Dedakive be rüzgâr, dedakive! Ve Dedakive! Bu kelime hem fiil hem isim, Ufuktan yaklaşan bilinmez his’im… Dedakive (fiil): Hayal ettiğin insanı gerçek hayatta bulmak olayı. -Aslında dedakive en kolayı… Dedakive (isim): (1) Hayal edilen, hayalleri süsleyen kimse. -Ve o her kimse bulsun kimsesini çabuk! (2) Hayal edilenle yaşanılan hayat serüveni. -İşte bu serüven mutluluktan deli eder seni beni. (3) Hayal edilene değip hayal edene gelen o rüzgâr, O aşk rüzgârı, O cennet rüzgârı.

Sen gidensin bu peronda, ben kalan… Hasreti, özlemi ne bileceksin? Tren kalkarken ardında ağlayan; Nasıl, ne halde, ne bileceksin?

1980 Kayseri doğumludur. Dizi, sinema oyuncusu, şair ve şarkıcıdır. Dizelerinde belki aşkın en derin halini, belki de hasretin en anlamlı tarifini yüreklerinizde ilmek ilmek hissedeceksiniz. Bazen bir gülücük oluyorsun yüzümde, Bazen binlerce gözyaşı. Seni hiç bu kadar kaybetmemiş, Böylesi uzaklarla paylaşmamıştım. Hasretin insanı çaresiz bıraktığını, Öğrenmemiştim seni tanıyana dek.

Ey hüznün tarihiyle yaşıt İmgeyi mülk edinen şair, Hangi zamandan kaldı Üstündeki o dervişlik hırkası Gültaş, yayımlanmış şiir kitaplarından ve kimi dergilerden özenle seçtiği şiirlerini bu kitabında topladı. İç dünyamızı sızlatan gerçekliklerden ve yaşanmışlıklardan kotardığı. akıcı, yalın ve derinlikli bir dille yazdığı şiirler okunmayı hak ediyor. Tacim Çiçek

Öpsem seni… Bir şehrin buz kesilmiş dudaklarıyla. Gidilmemiş ütopyalarda.. Alnında açan çiçeklerde. Dili geçmiş zamanlar örten üstünü, avluyu terk etmiş mevsimler… Ve avucumda geçmişin yanıp sönen külleri..

BİR Bir kitabın arka sayfasındaki özettim İçime bakmak gelmedi aklınıza Sandıklarda sararttığım Eski bir örtüydü yalnızlığım Hangi köşesini saklasam Sarımtırak bir iz bırakan Bunca yıl geçtim bu yolları Sırtımda hayatın ağırlığı Gözünüz değmedi hiç Çelikten soğuk dertlerime Akşam olur Büzülür saçlarımdaki gökyüzü Yara bere içinde toplarım umutlarımı Yerden kaldırırım dizleri kanamış Yarım ömrümü

Sabretmek... Ne kadar zor öyle değil mi? Mesela güzel günlere sabretmek, ansızın bizi yakalayacağını beklediğini düşündüğümüz bir mutluluğa sabretmek . Sahi bütün güzel şeyler acılara sabrettikten sonra mı bulur bizi? İyi ama hayat çok kısa. Nasıl bekleriz? Hiçbir şey ertelenmemeli ve mücadele edilmeli. Önce gayret sonra hayret...

Bana unutulmaz bir gitmek bıraktın hiç sevmemiş gibi... Hiç savaşmamış, hiç kazanmamış, hiç yenilmemiş gibi... Bir gitmek sancısı avuçlarımda… Yıllar hiç iz bırakmamış, hiç yaşanmamış, hiç inanmamış gibi… Şimdi dolu vurmuş her ağaç, çığ düşmüş her yamaç, ihanete uğramış her aşk beni anlatır…

İnsanlara, “Yabancı dil biliyor musun?” diye sorulduğunda klasik cevap olarak büyük bir çoğunluk, “Derdimi anlatacak kadar biliyorum,” der. Ben de dertlerimin lehçesini şiir yazabilecek kadar öğrendim. Aslına bakarsanız, şiir benim için çok da yabancı dil sayılmaz. Çünkü bizde, ‘İnsan isminin kaderini yaşar’ derler. Ben doğduğumda adıma Ozan demişler, şiir yazmak kaderim olmuş. Bu kitap; yirmi yaşına kadar, yaklaşık beş senedir yazdığım, aralarından seçtiğim şiir, deneme ve aforizmalardan oluşmaktadır. Siz

