Hz. Muhammed´in kutlu soyundan gelen Hz. Fatıma ile, onun kutlu eşi, Peygamber´in amcasının oğlu, Allah´ın arslanı, velilerin sultanı, bilgeliğin büyük kılavuzu Hz. Ali ile; yine cennet gençlerinin efendisi olan Hz. Hasan ve Hüseyin, İslam geleneğinin bir bakıma kurucu ailesini oluşturur. Peygamber´in sevgili torunu Hz. Hüseyin´in, İslam´ın kurucu ilkeleri uğruna canını verdiği Kerbela, İslam tarihindeki en önemli kırılma anlarından biridir. Elinizdeki kitap, bu kutlu soyun uğradığı zulme, bu büyük z

Elif´in sükûnu Hareke kabul etmeyen harf meçhul kalırmış. Elif harekelenmeyip meçhul kalmayan tek harftir, elif, harfler âleminde Allah´ın halifesidir. Ekleri Elif´in adının söylenişini deriştirir. Ne var ki bunun gerçek nedeni hiçbir zaman bilinemez. Elif´in sessizliği kaf ile nun´un birleşmesiyle belirginleşir. Ete kemiğe bürünür, can suyuna kavuşur, böylece Elif sadece Eİif alarak bilinir. Bir sözcüğün yapılışında kullanılınca Elif, hakikat yere inmiş demektir. Gerçeğin yere inişidir Elif´in öteki harfle

´Melekler, onların yüzlerine, omuzlarına vurarak canlarını alıyor´ diyorum kendi kendime. ´Ecel emelleri uğurluyor, dünya fani´ diyor garib emmi. Bayramali, kendisini tutamayarak sarsıla sarsıla ağlıyor. ´Kimimiz daha önce öldürülür, kimimiz daha sonra aldatılır, döndürülürüz´ diyorum kendi kendime. Ahşap evin çitle çevrili bahçesinde kalabalık oynaşıyor. Çocukalr geziniyor, kadınların bağırtıları, ağıtları Bahçe kapısının yanındaki helanın çamur sıvalı duvarına yaslanan adama bakıyorum, içindeki son par

Ayan Beyan Az. Sadık Yalsızuçanlar okuru bir sırrı anlatma yolculuğuna çıkarıyor. Ayan beyan ortada olanın yolculuğunda, yolcunun avcuna düşenlere ermek için, onları yeniden oldukları gibi düzenlediği, düzenlerken de dünyayı, insana ait olanı, insanı, sırrı keşfettiği, ötesine geçtiği... bu yolculukta okur da, yazar gibi yalnız ve sessizdir. Bir kıyıdan başlar göğe ağma serüveni. Kimi zilletle kararmış, kimi bir günle aydınlatılmış, kimi bir kaçışla karartılmış, kimi bir çocuğun saflığıyla parlatılmış on üç

Müminlerin ulusu Hazreti Ali´nin yanına bir bedevi geldi. Sessizce kenara oturdu.Yoksul birine benziyordu. Açlık, çehresinde solgunluk biçiminde belirmişti. Hazreti Ali, ´Ne istiyorsun?´ diye sordu. Adam utandı, yere parmağıyla, ´Yoksulum´ diye yazdı. Hazreti Ali iki parça kumaş verdi ona. Bedevi bir parçasını altına sardı, öteki parçayı üstüne. Ve ayağa kalkarak, akcı bir dille yazdığı şiiri okudu. Hazreti Ali´nin hoşuna gitti bu ve çocuklarının hakkı olan üç dinarını da adama bağışladı. Bedev ipa

Seni gecenin, soğuğun ve kalabalığın içinde görünce dilime gelen bu oldu: Garip. Sen garipsin. Görüyorum. Şimdi bu kanepede otururken gözlerine, onlardaki gurbete bakıyorum. Gurbetin bir resmisin sen. Seni sadece bu sözcük anlatabilir. Gurbet kimi insana hal, kimisine mekân olurmuş. Senin halin garip. Garip bir mekânda duruyorsun. Sessiz, öylece, saatlerce Gözlerini elinden kaçırıyor, birkaç saniye sonra tekrar dönüyorsun. Hallerine bakıyorum günlerdir. Baktıkça görüyorum ki, içindeki derinliğe doğru kaybol

