Empatinin dünyayı daha iyi bir yer haline getireceğini politikacılardan, filozoflardan,
psikologlardan, hatta bilim insanlarından sıkça duyarsınız. Öyle ki empatiyle ilgili tek
sorunun, yeterince empati kurmamamız olduğu sürekli dile getirilir. Ancak gerçek bu kadar
basit olmayabilir.
Paul Bloom, empatinin toplumdaki eşitsizliğin ve haksızlığın önde gelen motivasyonlarından
biri olabileceğini ortaya koyuyor.
Ona göre empati, başkalarının hayatlarını iyileştirmemize yardımcı olmaktan çok, dar
önyargılarımıza hitap eden, kaprisli, kayırmacı ve mantık dışı bir duygudur. Genellikle yanlış
kararlar vermemize ve adaletsiz seçimler yapmamıza yol açar; dikkatimizi genel resme
değil ayrıntılara odaklar. Bloom, empatinin tek başına dünyadaki her kötülüğün çözümü
olamayacağını anladığımızda, bunun yerine rasyonel çıkarımlara dayanan bir merhametten
ve şefkatten yararlandığımızda aslında elimizden gelenin en iyisini yapmış olacağımızı ifade
ediyor.
Elbette ki bu, Bloom’un empatiyi bütünüyle reddettiği anlamına gelmiyor. Empati’de nedenduygusal empati yerine bilişsel empatiyi seçmemiz gerektiğini anlaşılır bir üslupla
anlatırken argümanlarını çığır açan bilimsel bulgulara dayandırıyor.
Hayır işlerinden adalet sistemine, politikadan günlük yaşama kadar pek çok örnek sunarak
bizi, insanları bu kadar eşsiz birer varlık yapan şeye, yani akıl yürütmeye hak ettiği yeri
vermeye teşvik ediyor.