İnsanın inşası için gerekli iki sütun: Ruh ve beden. İnsan, bu iki sütuna dokunmalı ve aynı zamanda bu iki sütunu hayatına dokumalı. Eksik kalırsa insan yamalı olur. Şairin dediği gibi… “Çaputlarla dikilmiş hürriyetin ihtişamı Eksik parçalar, devasa fikirler yüzüstü Zümrütten örülmüş esvap arıyor hamalı Görüntüler büsbütün insan yamalı”

Haliç’in gözleri kör olmuş Kuşları Özgürlüğü İnsanın umudunu Umuda olta atışını Telaşını görmez olmuş Durgunlaşmış Gemileri geçmez olmuş Haliç küsmüş bize İstanbul’a

Dediler, “Daha çok gönüle gir.” Dedim, “Ne yapayım?” Dediler, “Kalemini al eline, o bulur elbet yolunu.” Aldım kalemi de dosta söyledim sözümü. O dost ki okuyup sözümle beni ansın.

İmkansız diye vurmayın umutlarınıza kelepçe Tüm hayalleriniz gün gelir olur size bir mucize

İnsan, her an anılmayı ve akıllarda kalmayı ister. Hatıralarında ve yüreğinde olanları tekrar yaşayıp paylaşmak ister. Bilir kendini, unutulmak çok zor gelir. İnsan kendini sevdiklerine yansıtır. Ama tek kalınca da sanatsal olan varlığından bir şeyler ortaya koyar. Bu bir resim, müzik ya da şiir olur, hayalden gerçeğe dökülür. Hayalinden ve yüreğinden dökülenleri insanlarla paylaşır. İnsan sessizliğinde de duyulmak istiyor. Sadece bağırdığın, konuştuğun hariç, Anlattığında bile anlamıyorlarsa seni, Vazgeçip

"Neresindensin?" Dedi, "Memleketin." "Mavisinden," Dedim. "Açığından mısın?" Dedi. "Yoksa koyusundan mı?" "Ne açığından," dedim "Ne koyusundan." Her tonu var bende mavinin Anlayacağın senin Ya da anlamayacağın. Mavi bende hüküm sürer Ve ben maviyim Boylu boylusundan.

Güneş batar Bir günde bin yıl geçer Ve her yıl şahididir bir gecenin Ve her gece biat etmiştir bin yıla Ve gecenin bir vakti Düşmüşsen yola Ve o yol Yoluysa sevdiğinin O gece unut o zaman Unut ne varsa bildiğin Bir tel saç Ve o saçı özlediğinde İçtiğin bir kadeh rakı Ve o rakıyı dahi unut Kokladığında o saçı

Ah Firarinaz Hanım’ım! Fal baktım size sandığınızdan bugün. Bir vakte kadar aşk var falınızda İki vakte kadar ayrılık, Üç vakte kadar gözyaşı Ve yol var, her daim Arkaya baka baka gidilen.

Eşya gürültüden kesilirse, bir şekle bürünür sevgi Etkileyici bir hüzün gibi kesilirse dünya Süt gibi Bir sekînettir beklenen ve göveren etler içinde İllet mimsiz hem yetim, yeminlerden bir türev Selam veriyor işte öğle ezanına şiiriyet Maskeli bir çiçek, travel sistem Geçerli iktisadi düzen yerleşmiş bebek arabasına

Hayat beni burada sanıyor. Bir şiirin ilk harfiyim oysa. Onca sesin içinde sokağın çağrısını da duyuyorum ara sıra. Sonra, rüzgarın geçerken camlarda bıraktığı o sesi. Bana yüzünü dönen her harfi üşenmeden işaretliyorum alfabeme. Geçerken baktığım aynalar bir gülümsemeyi hatırlatıyorlar daha çok. Benim, suya düşen her gölgede büyüyen çocuk. Benim, defterine yazdığı masalı her gece kuşlara anlatan hayta. Benim, yağmurun öyküsünü şaşırmadan sabaha taşıyan hıçkırık. Sulu boya resim gibi günden güne genişleyen

Önce söz vardı. Sonra yazıya bürünen sözü okumamız ve idrâk etmemiz istendi. Sözün yazıyla buluşması, en zarif halini şiirle buldu. Kelâmın kalemle vücut bulması şiiri zarurî kıldı. Çünkü Kuran’ın bir mucizesi de, şiirsel bir üslup olmasıydı.Kalemin kılıçtan keskin olduğu bir dönemde Sezai Karakoç, çağını erken idrâk edip onu anlamlandırmaya gayret gösteren ve dirilişin aslında çağa karşı direnişle başlanacağını bilen bir mütefekkir ve şiirleriyle Kuranî söylemi ilmek ilmek işleyen çağdaş bir dervişti. Rahm