Sana öyle âşık oldum ki gözlerim sana daldı Çakılı ayaklar bedenim mevsime yaslanıp kaldı İhtimal mi aklımın öbür içi yokluğunla niye daldı Ey güzel yâr mevsimlerimizde aşk-ı bahar var Her gün yaslı gönlüm canım seviyorum diyendir Bezenir sevdanın son kalan ömrü âşık şairdir Aşksız zaman vaktim sensiz kalırsa derdindir Ey güzel yâr mevsimlerimizde aşk-ı bahar var

Dimağımda çekiç izleri Gözyaşlarım kirli Hasret sözcükleri kurmak isterim Sana doğru olan gülüşlerime Gel desem cellatlar da gelir Yüreğimde yaşamın çığlığı Korkularım yitip gitmiyor Sakladım mendillerini Gözyaşlarımla nemlendirdim Sana armağanımdır Dudaklarımda senden kalan kuruluk İsyan lisanda değildi zaten Koparsan dilimi de Yürektendir çığlıklarım Zincirli sözcükler var Senin hasretindir özgürleştiren Umutlar umutsuzluğa kurban edilir Yaşanmış gibi görünür Hiçbir şey yaşanmaz Kapı aralığı gülüşlerin

Hikmet YAVUZ, 1960 yılında Erzurum’un Narman ilçesine bağlı Kışlaköy’de dünyaya geldi. İlkokula köyüne kırk beş dakika yürüme mesafesinde olan komşu bir köyde başladı. Yürüyerek sabah gidip akşam döndüğü eğitim mücadelesinde, çoğu kez yolda donma tehlikeleriyle karşı karşıya kaldığı bu zor dönemde, daha iyi şartlarda okuyabilmesi için ilkokul üçüncü sınıftan itibaren, Yalova’da ikamet eden amcasının yanına ailesi tarafından gönderildi. İlkokulu Yalova Öğretmen Yusuf Ziya İlkokulunda bitirdi. Orta öğretimine

Tarifi imkânsız duygularımı Anlatsın bu gece içli bir keman. Çalınan her nağme delsin bağrımı, Yıldızlar hâlime acısın o an, Anlasınlar; kimmiş aşk ile yanan? Hasret ve hüzünle devam eden ve artık hiçbir umudu kalmayan aşklara “Yitik Aşk” yani “Aşk-ı Zayi” dedim. Bu kitapta, “Yitik Aşkı” yaşayan herkes, kendi duygularından bir parça bulacaktır.

Bütün bu olan biteni anlatabilecek vaktim yoktu. Harf israfı yapmamalı aynı zamanda da anlamda tüm evreni kucaklamalıydım. İşim çok zordu. Yerel ve evrensel tüm şairleri ve hangi yaştaysam, yaşımın hep biraz üstünde yazarları okudum. Anlamaya çalışmaktan büyük keyif alıyordum. Sonra bir gün cesaretimi topladım. Oturdum şiir yazdım. Daha çocuk denilebilecek yaşta şiire dayadım sırtımı. Beden uzadı, zamanın aksine. Felsefe serpiştirdim şiirime. Cevabı olmayan sorular sordum şiirle. Şiirle çıktım çileden, çek

En Güzel şiirler kalıplara oturtulmuş, kurallarla yazılmış olanlar değil; Gönülden, hissederek yazılanlardır... EVİMİZ Bugün evimiz Çok sıcaktı. Yine annem mutfaktaydı. Kardeşlerimiz oyunda… Konuklar odada, Sevgi yine burada, Aileler yine bir arada, Bahçeye çıktık oyuna. Annem mutfakta, Konuklar yolda, Uyku vakti geldi, Herkes yataklara girdi.

görmüşle görmemiş olmak arasında bir ressam nasıl çizebilirdi bunu diyorum surun ardındaki sesi, acil ihtiyaç zamanında duymamak elde değil, kovamaz kulağa ulaşanı duymazdan gelemez hiç kimse kimisi tam da bu durumdan çekiniyor işte yağmurda çürümüş odun parçasını iterek birbirine görülmedik hâller içinde var olmak istiyorlar ölmekten kaçmak değil, yaşayarak ölerek var olmak

Bir maruzatım var şehir hakimiGece yarısı saat üçte uyandırılır mı kuşçu Hangi kanala girdi toplumsal kurtuluşçu Sınıfım nerde kafa kağıdım nerdeAdalet nerde soy sop kaydım nerdeEzberimdeydi daha dün dövüşeceklerim Unuttum unutacağım varmış ciğerim Hal ve gidişten apışıp kaldı mı Başkandan saymıyorlar adamı

Ey sevgili !.. Ak kağıtlara kara kalemlerle yüzünü düşürsem altına harf harf sözcüklerden şiirler dokusam uyuyup uyansam soluk soluk ninniler üflesem kulağına sesi kısılmış gecenin arzulu uykularından damıtılmış efsunlu heceler düğümlesem kimselere söylenmemiş ışıltılarla fısıldayan sabahın aydınlığını avuçlarına sıralasam biriktirdiğim aşkların tüm alfabelerini yoluna sersem “bir lokma, bir hırka” görünse de menzilin sonu gelir misin peşimden? Dokunabilmek için büyüsüne aşkımın...

