız soru

Dünya henüz kuruluyordu. Kuşlar konacağı dalı bilmiyor, sular öylece bekliyordu. Ateş neyi yakacağından habersiz, toprağın karnı şişmişti. Aşk keşfedilince kalplerdeki kuşlar doğuya göçtü, sular aşağı aktı, toprak doğurdu. Ateş ile aşk kardeş oldu. Kadim kardeşliğin gücü kalbin en ücra noktalarında pusuya yatıp sırasını bekledi. Olmadık zamanlarda uykusuna ara verip insan evladının huzurunu kaçırdı, o da meyletti bu huzursuzluğa, merak her şeyi yendi.

Mezarlığa geldik. Yürümekte zorluk çekiyordum. Destan yine kucağına aldı ve merdivenleri yavaş yavaş indi. Kendimi uzun zaman sonra evimde hissettim. Gerçekten mezarlık evimdi. Beni yavaşça bıraktı, duasını edip biraz uzaklaştı. Kafamı taşına koyduğumda ruhum dinlendi, kalbimin ağrıları durdu ve yorgunluğum geçti. Ağlayarak son bir şiir döküldü ağzımdan.Benim evim sensin,Aramızdaki toprak engeldi buna.Güneş bile sığmıştı tabutaUcuna baykuş tünemiş, ötüyor.Açsam pencereyi beklesem,Gelir misin yamacıma?Artık

"Mustafa Kemal, Belkahve'de mola vermişti yanan İzmir'e bakarak. Üç yıl yokluklarla, çilelerle süren bir savaşın ardından bu şekilde bir galibiyetle çıkmak herkese nasip olmazdı. Kim bilir Paşa o anlarda neler geçiriyordu kafasından? Belki de asıl şimdi başlayacak olan savaşı düşünüyordu. Eğitim ile iktisadi savaşı..."Suat Örs'ün öykülerinde hayata İçeriden bakan duyarlı ve toplumsal sorumluğu üstlenmiş bîr yazarın dili vardır. Bu anlatı dili ayaklarını kendi coğrafyasının topraklarına ve güçlü geleneklere

New York Times çoksatan yazarı Marissa Meyer “GILDED” ikilemesinin son kitabı “CURSED” ile sizlerle!Erlking, Sonsuz Dolunay’dan önce yedi tanrıdan birini ele geçirip, sevgilisi Perchta’yı yer altından döndürmeyi amaçlar. Serilda ve Gild ise ruhlarını Adelheid’ın perili şatosuna bağlayan laneti yok etmeye çalışmaktadır. Ancak çok geçmeden gerçek ortaya çıkar: Erlking asıl niyetini gerçekleştirmek için ölümlüler dünyasını sonsuza kadar değiştirecek güce sahiptir ve bu gücünü onu ve karanlık varlıkları hapsede

Kaçtıklarınız sizi korkak, yüzleştikleriniz ise kahraman yapar. Tarih korkakları değil, gerçeklerle yüzleşebilen efsaneleri yazar ve en unutulmaz kahramanlar, hiç ummadığımız bir anda ortaya çıkar. Kızıl Şafak’ın yardımıyla dünyayı yıkımın eşiğinden kurtarmaya çalışan Mislina, şimdi Gümüş Direnişçi lakabını almış ve insanlığın tek umudu olmuştur. Pusula Teşkilatı faaliyetlerini hız kesmeden sürdürürken yüzleşilmeyi bekleyen geçmiş, yaşanması gereken bir aşk ve durdurulması önem arz eden bir kıyamet vard

Dedakive be rüzgâr, dedakive! Ve Dedakive! Bu kelime hem fiil hem isim, Ufuktan yaklaşan bilinmez his’im… Dedakive (fiil): Hayal ettiğin insanı gerçek hayatta bulmak olayı. -Aslında dedakive en kolayı… Dedakive (isim): (1) Hayal edilen, hayalleri süsleyen kimse. -Ve o her kimse bulsun kimsesini çabuk! (2) Hayal edilenle yaşanılan hayat serüveni. -İşte bu serüven mutluluktan deli eder seni beni. (3) Hayal edilene değip hayal edene gelen o rüzgâr, O aşk rüzgârı, O cennet rüzgârı.