Beni karakola görürdüler. İfademi alırlarken ismini bilmediğim bir görevli bana soru sordu. Soruyu anlamadığımı söyleyince, görevli ayağa kalktı. Bir anda karnı boşluğuma tekme attı. Darbe sonucu düştüm. Düştükten sonra aynı kişi tarafından yine tekmelendim. Tekmelerden sonra kan kokusu hissettim. Ardından beni nezarete attılar ve ısrarlarıma rağmen doktora göt Örmediler. Olaydan dört saat sonra fenalaştım. Ancak bunun üzerine doktora götürdüler. Doktora oruçlu olduğumu ve yemek yemediğim için fenalaştığımı

Rüya Sineması, kendisinde bir mutlakiyet zemini vehmetmediği gibi, sinemayı yerel sınırlar içinde algılama yanlışına da düşmeden, onu hem ulusal hem de evrensel kategoriler içerebilen bir üstdil şeklinde tanımlama girişimidir. Olgusal açıdan rüyayla benzeşliği, yanı sıra nefs-kalp ayrımında belirginleşen boyutlarıyla bir yeniden düşünme denemesidir. Bu bakımdan rüya sineması kavramı yerine iman sineması, manevi sinema, arınmanın sineması ya da irfani sinema tabirlerini de pekâlâ kullanabiliriz. Sinemanın ba

Sadece modern öykünün değil geleneksel hikâyenin de sınırlarını zorluyor Yalsızuçanlar. İnsana, hayata ve dünyaya bakarken damıttıklarını zamanın ve mekânın bilindik kalıplarının ötesine taşıyıp sözün özünü sorguluyor. Olan biteni onun gözünden seyreylemek şeylerin biçimi ve özü arasındaki metafizik uyumu her kelimede yeniden keşfetmektedir. Şiir ile masal arasındaki söz vadisinde hakikati mecazlara tutunarak arayan bir gezgindir onun kalemi. Kanatlarının altında kelamı saklayan kuşlar misali yaşar âlemde v

O, dünyanın ve varlığın gözbebeğidir. Kâinat ağacının meyvesidir. O, hem kâmil hem kadim insandır. Rahman suretinde yaratılan insanı ve insanlığı temsil eder. O, ilk insanlıktır, insanın kadim halidir. Beşerdir evet, ama bizim gibi değildir. O, yetimdir. O’nun sahibi, mürebbii, Rabbi’dir. O’nu O terbiye etmiştir. Söz, O’nunla güzelleşir. O’ndan söz eden, O’nu söyleyen bu konuşmalar da O’nun nuru ve hakikati çevresinde gelişti. Abuzer Akbıyık, Cemalnur Sargut, Mahmut Erol Kılıç, Rabia Christi

Belki de söz var olduğundan beridir ki insan sorar kendine: neyi, niçin ve nasıl yazmalı? Kelimeler hecelere, heceler harflere, cümle harfler elife, elif nihayet nokta´ya varıncaya dek yazmaktır hattatın ömrü. Okumak dinlemektir yaratılanın hikâyesini, yazmak anlatmaktır insanın menkıbesini. Bütün ömürler sonunda hiçliğe varır, yazan da okuyan da he´nin Yusuf misali güzelliğinde yol alır hiçliğe, hepimizi kuşata-* cak olan o nihai boşluğa. Sadık Yalsızuçanlar da insanın menkıbesini anlatıyor bize, kendi men

Ayan Beyan, modern Türkiye öykücülüğünün izleklerini ve dilini sürekli yenileyen adı Sadık Yalsızuçanlar´ın farklı temalara savrulsa da, ötedenberi ısrarcı olduğu manevi patikasındaki yürüyüşünün yeni bir uğrağı. Yaşamın görünür yanlarının gerisinde yatan ayan´ı beyan sadedinde konuşan öyküler bunlar. Varolana değil varlığa gözünü dikmiş bir yazarın dikey yolculuğunun tanıkları. Rilke´ye uğrayan, Karasu´yla yürüyen, sonra kendi yolunda solukkesici bir iç geziyle taçlanan anlatılar.

Dede Korkut Hikâyeleri, İslam öncesi ve sonrası döneme ait hikâyeleri kendine has üslubuyla sentezleyip, kopuzu eşliğinde seslendiren Dede Korkut’un on iki hikâyesinden oluşan en önemli Türk klasiklerindendir. 15.yy.da yazıya geçirilen eser, o günden bugüne Türk dünyası olmak üzere birçok çevrelerde artan bir ilgiyle okunmuş, eskimez bir kitaptır. Kültür mirasımızın en eski örneklerinden ve her kütüphanede yer alması gereken kaynak eserlerden biri olan Dede Korkut Hikâyeleri, geçmişten günümüze bir köprü ku