Öze ayna tuttum kendimi gördüm Duygularım, dile geldi konuştu Siz kimsiniz diye onlara sordum Gönlüm, bana baktı güldü konuştu Nefis hırkasını çıkarıp attım Hoşgörü, sevgiyi ruhuma kattım Cennet'i sevdalı kullarda tattım Dillerim, gerçeği bildi konuştu Havaya, toprağa, suya karıştım Bazen rüzgar ile estim yarıştım Girdabi, candaki cana eriştim Özüm, geçmişimi sildi konuştu

ÜÇ İLKEM... "Üç canım var benim Barış, özgürlük ve adalet. Üç hazinem var benim Liyakat, asalet ve cesaret. Üç dostum var benim Bilgi, empati ve dirayet. Üç itirazım var benim İnkâr, kibir ve hamaset. Üç isyanım var benim Biat, yalakalık ve icazet. Üç rehberim var benim Sevgi, tevazu ve metanet. Üç önceliğim var benim İlim, sanat ve memleket. Üç özverim var benim Araştırma, iletişim ve feraset. Üç kızdığım var benim Kıskançlık, tembellik ve cehalet. Üç hayranlığım var benim Hoşgörü, dürü

Bugün insanlığın öldüğü yıldayım.Ne batının tek yönlü vicdanı, ne de doğunun tutarsızlığı.Çağlar boyu gelinen uzun, meşakkatli, çokça kendinden kurban vermiş insanlığıngeldiği son nokta bu olamaz!Herkes çıldırmış olmalı!Şu an dünyada olanlar ne akla, ne mantığa, ne vicdana, ne insanlığa sığmıyor.Adalet ve yaşam hakkı sadece güçlüden yana olmuş maalesef.Şiir seven adam;Kahve içer, hayvan besler, kadını adam gibi sever.Şiir seven adam;İnsan olur, vicdanlı olur, dürüst olur, doğayı, çocuğu, kadını, kul hakkını

İnsanın kalp atışlarındaki ritimdir AŞK…

Çağın zehirli okları, şiiri bu kadar vurmamıştı henüz.Üç tane nar ağacı dikmiştim içime. Her şiir bir nardı,her şiir kitabı bir nar ağacı…Çiçek açışları, nara dönüşmeleri nasıl büyük bir heyecandı.Sonra tükenmeye başlayan her güzellik gibi, şiir de payını aldı bundan.Kimse narları görmez, şiir okumaz oldu.Üç nar ağacımı yitirmeden aynı bahçeye toplamak istedim.Kendime ve hala şiir sevenlere armağan olarak…

Akdeniz deseler gözleri geliyor İpek deseler teni geliyor Sarı papatya deseler saçları geliyor Bal deseler dudakları geliyor Nokta deseler burnu geliyor Şeftali deseler totosu geliyor Lokum deseler ayakları geliyor Mısır deseler kolları geliyor Hiç aklımdan çıkmıyor Aşkitosu hayat veriyor

Gecenin derin sessizliğinde âleme ve zata dair seyri temaşa eyledim.Göğe bakışlarım, insanların çığlıklarını, sefaletlerini, bilgeliklerini ve zalimliklerini süzgeçten geçirirken aynı zamanda umut ve neşe tanelerini de yakaladım. İşte bu eser, gözlemlerimin ve düşüncelerimin bir meyvesidir.Hayat, sır perdesi aralanmaz bir muamma iken insan, o muammanın içindeki çalkantıları yalın ayak koşarak, taşlara meydan okuyarak ve acının demine inat yaşamını sürdürmektedir. Sevgi, yediveren gülümisali tüm nefret saçan

gördüm kuşağımın mılcımış toprak kıvamlı yaratık yaşamını telekom hızlı şiirini çok çekirdek boşalmış belleğini belediye payından ciddiye alındığını şiirin göreydim ben de kuşağımın aynı sokağı kazıp durmadığını ruh çökünce hafriyatla kaldırılmıyor dedem görmüş göreydim ben de bektaş-ı velinin himmetini makalat içre kül içre bir köz dağıtıcısı dilimde bitirdiğim tüylerim yazıp duruyorum işte ama bilmezsin ki nasıl ateşi sönmüş bir millete

Ahmet Aydın; 1992 senesinde Kars’ın Arpaçay ilçesinin Taşlıağıl Köyü’nde dünyaya geldi. İlk ve ortaöğretimini Arpaçay ilçesinde, Yatılı İlköğretim Bölge Okulu’nda gördü. Liseyi sırayla Bursa Orhaneli Lisesi ve BTSO Hüseyin Sungur Lisesi’nde okudu. 2014 yılı itibari ile Karadeniz Teknik Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü’ne başlayıp 2018 yılında da mezun oldu. Ahmet Aydın, ilk olarak 2000li yılların başında, henüz çocuk yaşlarda yazmaya başladı. Yazmak dünyasına ilk olarak şiir ile başlamış olsa da k

6 Şubat 2023 günü Kahramanmaraş Pazarcık ve Elbistan merkezli iki büyük depremde ülke olarak asrın felaketini yaşadık. İlk depremden sonra telefonla görüştüğüm annem, kardeşlerim, amcam, yengem ve akrabalarım ikinci büyük depremde vefat ettiler. Rabbim vefat eden bütün deprem şehitlerimize rahmeti ile muamele eylesin. Amin. Deprem sürecinde yaşadıklarımı, hissettiklerimi -Üç Günlük Dünyam- adıyla kaleme aldım. Eserimi bütün deprem şehitlerimize ithaf ediyorum. O gün herkes oralarda bir yerdeydi.. Yardımları

Ve boynumda dökülür vardır geceye akacak yara Gömleğimin yakası hep kuyuyu arar