Sen gidensin bu peronda, ben kalan… Hasreti, özlemi ne bileceksin? Tren kalkarken ardında ağlayan; Nasıl, ne halde, ne bileceksin?

Her ikisi de otuzlu yaşlarında, bekâr babalar olan Mathias ve Antoine, Londra'da bir ev tutup birlikte yaşamaya ve çocuklarını birlikte büyütmeye karar verirler. Kendilerine iki kural koyarlar: Bebek bakıcısı tutulmayacak ve eve kadın girmeyecek… Karar anından itibaren odak noktaları çocukları küçük Louis ve sevimli Emily olacaktır. Kurallara çabucak uyum sağlarlar fakat bu uzun sürmeyecektir! Bir gün Mathias, Audrey isimli bir gazeteciyle tanışır. Mathias bu kadından hemen etkilenir. Ama kurallara uymakt

eğilin, kulağınıza bi şey dicem: beni olmadı... kimseye demeyin, olur mu? utanırım... gözlerim de simsiyah halbuki, biliyorsunuz... işin doğrusu, ben sizde görene dek severek bakılmanın insanın yüzünü nasıl okşadığını hiç bilmezdim. çok da çirkin değildim halbuki. öyle miyim? siz söyleyin Allah aşkına... ellerim o kadar mı kir pas içinde; tutulmayacak kadar mı? olmadı işte... ben bunun eksikliğinin bile farkında değilmişim... düzeltiyorum, bi dakka: hiç eksik kalmayan eksiklik hissimin, bu olduğunun farkınd

Ayağımın Tozuyla Aşk, özgür ve isyankâr genç bir kadının, İstanbul’da mutlu aile evinde başlayıp farklı coğrafyalara, safran kokan sokaklardan dalgalı okyanus sahillerine uzanan seyahatleriyle paralel giden içsel yolculuğunun hikâyesi... Blogger’lıktan gezi programcılığına hızla yükselen genç kadın, aşkta yapacağı seçimle hem kadın kimliğinin farklı renkleriyle hem de yaşamın gerçekleriyle yüzleşecektir. “En çok ayak izi olan yolu mu seçmeliyim?” “Öyle bir şey söylemedim. Bazen en kuytu, en bilinmeyen y

1980 Kayseri doğumludur. Dizi, sinema oyuncusu, şair ve şarkıcıdır. Dizelerinde belki aşkın en derin halini, belki de hasretin en anlamlı tarifini yüreklerinizde ilmek ilmek hissedeceksiniz. Bazen bir gülücük oluyorsun yüzümde, Bazen binlerce gözyaşı. Seni hiç bu kadar kaybetmemiş, Böylesi uzaklarla paylaşmamıştım. Hasretin insanı çaresiz bıraktığını, Öğrenmemiştim seni tanıyana dek.

Kalabalık bir çarşıda, kızgın güneşin altında kalmış bir kedi yavrusu kadar çaresizim. Geçmişi silinmiş birini anlatmak zorundayım. Yeni çaresizliğim ondan. Ertelenmiş bir ceza olsa seve seve çekerdim. Değil ki. Yaşandığı sırada çok güzel geçmiş ama artık anıları bile silikleşmiş bir tatilin, bir turizm şirketinin ayarladığı eski bir yaz tatilinin, kış ortasında önüme gelen son taksiti, son faturası gibi duruyor karşımda. Tomris Uyar, “Otuzların Kadını”nın 1936 Mart’ında yapılmış yağlıboya portresinin i