"Kelimelerimi senden ödünç alıyorum. Alıyorum, onlarla seni anlatacağım. Seni anlatırken sözcüklerin yanan, dokununca yakan bir yanı var. Uzağın yakınlığını anlatacağım. Sen aynasın. İşte yakın bir sözcük. Aynadasın. Ayna benim belki de. Benim aynamda kendini seyrediyorsun. Ben uzağım. Uzaklığın aynası. Aynada uzakla yakın bilinebilir diye söylüyorum. Yoksa ne ayna var ne yakın ne uzak. Sen varsın seninle birlikte hiçbir şey yok. Kelimelerimi yapmak üzere harfler topluyorum. Arı gibiyim bu halimle. Yalın ha

Ramazan ayı yaklaşmıştı. Birkaç kişi hilali görmek için dağa çıktı. İçlerinden biri ayı gördüğünü söyledi, ama Hz. Ömer görmemişti. Hz. Ömer ona, "sen ayı değil, hayal görmüşsün" dedi. "Elini ıslat da kaşlarını düzelt." Adam Hz. Ömer´in dediğini yaptı, kaşlarını düzeltti. "Artık ayı göremiyorum" dedi adam. "Evet" dedi Hz. Ömer, "kaşının bir kılı seni yanılttı." (Arka Kapak)

"Başlangıçta A vardı adem ondan doğdu. Sessiz harflerden yapılmışt Adem. Yeryüzünde yalnız, sessiz gezerken Güzel H ile karşılaştı. Sana bana benziyorsun dedi sanki bensin. Ben benim dedi H senin gibi. Yaklaşın diye bir ses duydular. Seslenmek için yaklaştılar. Seslenmek için yaklaştılar. Burada sesli sessiz harflersiniz birlikte yaşayın diye bir ses duydular. Birlikte yaşayın bu sözcüğe dokunmayın. Bu bir ağaç dediler. Bu bir ağaç değil sözcük diye bir ses duydular. Bu bir sözcük de

İyiliğiyle bilinen bir ülkeden, akıllı bir delikanlı deniz yoluyla Rum limanına gelmişti. Genç adamın iyi davranışlarını fark eden birileri onu alıp konuk etmek üzere dergaha götürdüler. İzzet ve ikramda bulundular. Konukluk süresi dolduğunda, Şeyh´in huzuruna çıkarıldı. Şeyh, "Mescit çok kirlenmiş, orayı temizle" dedi. Bunu duyunca çekip gitti adam. Kimse izine rastlamadı. Aradan hayli zaman geçti. Müridlerden biri gence rastladı. "Hiç iy iyapmadın" diye çıkıştı, "Ey kendini beğenmiş kişi! şunu iyi

Üçüncü evimiz taştandı. Babam kamyon kamyon sarı taş getirtti. Ustaların başında günlerce yonttular, biçim verdiler. Boyu büyüklüğünde olanları köşelere oturttular. Üst yanı dairevi, vitraylı pencereler yaptılar. Genişçe bir sofa yaptılar. Annem kışlık erzakı burada hazırlıyordu. Odalarımızın en genişi oturma odasıydı, köşesinde ocağı yanardı. Yine sedirler dolanıyordu duvarları. Annem üzerine minderler, dantelalı beyaz örtüler yaptı. Isparta halıları serildi rabıtalı zemine. Beyaz üzerine boydan boya e

Yeryüzüne sığmayan gönlüyle dört duvar araısna hapsedilen Mem derin bir mutsuzluk kuyusuna düşmüştü Orada günlerce haftalarca aylarca umutsuz bir halde kalınca anladı İbrahim(as) gibi batınca kaybolan sevgiliye gönül vermemek gerektiğini Acı o denli büyüdü o denli büyüdü ki artık küçücük bir keder hissetmemeye başladı Samed`in aynası olan Kalb`i gittikçe saflaştı arındı ....

Haklısın Ömer Çelik, sevgimizin olduğu yerdeyiz. Birbirimizle konuşurken aslında kendimizle söyleşiyoruz. Karanlık bir günün ortasında aydınlık bir geceye benziyor yüzümüz. İsa (as) doğru söylüyor: Rüzgar nerede isterse orada esiyor. Nietzsche´nin benlik putunu kıramadan dokunduğu çalgı da binbir renkli mutlulukla şakıyor. Duyan oldu mu, diye sorarken trajiğini yitiriyor. En soyla acılar, geleceksiz kelimelerin ağlarına takılarak berheva oluyor. Ne denli trajik olursa olsun, aşk, tüm bağları çözdüğü gibi a