Annem saçlarımı bile örmüyor artık. Babamla yalnızlıklarına çekildiler. Birlikte ve ayrı ayrı. Kalorifer borularıyla dolu bu sımsıcak şehir odasında, kullanılmayacak ucuz likör kadehleri, deterjan adları, koca bir buzdolabı, transistörlü radyo ve çöp kokuları arasında ufaldılar. Biliyorum, akşamları kapı önlerine birikip eski konuşmaları sürdürmeler, türkü çığırmalar, oya işlemeler bile geçirmiyor bu küskünlüğü. Buralı değiliz. Babam, eski babam değil. Annem saçlarımı bile örmüyor. İpek ve Bakır, Tomris

Evet, iyi bildin. Hep kapalı yere veririm sırtımı otururken. Tezgâha, varsa. Çünkü çok tattık arkadan gelen serseri kurşunları, çok gördük sarhoşluk numarasına vurup bıçağı geçiriverenleri insanın ciğerine. Alışınca kolaydır inan. Zorlu yıllardan kalma bir alışkanlıktır, gelir kendiliğinden yerleşir yüreğine. Herifler haklı çünkü. Adam vurmaktan on yıl yatana kim iş verir çıkınca? Ama biz de haklıyız. Yani yaşayacağız. İlk olarak 1973’te basılan Dizboyu Papatyalar’da yer alan öykülerde Tomris Uyar, hang

Ey hüznün tarihiyle yaşıt İmgeyi mülk edinen şair, Hangi zamandan kaldı Üstündeki o dervişlik hırkası Gültaş, yayımlanmış şiir kitaplarından ve kimi dergilerden özenle seçtiği şiirlerini bu kitabında topladı. İç dünyamızı sızlatan gerçekliklerden ve yaşanmışlıklardan kotardığı. akıcı, yalın ve derinlikli bir dille yazdığı şiirler okunmayı hak ediyor. Tacim Çiçek

Ogham, 25 alfabetik sembolden oluşur. Bu sembollerin her biri kutsal bir ağacı temsil eder. Her ağaç bir duyguyu, niteliği veya özü temsil eder. Ogham sisteminin gelişimi genellikle Druidlere dayandırılır. Druidler bilge yaşlılardı. Kabile liderlerine danışman olarak hareket ederek, kendileri için güçlü konumlar elde ettiler. Doğa ile önemli bir ilişki içindeydiler. Doğayı dikkatlice gözlemlediler. Doğanın döngülerini, ritimlerini, gökyüzünün ritmiyle bütünleştirip ayin ve törenler düzenlediler.

“Satırlar Kirlenmeden Önce” Yazmak bir iz düşümü, fırtına karşısında inatla kulaklara fısıldama çabası. İlk romanım ‘Buluşma’ bir iç hesaplaşma hikâyesi idi. Hiç Kimse ise son yıllarda yaşanılan şiddetli savrulma ve çözülme girdabında karşımızdaki kırık aynadan görünenlerin yansıması. Toplumsal yaşamda savrulduğumuz yerlerde, sessiz çığlıklarla hâlâ bir şekilde devam eden o bitmez kavgaya dair bir yüzleşme hâli. Yaşamın her alanında yok sayılan ‘Hiç Kimse’lerin öyküsü ve bizlerin yaşamak ağrısına tanıklığı…

1862 yılında Prusya Kralı I. Wilhelm tarafından başbakan olarak atanıp sol liberal ağırlıklı meclisin karşısına çıkan Otto von Bismarck (1815 – 1898), burada yaptığı konuşma doğrultusundaki icraatıyla tarihe geçmiştir: “Ülkemizin Viyana Antlaşmasıyla çizilmiş sınırları devletimizin varlığını sağlıkla sürdürmesi için elverişli değildir. Günümüzün büyük meseleleri müzakereler ve ekseriyet kararlarıyla değil, kan ve demirle çözülecektir.” Bismarck, Harbiye Bakanı Roon’un ordu reorganizasyonu ve Genelkurmay Baş